Μέτωπο τώρα για τη σωτηρία των Ελλήνων απ’ το μνημόνιο
Ας μείνουν στην άκρη ηγεμονισμοί και φοβικά σύνδρομα
Μέτωπο τώρα απ’ όλους τους αντιμνημονιακούς για την υπεράσπιση των Ελλήνων και της Ελλάδας
Ας μείνουν στην άκρη οι αλαζονείες, οι ηγεμονισμοί, τα φοβικά σύνδρομα.
Γιατί από τα κομματικά οφέλη και ποσοστά, προηγείται η σωτηρία μας απ’ τους Ευρωπαίους και τους εγχώριους εύκαμπτους «σωτήρες», που έδωσαν τα πάντα στη Μέρκελ και τις αγορές
Η τρόικα πιέζει ασφυκτικά, μας λέει η κυβέρνηση, θέλοντας να ελαχιστοποιήσει τη σε βάρος της οργή των Ελλήνων και τις πολιτικές ευθύνες της προηγούμενης και της νυν κυβέρνησης για τη δουλική στάση έναντι της Ευρώπης. Η χρεοκοπία έρχεται σαν... «απειλή» στα κεφάλια των χρεοκοπημένων ήδη Ελλήνων, επειδή, μας λένε, δεν θα έχουμε χρήματα για συντάξεις και μισθούς!
Και ξεχνούν να μας πουν ότι δεν έχουμε χρήματα όχι γιατί το κράτος δεν έχει έσοδα, αλλά επειδή τα δίνει όλα στα τοκοχρεολύσια χωρίς να μας δίνει καν λογαριασμό. Μας λένε ότι αν δεν πάρουμε τα δάνεια δεν θα έχουμε να ζήσουμε. Αλλά ξεχνούν να μας πουν ότι μόλις το 19% απ' αυτά έρχεται στην Ελλάδα και το υπόλοιπο παρακρατείται αμέσως από τους δανειστές, για τους τόκους αλλά και τα όπλα που μας πωλούν...
Κάθε μέρα που περνά, κι όσο καθόμαστε, άλλοι φοβισμένοι, άλλοι με ενοχές, άλλοι πειθήνιοι, άλλοι ανήμποροι, τόσο οι ξεδιάντροπες απαιτήσεις των αγορών, οι ακραίες νεοφιλελεύθερες συνταγές σε βάρος των ανθρώπων, για την ενίσχυση της κερδοφορίας των αγορών, όσο και η ευκαμψία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, θα κάνουν όλο και πιο βάρβαρη την καθημερινότητά μας.
Ο πρώην πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου, εκείνος που με απάτη κέρδισε την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων Ελλήνων αφού έκρυψε ό,τι ήθελε να κάνει και, αντιθέτως, υποσχόταν ότι θα αντιμετώπιζε τα προβλήματα με τα λεφτά που υπάρχουν (όχι ότι η δική του διακυβέρνηση έχει την αποκλειστική υπεύθυνη για όσα μάς συμβαίνουν σήμερα, καθώς δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει την ανεύθυνη πολιτεία της κυβέρνησης Καραμανλή, ούτε φυσικά τις προηγούμενες περιόδους Σημίτη, Μητσοτάκη κλπ), μας είπε ότι η Ελλάδα είναι σε έναν πόλεμο. Έναν πόλεμο για να γίνει και πάλι κράτος που πληρώνει και ευημερεί!
Σωστά μάς είπε για πόλεμο ο κ. Παπανδρέου. Με τη διαφορά ότι έκανε λάθος στο περιεχόμενο. Στην Ελλάδα όντως υπάρχει ένας πόλεμος. Αλλά σε βάρος των αδύναμων κοινωνικά και οικονομικά Ελλήνων και των επόμενων γενεών, σε βάρος της Δημοκρατίας, αλλά και σε βάρος της ίδιας της αυτοδιάθεσης των Ελλήνων, της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Ένα ολόκληρο σύστημα μάχεται την Ελλάδα και τους Έλληνες. Όχι όλους τους Έλληνες, φυσικά, αφού εκείνοι που έχουν και κατέχουν, ξέρουν να διαπλέκονται με το πολιτικό σύστημα, να το χρηματοδοτούν και να επωφελούνται, τη βγάζουν «καθαρή». Και να εξηγούμαστε: ένα ολόκληρο διεθνές σύστημα, αυτό που εμπνέεται από τα «ιδεώδη» ενός άκρατου νεοφιλελευθερισμού, πασχίζει να βρει στην πλάτη του Έλληνα τις συνταγές για την ακραία καπιταλιστική κρίση.
Οι Έλληνες και η Ελλάδα είναι σε ένα κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πείραμα, αλλά σε πραγματικές και όχι εικονικές συνθήκες. Στόχος να διαμορφωθούν οι συνταγές και να βρεθούν οι τρόποι ώστε η οικονομία της αγοράς να κυριαρχήσει απόλυτα στην κοινωνία και την πολιτική, εξασφαλίζοντας περισσότερα κέρδη, χωρίς πολύ κόστος. Σ’ αυτή την κατεύθυνση οι αγορές και οι πολιτικοί εντολοδόχοι τους, η Μέρκελ και οι άλλοι ηγέτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, βρήκαν πρόθυμους συνεργάτες στο καταρρέον και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για την εφαρμογή του κοινωνικού πειράματός τους. Μη φανταστείτε ότι όλα αυτά γίνονται εξαιτίας των χρεών της Ελλάδας (ούτε ξέρουμε πόσα είναι, ούτε πώς δημιουργήθηκαν, ούτε πόσα έχουμε πληρώσει από τα συνεχή μέτρα, ούτε πόσα ακόμη χρωστούμε), ή επειδή οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, όπως μας συκοφαντούσε ο κ. Παπανδρέου, εκλιπαρώντας για «αλληλεγγύη» της Ευρώπης και του ΔΝΤ.
Ένα πείραμα στην κοινωνία της Ελλάδας εφαρμόζεται, σε συνεργασία με τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης που τρομοκρατώντας μας από τα πρωί μέχρι το βράδυ προσπαθούν να μας κάνουν φοβισμένους και ευάλωτους, άρα πειθήνιους ώστε να μην αντιδρούμε… Τα συμπεράσματα στην κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική, θα επεκταθούν στη συνέχεια και σε άλλες χώρες, εκεί που θα προσπαθήσουν να πατήσουν πόδι – εξ ονόματος των αγορών- οι τροϊκάνοι, εφόσον βεβαίως βρουν πρόθυμους συνεργάτες, όπως στην Ελλάδα…
Το μέτωπο αυτό των αγορών και των Ευρωπαίων και Ελλήνων πολιτικών, που μετέτρεψε τον Έλληνα και την Ελλάδα σε πειραματόζωο, μοιάζει αυτή την ώρα πανίσχυρο για ένα και μόνο λόγο. Επειδή στη χώρα μας ακόμη δεν διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις ενός αντίπαλου μετώπου, που θα συσπειρώσει τα εκατομμύρια των δοκιμαζόμενων πολιτών. Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να διαμαρτυρόμαστε στις παρέες, τα πηγαδάκια, στα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Αλλά επειδή όλα είναι σε αμφισβήτηση δεν φαίνεται να μπορούμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάτι, ένας φορέας, ο οποίος θα βγει μπροστά και θα υπερασπιστεί την Ελλάδα και τον Έλληνα, θα οργανώσει την αντίδραση, θα προκαλέσει έναν ξεσηκωμό. Αυτό όλο εντείνει την απογοήτευση του κόσμου. Μέτρα κάθε μέρα, άλλοι αποφασίζουν με δραματικό τρόπο για τις ζωές μας, κι εμείς δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, αν και είμαστε θυμωμένοι…
Στη χώρα υπάρχουν κοινοβουλευτικές αλλά και μη κοινοβουλευτικές δυνάμεις που χωριστά κάθε μια διαφωνεί και αγωνίζεται – αναποτελεσματικά…- για να αλλάξει η κατάσταση. Η κάθε μια χωριστά, από τη γωνιά της. Η κάθε μια, μικρή ή μεγαλύτερη, με τις δικές της αντιλήψεις και ενδεχομένως κοσμοθεωρίες. Με τις δικές της «αλάθητες» απόψεις. Φαινόμενα που εντοπίζονται κυρίως στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Εκεί όπου κυριαρχούν αλαζονείες, ηγεμονισμοί, ελιτίστικες στάσεις, αντιλήψεις του στιλ «δεν σε παίζω γιατί είσαι διαφορετικός από μένα»… Παθογένειες ή φοβικά σύνδρομα χρόνων. Κανείς όμως απ’ τους ηγέτες αυτών των δυνάμεων δεν αντιλαμβάνεται ότι το σήμερα δεν είναι ίδιο με το χθες; Ότι το αύριο δεν θα έχει καμιά σχέση με το σήμερα και το χθες; Δεν μπορεί να αρκούνται όλοι τούτοι στο στόχο της «καθαρότητας» των κινημάτων και να αφήνουν έναν λαό να εξοντώνεται καθημερινά… Δεν μπορεί και σήμερα, σ’ αυτές τις πολεμικές συνθήκες όπως τις περιγράψαμε παραπάνω, να είναι κυρίαρχη η αντίληψη ότι «αφού δεν συμφωνείς και δεν προσχωρείς στην αντίληψή μου, δεν σε παίζω»… Ας ερμηνεύσουν ένα μήνυμα όλοι τούτοι, παλιοί και νέοι στην πολιτική και κοινωνική σκακιέρα. Βλέπουν ότι παρά τη λαίλαπα καμιά δύναμη, υπαρκτή ή ανύπαρκτη στο κοινοβούλιο δεν μπορεί να συνεπάρει τον κόσμο, δεν του δίνει από μόνη της την εναλλακτική εκείνη λύση, αν και την αναζητά απελπισμένα. Σκέφτονται γιατί ο κόσμος που δυστυχεί δεν γαντζώνεται πάνω τους να βρει τη σωτηρία που αναζητά; Άραγε φταίει ο κόσμος;
Οι στιγμές είναι δραματικές. Και παράλληλα ιστορικές. Όλοι θα κριθούν για τον τρόπο που συνεισφέρουν ή δεν συνεισφέρουν στο δράμα μιας χώρας κι ενός λαού.
Να μεταφέρω μόνο μια εικόνα: σχεδόν κάθε εβδομάδα γίνονται αποκλεισμοί της ΔΕΗ στο Γάζι για το χαράτσι. Κάνει το Εργατικό Κέντρο τη δική του κινητοποίηση, αλλά μόνο του. Δεν το «παίζει» το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), για τους δικούς του γνωστούς λόγους. Και κάνει μόνο του τη δική του κινητοποίηση. Μια τρίτη μέρα πάνε άλλες δυνάμεις, του ΣΥΡΙΖΑ. Και πιθανώς άλλες μικρότερες δυνάμεις θα ήθελαν να κάνουν τη δική τους ξεχωριστή κινητοποίηση… Αυτή είναι η πραγματικότητα… «Καθαρές» και «βρόμικες» απόψεις και λογικές συγκρούονται: «μιάσματα» (αφού δεν έχουν καθαρές απόψεις…) όσοι δεν συμφωνούν μαζί μου, δεν πάω ούτε να διεκδικήσω κάτι κοινό, γιατί δεν έχω την ίδια κοσμοθεωρία για τη μετεξέλιξη της κοινωνίας. Κι έτσι αφήνουν όλοι αυτοί τον κόσμο να δυστυχεί κάθε μέρα και πιο πολύ… Για τον κομματικό ηγεμονισμό… Πόσο εγκληματικό σ’ αυτές τις πολεμικές, για τον απλό Έλληνα, συνθήκες είναι αυτό; Πόσο μοιάζει μ’ εκείνη την εντελώς λάθος αντίληψη, «κακό το σύστημα, κακά τα κόμματα, άρα δεν πάω να ψηφίσω και τους αφήνω να κάνουν ό,τι θέλουν…». Πόσο διευκολύνει τελικά αυτή η μοναχική πορεία του καθενός πολιτικού, μικρού ή μεγάλου, σχηματισμού τα σχέδια που εξελίσσονται σε βάρος των Ελλήνων και της χώρας;
Ο κόσμος όμως θέλει χρήσιμες δυνάμεις και πολιτικές να σταθούν αποτελεσματικά και με ισχυρό τρόπο δίπλα του. Δεν του είναι χρήσιμοι όσοι απλώς κάνουν διαφορετικά πράγματα επιδιώκοντας να τα μετατρέψουν σε ψήφους στις εκλογές μεθαύριο…
Ως εδώ, όμως! Είναι τώρα η ώρα για ένα μέτωπο όλων των δυνάμεων που δεν ανέχονται άλλο αυτή την κατάσταση. Οι επιμέρους διαφωνίες, οι ηγεμονισμοί, δεν έχουν θέση στη διάρκεια ενός πραγματικού πολέμου σε βάρος του αδύναμου Έλληνα και της κυριαρχίας της χώρας. Τώρα είναι η ώρα ενός πραγματικού μετώπου από όλους. Αυτή είναι η λαϊκή ανάγκη, αυτή είναι η λαϊκή απαίτηση. Ας βγουν όλοι αυτοί στην κοινωνία, κι όχι στα κομματικά γραφεία ή στους χώρους των «δικών τους», να το διαπιστώσουν…
Ένα αντιμνημομιακό μέτωπο στο οποίο δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουν σε όλα, ούτε φυσικά να ενωθούν σε μια λογική για την αυριανή κοινωνία. Να σώσουν τους Έλληνες από τη βαρβαρότητα προέχει. Οι εγωισμοί, οι ηγεμονισμοί, τα φοβικά σύνδρομα, ας παραχωρήσουν προς το παρόν τη θέση τους στη διάθεση να βοηθηθεί ο τρομαγμένος και εξοντωμένος Έλληνας.
Οι όροι είναι άλλοι, δεν συγκρίνονται, αλλά η εμπειρία της ιστορίας από τη δημιουργία του ΕΑΜ, στο οποίο συσπειρώθηκαν οι πάντες, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, που φυσικά δεν συμφωνούσαν σε όλα, αλλά είχαν κοινό στόχο μια ελεύθερη και δίκαιη Ελλάδα, θα πρέπει να αποδειχτεί διδακτική. Επαναλαμβάνω, με άλλους όρους από τους σημερινούς έγινε το ΕΑΜ. Αλλά όσο αυτή η κατάσταση παραμένει και δεν συγκροτείται ένα αντίπαλο μέτωπο για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της βαρβαρότητας, τότε ίσως κάποια στιγμή οι συνθήκες γίνουν παρόμοιες με αυτές της εποχής του ΕΑΜ…
Προσωπικά, όση σημασία μπορεί να έχει αυτό, καμιά σημερινή μικρή ή μεγάλη πολιτική δύναμη, απ’ αυτές που αντιμάχονται το μνημόνιο, δεν με συγκινεί. Διακρίνω αλαζονεία, λαϊκισμούς, εγωπάθειες, παραγοντισμούς και αρχηγισμούς. Αποχωρούν βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ, πχ, και κάνει ο καθένας και μια κίνηση. Αντιμάχονται άλλοι το μνημόνιο, και μόλις κάνουν δύο ομιλίες, δημιουργούν και μια κίνηση, προτείνοντας συχνά ανέφικτα πράγματα…
Κανένα από αυτά τα νέα σχήματα ή από τα γνωστά κοινοβουλευτικά αλλά και άλλα προϋπάρχοντα (αριστερά ή οικολογικά κλπ) δεν με συγκινεί. Δικαίως ή αδίκως…Θα με συνέπαιρνε όμως ένα μέτωπο από όλους αυτούς. Οι διαφωνίες και οι επιφυλάξεις, μπροστά στη δύναμη και την προοπτική ενός κοινού σκοπού, σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες, μπορούν να μπουν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί ένα τέτοιο μέτωπο θα έχει τη δική του δυναμική στην κοινωνία. Γιατί η ίδια η κοινωνία αναζητά να πιαστεί και διασωθεί…
Δεν θέλει τόλμη κάτι τέτοιο. Θέλει διάθεση και πρωτοβουλία. Και κυρίως να συναισθανθεί ο καθένας τη δική του ευθύνη… Η Ιστορία δεν θα κρίνει την «καθαρότητα» των απόψεων. Θα κρίνει εκείνους που βάζοντας τις κομματικές ωφέλειες χαμηλότερα από το λαϊκό συμφέρον θα βγουν μπροστά. Ιδού η Ρόδος… Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Κάθε ώρα η ζωή μας γίνεται χειρότερη…
Το μέτωπο αυτό των αγορών και των Ευρωπαίων και Ελλήνων πολιτικών, που μετέτρεψε τον Έλληνα και την Ελλάδα σε πειραματόζωο, μοιάζει αυτή την ώρα πανίσχυρο για ένα και μόνο λόγο. Επειδή στη χώρα μας ακόμη δεν διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις ενός αντίπαλου μετώπου, που θα συσπειρώσει τα εκατομμύρια των δοκιμαζόμενων πολιτών. Στην Ελλάδα συνεχίζουμε να διαμαρτυρόμαστε στις παρέες, τα πηγαδάκια, στα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Αλλά επειδή όλα είναι σε αμφισβήτηση δεν φαίνεται να μπορούμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάτι, ένας φορέας, ο οποίος θα βγει μπροστά και θα υπερασπιστεί την Ελλάδα και τον Έλληνα, θα οργανώσει την αντίδραση, θα προκαλέσει έναν ξεσηκωμό. Αυτό όλο εντείνει την απογοήτευση του κόσμου. Μέτρα κάθε μέρα, άλλοι αποφασίζουν με δραματικό τρόπο για τις ζωές μας, κι εμείς δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, αν και είμαστε θυμωμένοι…
Στη χώρα υπάρχουν κοινοβουλευτικές αλλά και μη κοινοβουλευτικές δυνάμεις που χωριστά κάθε μια διαφωνεί και αγωνίζεται – αναποτελεσματικά…- για να αλλάξει η κατάσταση. Η κάθε μια χωριστά, από τη γωνιά της. Η κάθε μια, μικρή ή μεγαλύτερη, με τις δικές της αντιλήψεις και ενδεχομένως κοσμοθεωρίες. Με τις δικές της «αλάθητες» απόψεις. Φαινόμενα που εντοπίζονται κυρίως στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Εκεί όπου κυριαρχούν αλαζονείες, ηγεμονισμοί, ελιτίστικες στάσεις, αντιλήψεις του στιλ «δεν σε παίζω γιατί είσαι διαφορετικός από μένα»… Παθογένειες ή φοβικά σύνδρομα χρόνων. Κανείς όμως απ’ τους ηγέτες αυτών των δυνάμεων δεν αντιλαμβάνεται ότι το σήμερα δεν είναι ίδιο με το χθες; Ότι το αύριο δεν θα έχει καμιά σχέση με το σήμερα και το χθες; Δεν μπορεί να αρκούνται όλοι τούτοι στο στόχο της «καθαρότητας» των κινημάτων και να αφήνουν έναν λαό να εξοντώνεται καθημερινά… Δεν μπορεί και σήμερα, σ’ αυτές τις πολεμικές συνθήκες όπως τις περιγράψαμε παραπάνω, να είναι κυρίαρχη η αντίληψη ότι «αφού δεν συμφωνείς και δεν προσχωρείς στην αντίληψή μου, δεν σε παίζω»… Ας ερμηνεύσουν ένα μήνυμα όλοι τούτοι, παλιοί και νέοι στην πολιτική και κοινωνική σκακιέρα. Βλέπουν ότι παρά τη λαίλαπα καμιά δύναμη, υπαρκτή ή ανύπαρκτη στο κοινοβούλιο δεν μπορεί να συνεπάρει τον κόσμο, δεν του δίνει από μόνη της την εναλλακτική εκείνη λύση, αν και την αναζητά απελπισμένα. Σκέφτονται γιατί ο κόσμος που δυστυχεί δεν γαντζώνεται πάνω τους να βρει τη σωτηρία που αναζητά; Άραγε φταίει ο κόσμος;
Οι στιγμές είναι δραματικές. Και παράλληλα ιστορικές. Όλοι θα κριθούν για τον τρόπο που συνεισφέρουν ή δεν συνεισφέρουν στο δράμα μιας χώρας κι ενός λαού.
Να μεταφέρω μόνο μια εικόνα: σχεδόν κάθε εβδομάδα γίνονται αποκλεισμοί της ΔΕΗ στο Γάζι για το χαράτσι. Κάνει το Εργατικό Κέντρο τη δική του κινητοποίηση, αλλά μόνο του. Δεν το «παίζει» το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), για τους δικούς του γνωστούς λόγους. Και κάνει μόνο του τη δική του κινητοποίηση. Μια τρίτη μέρα πάνε άλλες δυνάμεις, του ΣΥΡΙΖΑ. Και πιθανώς άλλες μικρότερες δυνάμεις θα ήθελαν να κάνουν τη δική τους ξεχωριστή κινητοποίηση… Αυτή είναι η πραγματικότητα… «Καθαρές» και «βρόμικες» απόψεις και λογικές συγκρούονται: «μιάσματα» (αφού δεν έχουν καθαρές απόψεις…) όσοι δεν συμφωνούν μαζί μου, δεν πάω ούτε να διεκδικήσω κάτι κοινό, γιατί δεν έχω την ίδια κοσμοθεωρία για τη μετεξέλιξη της κοινωνίας. Κι έτσι αφήνουν όλοι αυτοί τον κόσμο να δυστυχεί κάθε μέρα και πιο πολύ… Για τον κομματικό ηγεμονισμό… Πόσο εγκληματικό σ’ αυτές τις πολεμικές, για τον απλό Έλληνα, συνθήκες είναι αυτό; Πόσο μοιάζει μ’ εκείνη την εντελώς λάθος αντίληψη, «κακό το σύστημα, κακά τα κόμματα, άρα δεν πάω να ψηφίσω και τους αφήνω να κάνουν ό,τι θέλουν…». Πόσο διευκολύνει τελικά αυτή η μοναχική πορεία του καθενός πολιτικού, μικρού ή μεγάλου, σχηματισμού τα σχέδια που εξελίσσονται σε βάρος των Ελλήνων και της χώρας;
Ο κόσμος όμως θέλει χρήσιμες δυνάμεις και πολιτικές να σταθούν αποτελεσματικά και με ισχυρό τρόπο δίπλα του. Δεν του είναι χρήσιμοι όσοι απλώς κάνουν διαφορετικά πράγματα επιδιώκοντας να τα μετατρέψουν σε ψήφους στις εκλογές μεθαύριο…
Ως εδώ, όμως! Είναι τώρα η ώρα για ένα μέτωπο όλων των δυνάμεων που δεν ανέχονται άλλο αυτή την κατάσταση. Οι επιμέρους διαφωνίες, οι ηγεμονισμοί, δεν έχουν θέση στη διάρκεια ενός πραγματικού πολέμου σε βάρος του αδύναμου Έλληνα και της κυριαρχίας της χώρας. Τώρα είναι η ώρα ενός πραγματικού μετώπου από όλους. Αυτή είναι η λαϊκή ανάγκη, αυτή είναι η λαϊκή απαίτηση. Ας βγουν όλοι αυτοί στην κοινωνία, κι όχι στα κομματικά γραφεία ή στους χώρους των «δικών τους», να το διαπιστώσουν…
Ένα αντιμνημομιακό μέτωπο στο οποίο δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουν σε όλα, ούτε φυσικά να ενωθούν σε μια λογική για την αυριανή κοινωνία. Να σώσουν τους Έλληνες από τη βαρβαρότητα προέχει. Οι εγωισμοί, οι ηγεμονισμοί, τα φοβικά σύνδρομα, ας παραχωρήσουν προς το παρόν τη θέση τους στη διάθεση να βοηθηθεί ο τρομαγμένος και εξοντωμένος Έλληνας.
Οι όροι είναι άλλοι, δεν συγκρίνονται, αλλά η εμπειρία της ιστορίας από τη δημιουργία του ΕΑΜ, στο οποίο συσπειρώθηκαν οι πάντες, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, που φυσικά δεν συμφωνούσαν σε όλα, αλλά είχαν κοινό στόχο μια ελεύθερη και δίκαιη Ελλάδα, θα πρέπει να αποδειχτεί διδακτική. Επαναλαμβάνω, με άλλους όρους από τους σημερινούς έγινε το ΕΑΜ. Αλλά όσο αυτή η κατάσταση παραμένει και δεν συγκροτείται ένα αντίπαλο μέτωπο για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της βαρβαρότητας, τότε ίσως κάποια στιγμή οι συνθήκες γίνουν παρόμοιες με αυτές της εποχής του ΕΑΜ…
Προσωπικά, όση σημασία μπορεί να έχει αυτό, καμιά σημερινή μικρή ή μεγάλη πολιτική δύναμη, απ’ αυτές που αντιμάχονται το μνημόνιο, δεν με συγκινεί. Διακρίνω αλαζονεία, λαϊκισμούς, εγωπάθειες, παραγοντισμούς και αρχηγισμούς. Αποχωρούν βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ, πχ, και κάνει ο καθένας και μια κίνηση. Αντιμάχονται άλλοι το μνημόνιο, και μόλις κάνουν δύο ομιλίες, δημιουργούν και μια κίνηση, προτείνοντας συχνά ανέφικτα πράγματα…
Κανένα από αυτά τα νέα σχήματα ή από τα γνωστά κοινοβουλευτικά αλλά και άλλα προϋπάρχοντα (αριστερά ή οικολογικά κλπ) δεν με συγκινεί. Δικαίως ή αδίκως…Θα με συνέπαιρνε όμως ένα μέτωπο από όλους αυτούς. Οι διαφωνίες και οι επιφυλάξεις, μπροστά στη δύναμη και την προοπτική ενός κοινού σκοπού, σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες, μπορούν να μπουν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί ένα τέτοιο μέτωπο θα έχει τη δική του δυναμική στην κοινωνία. Γιατί η ίδια η κοινωνία αναζητά να πιαστεί και διασωθεί…
Δεν θέλει τόλμη κάτι τέτοιο. Θέλει διάθεση και πρωτοβουλία. Και κυρίως να συναισθανθεί ο καθένας τη δική του ευθύνη… Η Ιστορία δεν θα κρίνει την «καθαρότητα» των απόψεων. Θα κρίνει εκείνους που βάζοντας τις κομματικές ωφέλειες χαμηλότερα από το λαϊκό συμφέρον θα βγουν μπροστά. Ιδού η Ρόδος… Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Κάθε ώρα η ζωή μας γίνεται χειρότερη…
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
