Αν αναλύεις την διαχρονική ζημιά που επέφερε το ΠΑΣΟΚ στον τόπο με την «θεσμοποίηση» του λαϊκισμού σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, τότε, εργάζεσαι για τη Νέα Δημοκρατία.

Αν στηλιτεύεις τις σταλινικές πρακτικές του ΚΚΕ –που είναι γνωστές από τον καιρό του Νώε- ρίχνεις νερό στον μύλο του αντικομουνισμού.

Αν κατά τη γνώμη σου ο ΣΥΡΙΖΑ –παρά τους Δέκα Άξονες – δεν σε πείθει πως έχει ρεαλιστική και παραγωγική διέξοδο από την κρίση και του προσάπτεις πως χαϊδεύει αυτιά χωρίς σαφή πυξίδα, είσαι «ελιτιστής».

Αν αδυνατείς να διακρίνεις ειλικρίνεια και θέσεις στη ρητορική της Δημοκρατικής Αριστεράς , τότε σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, «δεν ξέρεις τι θέλεις»

Αν προσπαθείς να δεις με όσο γίνεται πιο θετική ματιά την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αλλά παρόλα αυτά δεν μπορείς να την δεις σαν λύση στα άμεσα και ζέοντα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα γιατί –κατά τη γνώμη σου είναι εκτός χρόνου και τόπου, είσαι «πουλημένος συστημικός».

Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν πατίνι-που λέγανε κάποτε.

Τα επίπεδα στα οποία ο πολιτικός διάλογος διεξάγεται στην Ελλάδα, είναι το εξής ένα:

Μονόλογοι κωφών.

Από τους πολιτικάντηδες που συνωστίζονται στα τηλεοπτικά πάνελ και φωνάζουν ο ένας πάνω στον άλλο μέχρι τους αφορισμούς με τους οποίους νομίζει πως «συζητά» ο περισσότερος κόσμος. Χρόνια τώρα βέβαια αυτή η ιστορία.

Με αποτέλεσμα οι πλευρές που διαφωνούν απλά να μην ακούνε ποτέ η μία την άλλη και να στοιχίζονται οι πάντες σε ομάδες αιωνίως αλληλοσυγχαιρόμενων και ομονοούντων.

Αυτισμός. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Αλλά, και τα όσα συμβαίνουν και ξανασυμβαίνουν μας δίνουν διαρκώς την αίσθηση της προμνησίας όπως λέμε στη γλώσσα μας το γνωστό déjà vu.

Έκαναν πρώτα χίλια μύρια κομμάτια την ελληνική κοινωνία.
Εργάστηκαν συστηματικότατα για αυτό και το πέτυχαν.

Τώρα, το σύστημα που κατακερμάτισε τα πάντα, που «διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό» για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που έγινε καραμέλα στα Μ.Μ.Ε. εμφανίζεται και αυτό σαν σπασμένο σταμνί.

Διάφορα θραύσματα ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας εδώ κι’ εκεί, ενώ στη μέση οι βασικοί κορμοί των κομμάτων εξουσίας με τους δύο πιο αδίστακτους αρχηγούς.

Τους κλινικά βουλιμικούς για εξουσία κους Σαμαρά και Βενιζέλο.
Ίσως οι πλέον εξουσιολάγνοι πολιτικοί που έχουν εμφανιστεί ποτέ στην Ελλάδα.

Πραγματικά, πιστεύω, πως όσο και αν είναι η οικονομική κρίση βαριά, βαρύτατη, μπροστά στην πολιτική χρεοκοπία του τόπου, κυριολεκτικά ωχριά.

Και η πολιτική χρεοκοπία διαπερνά ασφαλώς τους πάντες και τα πάντα. Ξεκινά από τις ηγεσίες παράγει το διεφθαρμένο κράτος και διαπερνά τους πολίτες που νιώθουν όλο και πιο πολύ στριμωγμένοι στη γωνία. Μεθαύριο έρχονται εκλογές.

Κάθε τόσο που μιλώ στο τηλέφωνο με Αθήνα, ρωτάω «τι θα γίνει;»

Από τη μια, μου δίνουν κάτι απαντήσεις του τύπου «θα πάει ο κόσμος ξανά στα μαντριά, θα ψηφίσει και πάπαλα». Ρωτάω: Μα είναι δυνατόν; Ανταπαντούν: «μα το 2007 κάηκε το σύμπαν, χάθηκαν τόσοι άνθρωποι, είχαμε τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, τηλεφωνικών υποκλοπών και, ο Καραμανλής ξαναβγήκε» Δίκιο έχουν. Ξαναβγήκε, ενώ «όλοι» έλεγαν «αποκλείεται».

Άλλοι πάλι μου λένε «κανείς δεν βγαίνει, θα υποχρεωθούν σε συνεργασίες».

Ποιες συνεργασίες αναρωτιέμαι;
Και επειδή δεν μπορώ να φανταστώ έναν εκ των δύο να «καταδεχτεί» να παίζει δεύτερο βιολί υποθέτω πως θα έχουμε μία νέα ισορροπία, αντεστραμμένη αυτή τη φορά, με πρώτο κόμμα τη Ν.Δ. , αξιωματική αντιπολίτευση το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και, πρωθυπουργό τον κο Παπαδήμο.

Ο οποίος, ΑΝ μπορούσε να παίξει λίγο τον ρόλο του Μόντι στην Ιταλία, καλό θα προσέφερε. Αναφέρομαι, στο χυδαίο μέγεθος της Κυβέρνησης. Γιατί, οι 50 τόσοι υπουργοί & υφυπουργοί που ταΐζουμε αυτή τη στιγμή, συνιστούν επιεικώς, χυδαιότητα, όταν στην Ιταλία των 60.000.000 έχουν ένα υπουργικό σώμα, που δεν ξεπερνά τα 15 στελέχη.

Όλα όσα γράφω εδώ, μέχρι στιγμής, είναι ερωτήματα και σκέψεις «εντός συστήματος».

Και αυτό, γιατί ενώ υπάρχει δίψα για «εξωσυστημική» λύση, δεν την βλέπω. Βλέπετε, οι Λύσεις, έχουν ένα ελάττωμα. Πρέπει να είναι σαφείς και πειστικές. Χάος λοιπόν.

Το χάος μέσα σε κρίση όχι μόνο δεν είναι γόνιμο, αλλά τείνει να είναι δολοφονικό. Τι παραπάνω απόδειξη θέλει κανείς από το να βλέπει τη Χρυσή Αυγή να δυναμώνει και ετοιμάζεται να μπει στη βουλή;

Τι παραπάνω θέλει κανείς παρά να ακούει τον Αντώνη Σαμαρά ως «εθνικό μάγκα» να υιοθετεί όχι δεξιά, αλλά φασιστική φρασεολογία που βέβαια δεν πείθει το χρυσαυγίτικο φασισταριό και την πελατεία του; Αν ο Σαμαράς δεν είχε υπογράψει το Μνημόνιο 2 , κάτι θα ψάρευε από τον ακροδεξιό βούρκο στον οποίο αλιεύει. Τώρα, είναι αργά. Το «κοινό» της Χρυσής Αυγής, είναι είτε λούμπεν είτε απολιτικό και έχει πληγεί έντονα από την κρίση.

Φανταστείτε λοιπόν…

Συνθήκες «ακυβερνησίας» και τη Χρυσή Αυγή να παίρνει τα πάνω της.

Στην όποια κυβέρνηση, ένας Σαμαράς, ένας Βορίδης, ένας Γεωργιάδης.

Την κοινωνία αδύναμη και χτυπημένη από την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.

Το σύστημα Υγείας διαλυμένο. Την Παιδεία ουσιαστικά ανενεργή. Την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο και να δίνει λαβή για μεγαλύτερη αστυνομοκρατία. Χάος.

Κάποτε, ο Κώστας Καραμανλής ο μικρός, έκανε την εκλογική του εκστρατεία με το ωραίο σύνθημα της «επανίδρυσης του Κράτους». Σύνθημα ήταν και εκεί έμεινε. Συνέβαλε και αυτός με την παρέα του στο να φτάσουν τα πράγματα εδώ που είναι τώρα.

Τώρα , που το Κράτος διαλύεται πραγματικά, που η μπόχα της διαφθοράς πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα, θα ξηλωθεί για τα καλά και θα επανιδρυθεί. Το ερώτημα είναι:

Ποιοι θα το επανιδρύσουν, και με τι προσανατολισμό.
Και στην πραγματικότητα ούτε το «ποιοι» με ενδιαφέρει.
Ας είναι γερμανοί, άγγλοι, γάλλοι, εξωγήινοι. Ο προσανατολισμός όμως ποιος είναι;

Η φιλελληνική Ευρώπη του 19ου αιώνα που ονειρεύτηκε την αναβίωση της κλασικής Ελλάδας, δεν υπάρχει πια-προδόθηκε από τους ρωμιούς.

Θα φορέσουμε τα άσπρα υποκάμισα λοιπόν για να γίνουμε γκαρσόνια;
Θα βάλουμε τις φόρμες για να εργαστούμε στις βιομηχανίες που έρθουν ελέω φτηνού δυναμικού;
Θα επιστρέψουμε άραγε στους κάμπους και τα νησιά να οργώσουμε όση γη δεν γεμίσαμε με αυθαίρετα και rooms to let;
Θα μάθουμε άραγε να χαιρόμαστε με όσους συμπατριώτες προκόβουν αντί να τους κόβουμε το κεφάλι γιατί τόλμησαν να ξεχωρίσουν;

Χάος. Πως θα γονιμοποιηθεί;

Μία ουτοπία σκέφτομαι, σε δύο σκέλη.

Αύριο που το ΠΑΣΟΚ εκλέγει φύλαρχο, να πάνε ελάχιστοι. Να προκύψει ηγέτης ο Μέγας Υπερφίαλος με 2000 -3000 ψήφους το πολύ. Ουσιαστικά άκυρος.

Και μετά, όταν θα γίνουν οι εκλογές, να υπάρξει μία συντριπτική αποχή.
Ένα 70% αποχής. Αυτό, ναι.

Μου μοιάζει για την απαρχή ενός γόνιμου χάους εφόσον, υποθέτω, θα υποχρεώσει το πολιτικό προσωπικό, αυτό που ξέρουμε και πιθανότατα και κάποιο που δεν ξέρουμε, να κάνει κατεπείγουσες ζυμώσεις με ταυτόχρονες διεργασίες στην κοινωνία.

Μία ουτοπία είναι, το ξέρω. Που θα ήθελα να την δω να γίνεται, να παίρνει σχήμα και να παραδίδει στη Δικαιοσύνη όλους όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια.

Όλους όσους δίδαξαν στην κοινωνία, τη ρεμούλα τη μίζα και το ψέμα ως μοναδικούς τρόπους ύπαρξης. Όλους αυτούς που δεν άφησαν τίποτα όρθιο σε αυτή τη χώρα. Όχι, δεν εννοώ τώρα. Η διάλυση έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια και έχει συμβάλλει ασμένως όλο το πολιτικό σύστημα σε αυτή.

Όταν υπό τα σκήπτρά σας
νέους λαούς καλείτε,
νέους ιδρώτας θέλετε
εσείς δια 'να πληρώσητε
πλουσιοπαρόχως,

Tα ξίφη οπού φυλάγουσι
τα τρέμοντα βασίλεια σας,
τα ξίφη οπού τρομάζουσι
την αρετήν, και σφάζουσι
τους λειτουργούς της

Θυμήθηκα τον Αντρέα Κάλβο, στην κεφαλή και στο τέλος του κειμένου, μιας που σαν μεθαύριο, 19 του Μάρτη, το 1960, ήταν που ήρθαν τα οστά του στην Ελλάδα.