« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγό δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία»

Ανδρέας Κάλβος

Προσπαθώ να φαντασθώ το τί θα γράφει η Ιστορία, μετά από κάποια χρόνια, για εμάς τους Έλληνες, όταν θα αναφέρεται στην σημερινή εποχή. Και δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι. Μικροί, δειλοί και εθελόδουλοι.

Έτος 1974, «Μεταπολίτευση». Αλλά δυστυχώς απλά «επιστροφή στα παλιά». Οι παλαιοκομματικοί επιστρέφουν «διψασμένοι» για Εξουσία. Κοντά σ΄αυτούς προσκολλήθηκαν και κάποιοι που εξαργύρωσαν, με τον τρόπο αυτό, τις ανύπαρκτες, ως επί το πλείστον, «αντιστασιακές» τους «δάφνες». Ήλθαν και κάποιοι «αυτοεξόριστοι» στο εξωτερικό , απ΄όπου εκ του ασφαλούς «αντιστέκονταν στην Χούντα» (κάνοντας στην πραγματικότητα διακοπές και περιουσίες). Να μην ξεχάσω και αυτούς που «εξορίσθηκαν» στο εξωτερικό, με παρέμβαση των ξένων προστατών τους. Ο Λαός, εμείς, «μεθυσμένοι» από την ξαφνική ελευθεριότητα (προσοχή, όχι ελευθερία), ξαναφέραμε στην επιφάνεια όλα αυτά που αναγκαστικά (έστω) είχαμε θάψει. Κομματικές αντιπαραθέσεις, εμφυλιοπολεμικά μίση και έχθρες. Τα κόμματα άρχισαν να δημιουργούν κομματικές κρατικοδίαιτες στρατιές, οι οποίες λυμαίνονταν τα κρατικά ταμεία. Η Παιδεία κομματικοποιήθηκε και αυτή με την είσοδο των Κομματικών Νεολαιών ως το επίπεδο της Α΄ Τάξεως του Γυμνασίου, με τις ευλογίες της Πολιτείας βεβαίως. Στον Δημόσιο Τομέα, κανείς δεν μπορούσε να προαχθεί ή να ανελιχθεί αν δεν ανήκε στην Κυβερνητική παράταξη. Όσοι δε ανήκαν- ή υπήρχε υποψία ότι ανήκαν- σε κάποια άλλη παράταξη, έμπαιναν στο «ψυγείο». Στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας επικράτησε κλίμα τρομοκρατίας. Φθάνει να θυμηθούμε το πογκρόμ με το δήθεν σχεδιαζόμενο «πραξικόπημα» στις αρχές του 1975 (το επωνομαζόμενο «πραξικόπημα πυζάμα»). Δύο δε φορές τον χρόνο, γίνονταν Κρίσεις και απεστρατεύοντο οι «αντιφρονούντες».

Και ήλθε η δεύτερη «μεταπολίτευση» του 1981.

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία (του κόμματος όχι του λαού, όπως ήταν το τότε σύνθημα), ορδές αφηνιασμένων και διψασμένων (λόγω και των προηγουμένων διώξεων) κομματικών «στελεχών» (θυμάστε τον χαρακτηρισμό «πρασινοφρουροί») κατέλαβαν τα πάντα. Και ακολουθήθηκε η ίδια τακτική όπως και πριν. Οι Έλληνες διχάσθηκαν για άλλη μια φορά. Η νέα κυβέρνηση έφερε νέα ήθη στην ζωή του τόπου. Η φοροδιαφυγή, η «μίζα», ο αθέμιτος πλουτισμός, ο υπερκαταναλωτισμός, η αναρρίχηση μέσω της κομματικής ταυτότητος, έγιναν πλέον και επισήμως (γιατί ανεπισήμως και σε πολύ μικρότερη κλίμακα υπήρχαν) τρόπος ζωής των Νεοελλήνων.

Για να «λατρεύουν» τα πλήθη τον Ηγεμόνα, η κυβέρνηση σκορπούσε ασύδοτα το δημόσιο χρήμα. Και επειδή δεν έφθανε, ελαμβάνοντο δάνεια επί δανείων. Χιλιάδες χιλιάδων διορίσθηκαν στον Δημόσιο Τομέα (στενό και ευρύτερο), εκατοντάδες εταιρείες του Δημοσίου δημιουργήθηκαν με μόνο σκοπό υπάρξεως τον διορισμό υπαλλήλων αλλά και Διοικητικών Συμβουλίων, τα χρήματα των Ταμείων λεηλατήθηκαν σαν «δανεικά και αγύριστα» για να πληρωθούν συντάξεις εκατοντάδων χιλιάδων «αντιστασιακών», πολλοί εκ των οποίων τον καιρό της Κατοχής ήσαν μόλις βρέφη, δάνεια δόθηκαν σε νέους εκδότες και δημοσιογράφους για να στηρίζουν τις επιλογές της κυβερνήσεως. Γεωργία και κτηνοτροφία καταστράφηκαν, αφού οι αγρότες μας εκμαυλίστηκαν από το χρήμα των επιδοτήσεων που έρεε άφθονο (στην ουσία για να μην παράγουν). Αγροτικοί Συνεταιρισμοί δημιουργήθηκαν για να διοχετεύεται άφθονο «μαύρο» χρήμα, που με την σειρά του χανόταν σε «μαύρες» τρύπες από τις οποίες κάποιοι λίγοι πλούτισαν.

Ο «συνδικαλισμός» της συναλλαγής γνώρισε ημέρες δόξης. Πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα δημιουργήθηκαν αλλά και «κουκουλώθηκαν». Και το κομματικό κατεστημένο καλά κρατούσε. Και μας ήλθε η μικρής διάρκειας Συγκυβέρνηση, για να κάνει χειρότερα τα πράγματα. Αφού επί εποχής της και με αγαστή συνεργασία των συγκυβερνώντων, ελήφθησαν οι και αντιλαϊκές αλλά και καταστροφικές για την Χώρα αποφάσεις. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να διαχειριστεί με εθνικό τρόπο τα προβλήματα από την κατάρρευση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» αλλά και τα διαφαινόμενα οικονομικά αδιέξοδα, ο πάντα «νοήμων» Ελληνικός λαός επανέφερε, κραυγάζοντας «Ωσανά», αυτόν που λίγο νωρίτερα είχε ζητήσει να βάλουν στην φυλακή. Με μεθόδους που θα ζήλευε και ο Νικολό Μακιαβέλι, αντικαταστάθηκε σύντομα από έναν Πρωθυπουργό που χαρακτηριζόταν επί σειρά ετών «ο καταλληλότερος», ασχέτως αν ήταν ο πλέον ακατάλληλος όλων.

Έναν συμπλεγματικό άνθρωπο, «καθηγητή» όμως, ο οποίος με τις επιλογές του αλλά και τους συνεργάτες που χρησιμοποίησε, μας βύθισε ακόμη πιο βαθιά. Αυτόν που μας επεφύλαξε με την στάση του την πλέον ταπεινωτική ήττα, χωρίς να πέσει ούτε «ντουφεκιά», με τα γεγονότα των Ιμίων. Αυτόν που ευχαρίστησε δημοσίως τους Αμερικανούς από βήματος της Βουλής, γιατί συνέβαλαν στην ήττα μας! Ήττα της οποίας τα αποτελέσματα θα τα βρίσκουμε μπροστά μας για πολλά πολλά χρόνια ακόμη. Τον δημιουργό του άγους του Χρηματιστηρίου και τον υπογράψαντα συμφωνίες με τις οποίες το Αιγαίο ανήκει ΚΑΙ στην Τουρκία. Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια ήταν στη γωνία, αυτοπεριορισμένη.

Το μεν ΚΚΕ προσκεκολημένο σε «λογικές», σε φρασεολογία και πρακτικές εντελώς παρωχημένες, η δε «άλλη» Αριστερά (η χαρακτηρισθείσα και ως «Αριστερά του σαλονιού»), ευχαριστημένη, αφού διάφορα στελέχη της διορίζονταν με παχυλότατους μισθούς στην κρατική μηχανή. Οι όποιες διαμαρτυρίες και κραυγές της ήταν για το θεαθήναι και μόνον όταν έφθανε η ώρα των εκλογών και έπρεπε να συσπειρώσει τον κόσμο της. Ο και χαρακτηρισθείς «νάνος της πολιτικής» από δικό του βουλευτή, αφού «μαγείρεψε» τα στοιχεία της οικονομίας με το τότε «δεξί» του χέρι (θα ασχοληθούμε πιο κάτω μ΄αυτόν), ουσιαστικά μας έβαλε «γυμνούς» στην Ευρωζώνη, μόνο και μόνο για να αποκομίσει πρόσκαιρα κομματικά οφέλη. Αφού ο «καταλληλότερος» ολοκλήρωσε και το δικό του «εθνικό» έργο και διαβλέποντας την επερχόμενη ατιμωτικότατη ήττα στις εκλογές, παρέδωσε το «δακτυλίδι» στον Γιωργάκη Παπανδρέου.

Στις εκλογές εξελέγη πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής. Ο μοναδικός ίσως από όλους τους προκατόχους του, που είχε την ευκαιρία αλλά και την δυνατότητα να σταματήσει την καταστρεπτική πορεία, να ανασυγκροτήσει την Χώρα και να την οδηγήσει στο Μέλλον δυνατή και ακμαία. Όμως…Παρ΄ότι έκανε κάποιες κινήσεις καλές, δεν προχώρησε. Είτε από εξαναγκασμό και δειλία είτε γιατί δεν είχε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του είτε τέλος επειδή τα «μεγάλα συμφέροντα» (ελληνικά και ξένα) είχαν μεγαλύτερη δύναμη, εγκατέλειψε την προσπάθεια γρήγορα. Και κατάφερε το, υπό άλλες συνθήκες, ακατόρθωτο. Να μας «φορτώσει στην πλάτη» τον γνωστό και ως «Τζέφρυ». Φαίνεται ότι το πλήρωμα του χρόνου είχε φθάσει. Είναι πλέον σαφές, ότι ο άνθρωπος αυτός επελέγη για να τελειώσει γρήγορα αυτό που οι προκάτοχοί του έκαναν με βραδύτερους ρυθμούς: Την καταστροφή της Χώρας, όπως την γνωρίζαμε, και την παράδοση και υποδούλωσή της στο Δ΄, οικονομικό πλέον, Ράϊχ. Υπέγραψε όλα όσα έπρεπε να υπογράψει, για να μας δεσμεύσει στα παγκοσμιοποιημένα οικονομικά και άλλα συμφέροντα.

Ο Λαός, επειδή τα «μέτρα» έπεφταν βροχηδόν, σαστισμένος και συγχισμένος, άργησε να αντιδράσει. Όταν αντέδρασε, έστω και κάπως υποτονικά για τις περιστάσεις, η «μέγγενη» είχε σφίγξει. Όταν οι αντιδράσεις άρχισαν να εντείνονται, έπρεπε να βρεθεί τρόπος εκτονώσεως της αγανακτήσεως. Και απεφασίσθη η πραγματοποίηση, με συμφωνία ΟΛΩΝ (και το εννοώ όλων) των κομμάτων, ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος. Του οποίου προηγήθηκε ένα άλλο ιδιαίτερα επικίνδυνο πραξικόπημα: Η «σφαγή» της Ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων με την μοναδικής συλλήψεως δικαιολογία, του ανεκδιήγητου και γελοίου Μπεγλίτη, περί «προετοιμαζόμενου στρατιωτικού πραξικοπήματος» (άλλο πραξικόπημα «πυζάμα» αυτό)! Κατά παράβαση όλων των συνταγματικών κανόνων και με διάφορες αστείες προφάσεις, μας επέβαλαν ως «Πρωθυπουργό» τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Πρώην Υποδιοικητή και στη συνέχεια Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος (η οποία, για όσους δεν το γνωρίζουν, ΔΕΝ είναι δημόσια αλλά ιδιωτικών συμφερόντων), πρώην Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης και στενό συνεργάτη του πρώην Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη (του καταλληλότερου). Ήταν αυτός που «μαγείρεψε» τα στοιχεία για να μπούμε στην ΟΝΕ, ενώ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΚΟΜΗ ΤΟΤΕ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ.

Ακόμη δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω γιατί αυτά που κάνει σήμερα ο κ. Παπαδήμος, δεν μπορούσε να τα κάνει ο Γ. Παπανδρέου.

Μήπως άλλαξε η πολιτική;

Μήπως είναι ικανότερος από αυτόν;

Μήπως αντιστέκεται στις πιέσεις των «εταίρων» μας και του ΔΝΤ για την απόλυτη εξαθλίωση και υποδούλωση;

Είναι απολύτως προφανές σήμερα ότι η «αλλαγή» έγινε πρώτον για να τοποθετηθεί κάποιος που δεν υπολογίζει πολιτικό κόστος και επί πλέον τον εμπιστεύονται ότι θα ακολουθήσει τις επιταγές τους. Δεύτερον, για να υπάρξει μια εκτόνωση του κόσμου και μια μικρή ελπίδα ότι ο νέος Πρωθυπουργός θα τα καταφέρει (πού να ήξεραν…). Και τρίτον, για να μην υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση, αφού 3 κόμματα κατ΄ουσίαν συγκυβερνούν και 2 στηρίζουν. Είδατε εσείς την «Αριστερά» να κινείται καθόλου; Την είδατε να κινητοποιεί τις μάζες όπως επί Παπανδρέου; Αν η βερμπαλιστική της αντίθεση στις επιλογές της Κυβερνήσεως δεν είναι απλώς συμπαιγνία, τότε τι είναι; Μηδενισμός όλων; Νομίζω όχι, απλή καταγραφή της πραγματικότητος.

Ίσως φανώ υπερβολικός σε κάποιους. Πιθανόν να μου «κολλήσουν» κάποια «ταμπελίτσα». Θα τους πω βέβαια ότι και όλοι αυτοί που αυτοαναγορεύονται «δημοκράτες» και κόπτονται για την Δημοκρατία, είναι του χειρίστου είδους δικτάτορες (και μάλιστα ξενόδουλοι), αφού και το Σύνταγμα κατέλυσαν στην πράξη και ο τρόπος που συμπεριφέρονται είναι δικτατορικός. Μόνο που είναι ανίκανοι ακόμη και ως δικτάτορες, γιατί σε μια πραγματική δικτατορία οι αποφάσεις της κυβερνήσεως εφαρμόζονται.

Ο «κόμπος έχει φθάσει στο χτένι». Ή τώρα θα αντιδράσουμε ή αργότερα δεν θα υπάρχει λόγος. Ούτε σωτηρία για μας και την Πατρίδα μας. Θα είμαστε δουλοπάροικοι στην ίδια μας την Χώρα. Όλοι αυτοί που, επί 37 χρόνια, κάθε μέρα προδίδουν την Πατρίδα, την ταπεινώνουν και την εξευτελίζουν (αφού πρώτα την κατέκλεψαν) πρέπει να ανατραπούν. Είναι συνταγματική μας υποχρέωση να το κάνουμε. Οι συγκεντρωσούλες και οι απλές διαμαρτυρίες δεν είναι λύση, δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Απλώς πρόσκαιρη εκτόνωση. Πάσαλος πασάλω εκκρούεται.

Οι ένοχοι (πολιτικοί, «συνδικαλιστές», «δημοσιογράφοι», «εθνικοί μεγαλοεργολάβοι» και λοιποί συνοδοιπόροι) πρέπει να πληρώσουν. Αφαίρεση της ιθαγένειας, ισόβια φυλάκιση (σε πλήρη απομόνωση), δήμευση των περιουσιών τους και των συγγενών τους έως του 5^ου βαθμού συγγενείας (εξ αίματος ή αγχιστείας). Και για να μην μείνουν χωρίς πόρους, να χορηγηθεί (στις οικογένειές τους και στους συγγενείς τους που προανέφερα) η κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ. Αυτή που, κατά την άποψή τους, αρκεί για να ζήσει «ευπρεπώς» μια οικογένεια.

Θα μου πείτε, ευσεβείς πόθοι. Δεν νομίζω…Αυτή η «βουβαμάρα» που επικρατεί, πολύ σύντομα πιστεύω και ελπίζω, αυτά τα αποτελέσματα θα φέρει. Φθάνει κάποιος να ανάψει την θρυαλλίδα. Και τότε «ουαί τοις ηττημένοις»…

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...