Τότε με το χρηματηστήριο τον καθοδηγουσα το Δημητράκη στο τζόγο, μου διηγόταν κάποιος χτες, του τα είπα όμορφα κι έκανε όμορφα το κουμάντο του. Πήρε και το ωραίο το αμαξάκι του, έφτιαξε και το σπίτι στο χωριό, έβαλε και το κάτι τις στην άκρη, ωραίος. Και μόλις έβλεπα τα σκούρα γιατί χρόνια στο τζόγο εγώ του το είπα. Βγες γιατί δε σε παίρνει άλλο. Οσο για τα υπόλοιπα, τα είχα μυριστεί από τότε τι θα έκαναν οι μάγκες. Χρόνια στη πιάτσα, τους έκοβα που το πάνε το θέμα....

Δεν είπε στ΄ορκίζομαι στο φραπέ που πίνω, αλλά κάπως έτσι το φαντάστηκα. Μου έφερε αναμνήσεις στο μυαλό ο τζογαδόρος. Τότε που βγάζαν το πουγκί κάτω από το στρώμα οι γιαγιάδες και το μετέτρεπε το εγγόνι σε μετοχές. Τότε που και στα τελευταία χωριουδάκια μαζεμένοι στο καφενείο περίμεναν να σπάσει "το φράγμα".

Δεν τζογάρω. Δεν είμαι "της πιάτσας" Δεν είχα πουγκί κάτω από το στρώμα. Ισως γιατί μου είχε μείνει από μικρή η εικόνα μιας φίλης των γονιών μας, που έτρεχε τα βράδυα να μαζεύει από τη τσόχα τον άντρα της μέχρι που πούλησε και το σπίτι τους, κι αν δεν τον άφηνε παραλίγο να πούλαγε και τα παιδιά του.

Κι αναρωτήθηκα απλά, ότι και να συμβαίνει, όλοι αυτοί οι τζογαδόροι, που περπάτησαν σ΄αυτό το τόπο τόσα χρόνια, κυνηγώντας "τη καλή" είναι καθαροί τώρα? Εχουν ξεπεράσει τον εθισμό? Αναμορφώθηκαν από χρυσοθήρες σε πολίτες? Δε ξέρω. Δεν συμμετείχα σε τίποτα από όλο αυτό το πανηγύρι. Ούτε του τζόγου, ούτε του διορισμού, ούτε της μίζας, ούτε της φοροδιαφυγής, ούτε του κομματόσκυλου, ούτε του αυθαίρετου, ούτε της κανούργιας ρόδας με τις γυαλιστερές ζάντες, οπότε δεν ξέρω.

Εκτός παιχνιδιού, όταν τους κοιτάς να παθιάζονται τόσο με το τζόγο και τα παράγωγά του, όταν τους βλέπεις να υπάρχουν για να πιάσουν τη καλή, να χωθούν κάπου, να βγάλουν χρήμα κι εύκολο, να ρεφάρουν... μόνο άρρωστους βλέπεις. Εθισμένους. Κούφιους. Τελειωμένους πνευματικά. Πρεζάκηδες του κέρδους. Συμμορίες της πιάτσας.

Πόσο άλλαξαν άραγε? Κι αν τώρα στριμώχτηκαν άγρια και ψάχνουν διέξοδο τι ψάχνουν άραγε? Να ζήσουν αλλιώς ή απλά μια τελευταία παρτίδα να ρεφάρουν?

Δεν ξέρω. Είμαι απ΄αλλού. Στη δική μου πατρίδα οι άνθρωποι δεν ζουν για να τζογάρουν. Στη δική μου πατρίδα οι άνθρωοι μιλάνε με καθαρές λέξεις όχι με υποκοριστικά. Δεν υπάρχει σπιτάκι, αυτοκινητάκι, παιδάκι, γυναικάκι, φακελλάκι, βαρκάκι, φραπεδάκι. Συνηθίζουμε να λέμε τις λέξεις ολόκληρες γιατί να μην μετατρέπουμε σε ιδανικά τα "σκατάκια" Φαντάζεστε πόσο γελοί θα ήταν κάποιος να λέει κάποιος ελευθεριούλα, δικαιωματάκια, αξιοπρεπιούλα, αξιούλες, ηθικούλα.. δε πάει με τίποτα γιατί αυτές οι λέξεις είναι αμετάβλητα τεράστιες. Ενώ η γκόμενα γίνεται γκομενάκι, το σπίτι γίνεται σπιτάκι, ο καφές γίνεται καφεδάκι κι η φωλιά γίνεται φωλίτσα. Για να κρύβεται κανείς από τη ζωή του που τη καταντάει ζωούλα, στην πατρίδα του που την αντιλαμάνεται σαν

Ελλαδίτσα.....

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...