Μετά το κινηματογραφικό «πάρτι» με ταινίες-χάρμα οφθαλμών, η σινέ-σούπα της εβδομάδας τρώγεται χλιαρή….
Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά / Extremely Loud & Incredibly Close
Του Στίβεν Ντόλντρι. Δραματική, ΗΠΑ, 2011. 2 ώρες και 9 λεπτά. Με τους: Τόμας Χορν, Τομ Χανκς, Μαξ φον Σίντοφ, Σάντρα Μπούλοκ
Εξαιρετικά χειριστικό και απίστευτα γλυκερό, το έργο του Στίβεν Ντόλντρι («Σφραγισμένα χείλη») είναι, χωρίς να προκαλεί καμία έκπληξη, μια υπερβολική υπόθεση από την αρχή μέχρι το τέλος της. Αντλώντας από την ούτως ή άλλως συναισθηματικά φορτισμένη 11η Σεπτεμβρίου και από το ομώνυμο βιβλίο του Τζόναθαν Σάφρον Φόερ, η ιστορία ακολουθεί τον ψυχολογικά ταραγμένο Οσκαρ στο ταξίδι της «ωρίμανσής» του. Εχοντας χάσει τον πατέρα του στους Δίδυμους Πύργους, ο μικρός, ένας πανέξυπνος ερασιτέχνης εξερευνητής, ανακαλύπτει έναν χρόνο μετά τη «χειρότερη μέρα του κόσμου» ένα βάζο με ένα κλειδί που κρύβει ένα πρόσωπο το οποίο ο Οσκαρ αρχίζει και ψάχνει με μανία, γιατί πιστεύει ότι με τη σειρά του κρύβει ένα μήνυμα από τον πατέρα του. Στο διάβα του συναντά διάφορους ανθρώπους, (οι οποίοι παρελαύνουν από την οθόνη σε επικίνδυνα συγγενή πλάνα με το Keep Walking Greece), ανάμεσά τους ο αρχοντικός Μαξ φον Σίντοφ και η αιώνια δακρύβρεχτη Βαϊόλα Ντέιβις, που τον βοηθούν στην αναζήτησή του. Σχεδόν κανείς δεν έχει βρει την κινηματογραφική ισορροπία σε ό,τι έχει να κάνει με την 11/9, εκτός ίσως από το τολμηρό και σκληρό «United 93» του Πολ Γκρίνγκρας. Και πώς μπορεί κανείς άλλωστε; Το μέγεθος τέτοιας απώλειας δεν επιτρέπει έλεγχο και διαχείριση - ούτε τα απαιτεί κιόλας. Κυρίως όμως, τα εξαιρετικά έντονα και απίστευτα βαθιά συναισθήματα που την συνοδεύουν δεν χρειάζονται ούτε κατά διάνοια ένταση για να ακουστούν ή στόμφο για να τραβήξουν την προσοχή. Σε μια εξομολόγηση αρκεί και ο ψίθυρος. Εδώ, σπάει και τζάμια. Αποτελεσματικά, δεν λέω, τα δάκρυα κυλάνε σαν ποτάμι, αλλά με τέτοιον αυταρχισμό που τα νιώθεις σαν τιμωρία. «Αν δεν κλάψεις τώρα, θα δεις τι θα πάθεις». Αϊ σιχτίρ.
L
Του Μπάμπη Μακρίδη. Δραματική, Ελλάδα, 2012. 1 ώρα και 27 λεπτά. Με τους: Αρη Σερβετάλη, Μάκη Παπαδημητρίου, Ελευθέριο Ματθαίου
Ηθελα πάρα πολύ να μου αρέσει το «L». Είχα ενθουσιαστεί που πήγε στο Sundance (η πρώτη ελληνική ταινία στο Park City -φανταστικό!) και που συνέχισε μετά στο Ρότερνταμ. Δυστυχώς, όμως, απογοητεύτηκα. Σε σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου («Κυνόδοντας», «Αλπεις») η ταινία του Μπάμπη Μακρίδη ακολουθεί έναν συνοφρυωμένο Αρη Σερβετάλη καθώς ζει μέσα στο αυτοκίνητό του, παραδίδει μέλι στον εργοδότη του, συνομιλεί με τον νεκρό κολλητό του και συναντά τα παιδιά, τη γυναίκα και έναν φίλο του, πάλι μέσα στο αμάξι. Κάποια στιγμή, ο πρωταγωνιστής αρχίζει να οδηγεί μηχανή γιατί, μεταξύ άλλων, αποφασίζει ότι οι οδηγοί αυτοκινήτου είναι δολοφόνοι. Ο Μπάμπης Μακρίδης είχε αναφέρει σε μια συνέντευξη στο flix.gr πως εύχεται το κοινό «να νιώσει» την ταινία. Καταλαβαίνω τον συμβολισμό των κύκλων στη ζωή ενός ανθρώπου και την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί και να ανήκει σε ένα σύνολο. Το εκκεντρικό σενάριο, όμως, δεν επιτρέπει τη συναισθηματική επαφή ή την ταύτιση. Στο δελτίο Τύπου η ταινία χαρακτηρίζεται ως «ένα λοξά αστείο δείγμα του νέου weird ελληνικού σινεμά». Η πρόταση ομολογουμένως δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά προτρέπει σε συγκρίσεις. Ας είναι. Αν εξαιρέσει κανείς την εκφορά του λόγου και όχι την ερμηνεία, δεν μπορώ να διακρίνω κάποια ομοιότητα με τις ταινίες του Λάνθιμου, για παράδειγμα, ή του -τελικά τόσο συναισθηματικού- «Attenberg» (αν αυτές υποθέσω ότι θεωρούνται «νέο weird σινεμά»). Ο Φιλίππου εμπλουτίζει συνήθως τα ιδιαίτερα, ιδιότροπα κείμενά του με υπέροχες, πολύπλοκες διακλαδώσεις, εδώ όμως υποκύπτει στην αλαζονεία (με την οποία ούτως ή άλλως φλερτάρει). Και κάπως έτσι, ακολουθώντας το νεύμα του, ο Μπάμπης Μακρίδης συναρμολογεί μια μηχανή εσωτερικής καύσης, στο σύστημα της οποίας δύσκολα μπορεί κανείς να παρεισφρήσει. Εγώ, όπως ήδη καταλάβατε, δεν τα κατάφερα.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
The Grey
Του Τζο Κάρναχαν. Περιπέτεια, ΗΠΑ, 2012. 1 ώρα και 47 λεπτά. Με τους: Λίαμ Νίσον, Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ
Ζοφερή από ό,τι φαίνεται περιπέτεια, στην οποία ο Λίαμ Νίσον προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με την ομάδα του όταν το αεροπλάνο τους παθαίνει βλάβη και προσγειώνεται στη μέση ενός χιονισμένου πουθενά. Σαν να μην τους έφτανε αυτό, μια αγέλη λύκων αρχίζει να τους καταδιώκει.
Αυτό θα πει πόλεμος / This means war
Του McG. Περιπέτεια, ΗΠΑ, 2012. 1 ώρα και 38 λεπτά. Με τους: Ρις Γουίδερσπουν, Κρις Πάιν, Τομ Χάρντι
Η Ρις Γουίδερσπουν πρωταγωνιστεί σε κωμική περιπέτεια ως μήλο της Εριδος ανάμεσα στον -σταδιακά ανερχόμενο- Τομ Χάρντι («Inception», «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι») και τον Κρις Πάιν («Star Trek»), οι οποίοι εκτός από κολλητοί, είναι και πράκτορες της CIA.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
