Οι ένοπλες ομάδες πολιτών που άρχισαν να συγκροτούνται ανά την Ελλάδα για την προστασία της κοινωνίας από το έγκλημα, αλλά και «και για να σταθούν στο πλευρό των πολιτών της χώρας, σε ενδεχόμενο ξέσπασμα το οποίο θα ξεκινήσει από τα δεινά που φέρνουν τα οικονομικά μέτρα και η κρίση» αποτελούν δείγμα μιας τάσης που θα μπορούσε να οδηγήσει και σε εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα, από τον κοινοβουλευτισμό που «σφράγισε» την Ελλάδα για 38 χρόνια.

Με σαφή και άμεση υπαιτιότητα των κυβερνήσεων και λόγω της αφόρητης κοινωνικοοικονομικής πίεσης των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων, της ανεργίας, της φτώχειας, της αγωνιώδους ανασφάλειας για το αύριο, της ανάγκης κάποιος να «πληρώσει», έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό ρεύμα κατακρήμνισης κάθε θεσμού, έμπρακτης και βίαιης αποδοκιμασίας και του τελευταίου πολιτικού γραναζιού, αβίαστης απαγγελίας κατηγοριών κατά οποιουδήποτε εκπροσώπου ή δυνάμει εκπροσώπου της εξουσίας και των υποστηρικτών της για προδοσία, εθνική μειοδοσία, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ανάγκης, εντέλει, να πάρουν οι ίδιοι οι πολίτες τον έλεγχο της ομαλότητας στα χέρια τους, μιας σταδιακά διαμορφούμενης αντίληψης ότι οι εξωθεσμικές δυνάμεις μπορούν, καλύτερα από τις θεσμικές, να δώσουν λύσεις...

Μία οργάνωση του είδους καλεί πολίτες απ’ όλους τους ιδεολογικούς χώρους, δεξιούς και αριστερούς, να δημιουργήσουν άοπλες ομάδες ασφαλείας που θα αποτρέπουν «με συντεταγμένο και επιστημονικό τρόπο» τη διάπραξη κακουργημάτων και θα συλλαμβάνουν όσους διαπράττουν αυτόφωρα αδικήματα «σύμφωνα με το άρθρο 275 του ΚΠΔ προκειμένου να τους προσαγάγουν άμεσα στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα ή στον εισαγγελέα - όταν δεν είναι δυνατό αυτό από την ΕΛ. ΑΣ». Ομως μια τέτοια αρμοδιότητα, να καταδιώκεται και να συλλαμβάνεται ένας ύποπτος ή δυνάμει ύποπτος, δεν προβλέπεται για καμία ομάδα πολιτών από τον νόμο. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να διωχθούν, να τραυματιστούν αθώα άτομα, τα οποία για θρησκευτικούς, φυλετικούς, προσωπικούς ή άλλους λόγους δεν είναι ενδεχομένως αρεστά στους αυτόκλητους φύλακες.

Η άλλη οργάνωση, τα μέλη της οποίας «εκπαιδεύονται πάνω στα βουνά με όπλα airsoft» (όπλα αερίου και ηλεκτρικά και εκτοξεύουν πλαστικές σφαίρες, που δεν απαγορεύονται από τον νόμο), «για να είναι έτοιμοι τόσο για πόλεμο όσο και για να σταθούν στο πλευρό των πολιτών της χώρας», θέλουν να αποτελούν «μια πρωτοβουλία παράπλευρη από τα Σώματα Ασφαλείας» και σε μια δύσκολη κατάσταση να είναι προετοιμασμένοι.

Στη «δύσκολη κατάσταση» θα μπορούσε να συνυπολογίσει κανείς την ιδεολογική σύγχυση, που δημιουργεί η πολύπλευρη βαθιά κρίση. Οταν φτάνει κανείς στις ακρώρειες της απόγνωσης -ελλείψει αισθήματος προστασίας- πλέον προσμένει έναν από μηχανής Θεό, έναν προστάτη, τον όποιο σωτήρα. Οταν η οργή καρφώνει τη σάρκα σαν μαχαίρι, ο νους δεν εστιάζει στην ειρήνη, αλλά στον πόλεμο, και η κατάσταση ολισθαίνει με ταχύτητα εκτός συντεταγμένων κοινοβουλευτικών ορίων, στην αποχαλίνωση των παθών - κάτω από τις αμετακίνητες υπερβολές λάμπει πάντα ένα μαχαίρι.

Είναι, λοιπόν, κατεπείγον να υψωθεί μέσα στον καθένα μια εσωτερική φωνή ψυχραιμίας. Θα είχε μια προσωπική, κοινωνική, εθνική συνέπεια ανυπολόγιστης αξίας.

Πηγη