«Το γερμανικό σχέδιο αποτυγχάνει… πρέπει επειγόντως να διευρυνθεί» αναφέρει το Bloomberg στο βασικό του editorial που ασχολείται με την ελληνική κρίση. Οι συντάκτες του άρθρου αναφέρουν ότι ακόμη κι αν η Ελλάδα πάρει το δεύτερο πακέτο στήριξης, θα πρόκειται για «πύρρειο νίκη, εάν δεν ανακοπεί η πτωτική πορεία της χώρας»
Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα πρέπει να αναγνωρίσουν το βάθος της αναταραχής στην Ελλάδα υποστηρίζει το Bloomberg. «Ακόμη κι αν λάβουμε υπόψη την ιστορία των επεισοδίων στη χώρα, τα γεγονότα του προηγούμενου σαββατοκύριακου κατά τα οποία 45 κτίρια στην Αθήνα τυλίχθηκαν στις φλόγες- σηματοδοτούν μία επικίνδυνη στροφή» αναφέρει το Bloomberg και συμπληρώνει:
«Ας αναλογιστούμε την μεγάλη ύφεση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα (…). Οι άστεγοι, που ήταν ελάσσων πρόβλημα για την Ελλάδα, έχουν αυξηθεί σημαντικά. Σχεδόν οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων αναφέρουν ότι δεν θα ανταποκριθούν φέτος στα ενυπόθηκα δάνειά τους, κυρίως λόγω της φορολογίας ακινήτων. Αυτοκτονίες, πτωχεύσεις και λουκέτα σε εταιρείες… όλα αυξάνονται».
«Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πως οι Έλληνες παραμένουν πιστοί στο ευρώ. Τα άλλα μέλη της ευρωζώνης όμως, υπαινίσσονται διαζύγιο» επισημαίνει το Bloomberg και σχολιάζει: «Μπορεί να είναι διαπραγματευτική τακτική (…). Αγνoεί όμως, το θεμελιώδες ερώτημα του εάν η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο με λιτότητα και με περιορισμένη χρεοκοπία.»
Telegraph: Η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από το ευρώ, αν θέλει να επιβιώσει.
Οι συνεχείς απαιτήσεις για όλο και περισσότερες παραχωρήσεις δεν αποτελούν πλέον μια οικονομική στρατηγική, αλλά μάλλον μια σαδιστική εκδικητικότητα, σχεδιασμένη να βάλει την Ελλάδα στην γωνία, γράφει επίσης η βρετανική Telegraph σε άρθρο της που αναφερόμαστε κι αλλού.
Εξάλλου, η εμπειρία της Αργεντινής, και άλλων χωρών που χρεοκόπησαν και υποτίμησαν το νόμισμά τους, αποδεικνύει ότι το αρχικό σοκ της εξόδου από μια νομισματική ένωση, ή μια σταθερή ισοτιμία, δεν διήρκεσε σχετικά πολύ.
Μόλις η πτώχευση, και η υποτίμηση επαναφέρουν την ανταγωνιστικότητα, οι προοπτικές ανάπτυξης αυξάνονται δραματικά. Έτσι, το μικρό αρχικό σοκ της εξόδου, είναι προτιμότερο από τον θάνατο που προκαλούν χιλιάδες μαχαιριές, οφειλόμενες στην συνεχιζόμενη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη.
Τι σημαίνουν όμως αυτές οι χιλιάδες μαχαιριές; Αυτό που έκανε στην ουσία η Ελλάδα, είναι μια εσωτερική υποτίμηση που θα διαρκέσει χρόνια, αν όχι δεκαετίες. Δεν υπάρχει ορατό τέλος στην λιτότητα. Ακόμη και αν όλα πάνε βάσει σχεδίου, που είναι απίθανο, θα χρειαστεί η χώρα να φτάσει στο 2020 για να δει το χρέος της να μειώνεται στο 120% του ΑΕΠ, ένα ποσοστό που δεν είναι καθόλου βιώσιμο.
Πέραν του ότι η Ελλάδα στο μέλλον θα πρέπει να έχει πρωτογενή πλεονάσματα, θα αναγκαστεί να υποστεί περαιτέρω μειώσεις εισοδημάτων και βιοτικού επιπέδου, σε μια προσπάθεια να τονώσει την ανταγωνιστικότητα της, που όμως σαν οικονομία δεν έχει καμία σχέση με αυτές του Βορρά, και με τις οποίες ενώθηκε τεχνητά. Η άποψη ότι Βορράς και Νότος θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ένα, αποτελεί φαντασία χειρίστου είδους.
Δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την Ελλάδα να ξαναμπορέσει ποτέ να έχει ένα βιώσιμο χρέος, εφόσον παραμείνει στο ευρώ. Σήμερα, το κεφάλαιο αποσύρεται από την χώρα με κάθε τρόπο, και πολλές φορές μέσα σε βαλίτσες που περνάνε τα σύνορα.
Μπορεί η φυγή των πλουσίων Ελλήνων να είναι κατακριτέα πράξη, αλλά είναι οικονομικά λογική, απέναντι σε μια κρίση που σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να εξαφανίσει το εναπομείναν κεφάλαιο.
Καμιά επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Τα χρήματα θα επιστρέψουν μόνο όταν η Ελλάδα προχωρήσει σε υποτίμηση, και μόνο όταν τα περιουσιακά της στοιχεία αρχίσουν να αποκτούν και πάλι αξία.
Η Ελλάδα όμως επέλεξε την μέθοδο της εσωτερικής υποτίμησης, και την μείωση των εισοδημάτων και της αξίας των περιουσιακών της στοιχείων, για να φέρει πίσω την ανταγωνιστικότητα. Υπάρχει άραγε κανείς, εκτός από τους τεχνοκράτες, και τους τσιγκούνηδες Γερμανούς, που να πιστεύει ότι αυτός ο δρόμος είναι ο σωστός;
Σε μια πιο ακραία μορφή, το ίδιο ακριβώς περιμένει και τις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης, οι οποίες επίσης θα πρέπει να πετύχουν μειώσεις στις ισοτιμίες, μέσω του κοινωνικά καταστροφικού δρόμου της μείωσης των εισοδημάτων και της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, για να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, αυτή θα πρέπει να ανεχτεί έναν πληθωρισμό πολύ χαμηλότερο από αυτόν της Γερμανίας, και του πυρήνα της ΕΕ. Επειδή όμως η Γερμανία αποκλείεται να δεχτεί πληθωρισμό πέραν του 2%, τα περισσότερα από τα κράτη της περιφέρειας είναι καταδικασμένα σε αποπληθωρισμό, ή ύφεση, για πολλά ακόμη χρόνια στο μέλλον.
Ακόμη κι αν αυτή η επιλογή ήταν οικονομικά ορθή, μοιάζει απαράδεκτη αν την δούμε κοινωνικά, ή πολιτικά. Άλλωστε, αυτό αποδεικνύεται με την μίνι επανάσταση στους δρόμους της Αθήνας. Η λαϊκή στήριξη του πολιτικού συστήματος καταρρέει. Το ευρώ διαρρηγνύει τον δημοκρατικό ιστό της Ελλάδας. Και οι υπόλοιπες χώρες παρακολουθούν με τρόμο τα όσα θα ζήσουν και οι ίδιες αργότερα.
Ακόμη και στο εσωτερικό των τεχνοκρατικών κυβερνήσεων, που αγκάλιασαν με ενθουσιασμό την δημοσιονομική στενότητα, υπάρχουν ενδείξεις εξέγερσης. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Mario Monti προειδοποίησε για τους κινδύνους που ενέχει η υπερβολική πίεση στις κυβερνήσεις, φοβούμενος την μετάδοση της κρίσης και στη δική του κυβέρνηση. Ζήτησε από την ΕΕ να χαλαρώσει το σφίξιμό της απέναντι στην Ελλάδα.
Σε γενικές γραμμές όμως, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν το ίδιο βιολί. Όπως λένε, δοκιμάσαμε την υποτίμηση στο παρελθόν, και δεν αποτελεί αποτελεσματική μέθοδο αποφυγής των σκληρών, αλλά απαραίτητων, θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Το μέλλον μας είναι συνυφασμένο με αυτό της ενωμένης Ευρώπης, και όχι με τις συγκρούσεις και τους προστατευτισμούς του παρελθόντος.
Πρόκειται για ευγενή, πλην όμως περίεργα, συναισθήματα. Υπονοούν ότι τα κράτη δεν εμπιστεύονται τους εαυτούς τους για να εφαρμόσουν τις απαραίτητες εργασιακές, κοινωνικές, και άλλες μεταρρυθμίσεις, εκτός και αν εξαναγκαστούν από το Βερολίνο. Η υποτίμηση δεν είναι η εύκολη λύση των δειλών, ούτε αποτελεί υποκατάστατο στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ελλάδα (και άλλες χώρες).
Αυτό που πετυχαίνει όμως η υποτίμηση είναι να εξομαλύνει την προσαρμογή, και να μειώσει τις επικίνδυνες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Πρόκειται για έναν φυσικό μηχανισμό εξισορρόπησης των διαφορών μεταξύ κρατών, και ευκολότερης αντιμετώπισης του εξωτερικού χρέους.
Η σημερινή επιλογή των χωρών, απλά ανοίγει το δρόμο για την αμοιβαία καταστροφή.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
