Στις φτωχές…

… χώρες του ευρώ, τα πολιτικά συστήματα δοκιμάζονται σκληρά. Κάτι δείχνει να έχει αλλάξει ριζικά τον τελευταίο καιρό λέει ο πολιτικός αναλυτής του BBC Πολ Μέισον. Σαν να μην πιστεύουν πια τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα σε αυτό που η Ευρωπαϊκή Ενωση τα αναγκάζει να κάνουν. Σαν να μην πιστεύει πια σε αυτό ούτε ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σαν να παύουν σιγά σιγά ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού να πιστεύουν σε αυτή την πολιτική τάξη.

Οτιδήποτε συνεκτικό έδινε μέχρι τώρα στους λαούς των φτωχών χωρών του ευρώ την ψευδαίσθηση ενός κοινού ευρωπαϊκού προορισμού και μιας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας σήμερα συντρίβεται από τις συνταγές λιτότητας μιας ευρωπαϊκής πολιτικής που θέλει πάση θυσία να κρύψει πως είναι χρεοκοπημένη. Είδαμε χώρες να αυτοταπεινώνονται η μία μετά την άλλη, κάνοντας τα χατίρια στους ευρωκράτες. Είδαμε να βγάζουν η μία τα μάτια της άλλης, προκειμένου να φανούν οι πιο καλές «μαθήτριες». Ακούσαμε τους κυβερνήτες τους, όπως τον Μάικλ Νούναν της Ιρλανδίας, να λένε: «Εμείς δεν είμαστε σαν την Ελλάδα». Και ύστερα, όταν ήλθε και η δική τους σειρά, τους είδαμε να σκύβουν και να φιλούν κατουρημένες ευρωπαϊκές ποδιές. Τους ακούσαμε να λένε ακόμη και αυτό: «Εμείς δεν είμαστε σαν την Ισλανδία».

Και όμως…

… στη σύγκρισή τους με την Ισλανδία, αυτές οι χώρες σήμερα ωχριούν μπροστά της. Η χώρα που συνετρίβη από το τραπεζικό κραχ του 2008, σήμερα ανακάμπτει ζωηρά. Αφού πρώτα έκανε αυτό που πρέπει να κάνει κάθε ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα. Υποτίμησε 40% το νόμισμά της για να γίνει πιο ανταγωνιστική και για να αποτρέψει τις περιττές εισαγωγές. Και κήρυξε στάση πληρωμών στο τραπεζικό χρέος της. Υποτίμηση και στάση πληρωμών. Την τιμώρησαν οι αγορές; Οχι. Η Ισλανδία μπορεί και δανείζεται ξανά, η οικονομία της αναπτύσσεται, ο πληθωρισμός πέφτει και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού απαλλάχτηκε από τα στεγαστικά του δάνεια. Οι Ισλανδοί πήραν τη χώρα τους στα χέρια τους. Και ανταμείφθηκαν. Δεν τους πέρασε ούτε στιγμή από τον νου να παραστήσουν τις καλές μαθητριούλες. Εθεσαν ορθά κοφτά την κατάσταση στους πιστωτές τους. Εχασαν; Οχι.

Να ζει…

… κανείς ή να μη ζει (μέσα στο ευρώ); Στην πραγματικότητα, εκείνοι που βάζουν τέτοια προκλητικά διλήμματα στον νου των ανθρώπων, είναι οι ίδιοι που μετατρέπουν τις χώρες τους σε απέραντα στρατόπεδα συγκέντρωσης φτώχειας και ανεργίας। Κλείνοντας τα μάτια μπροστά στη δυστυχία των ανθρώπων, δεν θα αργήσουν να καταφέρουν το τελικό πλήγμα στους θεσμούς που υποτίθεται πως υπηρετούν.