Παρατηρώ κωμικοτραγικές φιγούρες κι καταστάσεις στο ελληνικό ιερατείο της αποβλάκωσης κι της παράδοσης στη λήθη, πρόσωπα που παλεύουν να σιάξουν την μάσκα της δήθεν ατομικής προσβολής κι χέρια που μετρούν με αδυναμία τα άδεια ταμεία του παρακράτους που τα ίδια δημιούργησαν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης που έγιναν καθεστώς κι υποχρεωτική πρωινή άσκηση σοσιαλιστικών φρονημάτων σε αντιρρησίες που αρέσκονται να αγαπούν τους δικούς τους θεούς.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες που γράφονται καθημερινά για την τωρινή πραγματικότητα με εμφυλιακά κατάλοιπα κόκκινης πένας, συνθήματα μίσους, κατεβατά από διανοούμενους που βγάζουν χωρίς ντροπή την ναρκισσιστική τους πείνα σε οθόνες με εκατομμύρια πίξελς, παπάδες υψώνουν το κεφάλι στον ουρανό για να μην φάνε χώμα, λέξεις γράφονται κι αποτυπώνουν το μπερδεμένο θυμικό, την άδεια πεμπτουσία, το ανελέητο κυνηγητό του ασυνείδητου, το πνευματικό τέλμα.

Η λύσσα για την εξουσία κι την απόλυτη κυριαρχία στα πάντα, το ελληνικό σύμπλεγμα της κατωτερότητας κι η ασημαντότητα των φιλολογικών τερτιπιών στα δημοσιοσχετίστικα σαλόνια έχουν δημιουργήσει ένα μόρφωμα ψευδοαυθεντίας που καταλύει τον κοινωνικό έλεγχο, την διακριτικότητα, την σοβαρότητα, την εγκυρότητα ενώ η συνωμοσιολογία χαϊδεύει τις τουρλωμένες κοιλιές των πενηντάρηδων συνταξιούχων, τις ενοχικές κόρες των κληρικών, τα έμφοβα μειράκια γυμνασίων.

Αυτό το μονοπάτι δεν βγάζει πουθενά, η συλλογική ευθύνη θάβεται κάτω από κατηγορίες κι δυσφημήσεις από όλους σε όλους, βογγητά κι κόκκινα φώτα αδυναμίας στα φτωχικά προάστια, εκτόξευση μολότοφ κι βρισιών στους μπάτσους με την απουσία κοινωνικής συνείδησης, όλοι ψάχνουν τον ένοχο σε γωνίες κι διαδρόμους, κανείς δεν παρατηρεί τον εαυτό του, αντιθέτως οι καθρέφτες κρύφτηκαν στο υπόγειο του υποθαλάμου, βότσαλα στη λίμνη αναζητούν το χέρι που τα πέταξε.

Όχι, δεν είμαι αισιόδοξος, οι κάτοικοι σε αυτήν την χώρα οθωμανίζουν στα καθημερινά «καλημέρα» τους, στις χειρονομίες τους, στον τρόπο που σε κοιτούν, τρέφουν την χωριατίλα τους που την κουβαλούν από τα γεννοφάσκια τους, βαυκαλίζονται με την ηττοπάθειά τους σε όλη τους την δυστυχισμένη δραστηριότητα, φωνές από την διπλανή πολυκατοικία, κλάματα παιδιών, υποκρισία κι ανέχεια, το ίδιο παιχνίδι με τις ίδιες εντολές, ποδήλατα στις ταράτσες κι μανιοκαταθλιπτικά λάβαρα.

Το μόνο που με σώζει είναι η σιγουριά του θανάτου· κι ο γκρεμός του έρωτα.

The Elfbay At Bay

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...