Την ίδια στιγμή ο μέσος πολίτης αντιμετωπίζει ένα και μόνο δίλημμα, πιο πεζό ίσως από αυτά των ηγετών του, αλλά, ίσως για τούτο, πιο απτό: Φτώχεια με πτώχευση ή χωρίς πτώχευση; Με τα καμώματά του το πολιτικό σύστημα έχει καταστήσει δυσδιάκριτες τις διαφορές μεταξύ πτώχευσης και άγριας λιτότητας. Ίσως σκοπίμως. Ίσως για να παρουσιάσει μια ενδεχόμενη πτώχευση ως εξίσου ή και λιγότερο κακή επιλογή. Ίσως για να αδρανοποιήσει τα αντισυστημικά αντανακλαστικά που αρχίζουν να αναπτύσσονται επικίνδυνα και να καταγράφονται στατιστικώς στη στάση και τις προτιμήσεις των πολιτών. Αν όντως ισχύει το ρητό “Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου”, τότε σίγουρα η ψυχή(;) του Εξουσιαστή πρέπει να μοιάζει με συμπαντική μαύρη τρύπα, έτοιμη να καταπιεί καθετί στο διάβα της, ακόμη και τον χωροχρόνο…

Ήδη βρίσκεται εν πλήρει εξελίξει σχέδιο δήμευσης όλων των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών. Η επιβολή της ειδικής εισφοράς στα ακίνητα από τον αντισυνταγματολόγο Βενιζέλο υπήρξε η κρίσιμη ζαριά, ώστε το ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης να διαβεί τον Ρουβίκωνα ή να κάνει πίσω. Τελικά επέλεξε, κατά την προσφιλή φράση του ευρείας περιφερείας Υπουργού Οικονομίας, “να κάνει ντου”. Όσοι δεν θα μπορούν να το καταβάλουν, θα χάσουν τα σπίτια τους. Οι υπόλοιποι θα τα ξεχρεώσουν για δεύτερη φορά στο αδηφάγο κράτος.

Ακολούθησε η απόφαση για κούρεμα των ιδιωτών ομολογιούχων που έκαναν το λάθος να εμπιστευθούν τα ομόλογα της “Ισχυρής Ελλάδας” ως ασφαλή επένδυση και να τοποθετήσουν σε αυτά τις αποταμιεύσεις τους. Αν μάλιστα επιβληθεί και φόρος επί των κεφαλαίων των τραπεζικών καταθέσεων, τότε ολοκληρώνεται το “πακετάκι” της δήμευσης και των κινητών αξιών… Οι δημιουργοί της “Ισχυρής Ελλάδας” ξαμολήθηκαν λοιπόν στο κυνήγι αποφασισμένοι για όλα. Οι μάσκες πλέον έπεσαν. Οι άνθρωποι είναι απλώς κυνηγοί κεφαλών…

Η διαφορά φάσης των δύο διλημμάτων που περιέγραψα ανωτέρω είναι χαρακτηριστική και εξόχως αποκαλυπτική εν σχέσει προς τις τρέχουσες και τις δρομολογούμενες εξελίξεις. Τα πράγματα οδηγούνται, αργά αλλά σταθερά, εδώ και δύο χρόνια, σε έναν έσχατο αγώνα μεταξύ των πολιτών της χώρας και ενός πολιτικού συστήματος που, έχοντας εξαντλήσει τους πόρους που το συντηρούσαν, αυτό και τους πελάτες του, αποκτά πλέον ολοένα πιο ορατά αυταρχικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται περί της επικράτησης ή μη ενός καθεστώτος κοινοβουλευτικοφανούς δικτατορίας, στο πλαίσιο της οποίας η τυπική νομιμοποίηση των κυβερνώντων θα αντλείται από την αποχή των πολιτών από τις πολιτικές διαδικασίες, την αποπολιτικοποίηση και την ιδιώτευσή τους, η δε διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους θα παρέχει το πλεονέκτημα της μηδενικής δέσμευσης έναντι των υπηκόων – ακόμη και της μη δέσμευσης για τη στοιχειώδη επιβίωσή τους…

Ταυτόχρονα, στην κοινωνία μας αρχίζουν να αναπτύσσονται μικροί πυρήνες προβληματισμού και διακίνησης επαναστατικών ή ανατρεπτικών ιδεών. Για όσους έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, το αντισυστημικό ρεύμα είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα συνείδησης που αναζητεί τρόπους να εκφραστεί ως πραγματικότητα οργανωμένης πολιτικής δράσης. Δεν πρέπει να υποτιμάται από κανέναν. Άλλωστε τροφοδοτείται από όσους αντιμάχεται. Το σύστημα τρέφει την αντισυστημική τάση, με τις ανεπάρκειες και τις αστοχίες του, όπως η δράση προκαλεί την αντίδραση…

Το βέβαιο είναι, σύμφωνα με όλα τα ιστορικά προηγούμενα, ότι όταν οι πολλοί θα έχουν χάσει πολλά, όταν δεν θα έχουν πια να χάσουν τίποτα εξόν από την εξαθλίωσή τους, τότε θα υπάρξει ανατροπή τριτοκοσμικού τύπου. Αυτό φοβάμαι, αλλά πλέον δεν απεύχομαι. Διότι τον ληστή των 200 κιλών που ισχυρίζεται ότι σε σώζει όταν σου στερεί τα στοιχειώδη για την επιβίωσή σου έχεις το απόλυτο δικαίωμα, έναντι δε των παιδιών σου την απόλυτη υποχρέωση, να τον διαολοστείλεις…

Πηγη