Τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου 2012 πυρπολήθηκαν νεοκλασικά κτίρια στην Αθήνα επειδή στέγαζαν τράπεζες, ενώ ο όχλος κραύγαζε «ποιος τα γαμεί τα τούβλα, εδώ ο κόσμος καίγεται!». Τον Μάιο του 2010 δολοφονήθηκαν οι συμπολίτες μας Παρασκευή Ζούλια 35 ετών, Αγγελική Παπαθανασοπούλου (έγκυος) 32 ετών και Επαμεινώνδας Τσακάλης ετών 36, ουσιαστικά επειδή δεν συμμετείχαν στην απεργία. Σε δημοσκόπηση της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» (10/03/2012), οι Έλληνες εμφανίζονται να αντιμετωπίζουν θετικά τα φαινόμενα βίας και προπηλακισμού κατά δημοσίων προσώπων και στην ειδησεογραφία της 15ης Μαρτίου 2012 διάβαζες ότι «Δεν εφαρμόζεται, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές, ο νέος Νόμος Πλαίσιο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)... λόγω κινητοποιήσεων φοιτητών και καθηγητών του Ιδρύματος…».

Η κοινωνία μας παρουσιάζει, όλο και συχνότερα, φαινόμενα ανομίας. Οι κοινωνικοί και ηθικοί κανόνες είναι μπερδεμένοι, ασαφείς ή ανύπαρκτοι, ενώ απουσιάζουν προκαθορισμένες συμπεριφορές εντός συγκεκριμένων αναμενόμενων ορίων. Πολλοί συμπολίτες μας ανακουφίζονται στοχοποιώντας πολιτικούς, αλλοδαπούς, καλλιτέχνες, ευκατάστατους και διανοούμενους. Κάποιοι υποστηρίζουν πως βρισκόμαστε προ ενός γενικού ξεσηκωμού τύπου Γαλλικής Επαναστάσεως, δικαιολογώντας έτσι τις καταστροφές δημοσίων χώρων, τις λεηλασίες, τον εκβιασμό καταστηματαρχών, την υπολειτουργία υπηρεσιών και την ελλιπή εφαρμογή των νόμων από τους ίδιους τους θεσμικούς φορείς.

Σύμφωνα με τις θεωρίες που κατά καιρούς έχουν υποστηριχτεί, πίσω από τα επεισόδια βρίσκονται αγανακτισμένοι πολίτες, παραπολιτικοί χώροι αριστερών και δεξιών, προβοκάτορες που επιδιώκουν να εκτρέψουν την προσοχή από αυτά που συμβαίνουν μέσα στη Βουλή, σε αυτά που συμβαίνουν γύρω από αυτήν, θερμόαιμοι, περιθωριακοί, ενδεείς αλλοδαποί που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τη φτώχεια τους και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, οι οποίοι προβαίνουν σε εμπρησμούς κινηματογράφων και νεοκλασικών, που φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με την “αντιμνημονιακή επανάσταση”. Σίγουρο είναι, αφενός, πως η χώρα μας δεν βάλλεται από Τούρκους μυστικούς πράκτορες, Αλβανούς ζηλόφθονες ή Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και, αφετέρου, πως τα επεισόδια εκκινούν εκ των έσω, αποδεικνύοντας περαιτέρω πως άπαξ και ανοίξει το παράθυρο της ευκαιρίας, το πέρασμα από την ανομία στο έγκλημα είναι μια δρασκελιά απόσταση.

Ωστόσο, είναι προφανές από τη συμμετοχή στα επεισόδια ότι δεν βρισκόμαστε εν μέσω μιας λαϊκής επανάστασης αλλά ενώπιον μιας μάλλον ανεκτικής κοινωνίας, που μέρος της αποδέχεται και ευνοεί τα έκτροπα για λόγους συντεχνιακών συμφερόντων, εκτόνωσης ή αντίδρασης απέναντι “στη βία της εξουσίας”. Παρόμοια φαινόμενα αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Η χώρα βιώνει στιγμές εγκληματικής έξαρσης, τουλάχιστον για την ώρα, από μικρές, αλλά δραστήριες ομάδες, οι οποίες δρουν ανενόχλητες καθώς ούτε η κρατική ασφάλεια ούτε οι συμπολίτες μας επεμβαίνουν κατασταλτικά ή επικριτικά αντίστοιχα. Το αποτέλεσμα είναι τα επεισόδια να μεγεθύνονται και να συγκεντρώνουν πάνω τους τη διεθνή προσοχή, ενώ η δημοκρατία μας που ανέχεται τις καταστροφές επωμίζεται τεράστιο κόστος.

Το σήμερα που δεν γεννήθηκε σήμερα

Ίσως, λοιπόν, αυτή η κακώς νοούμενη ανοχή της κοινωνίας μας να είναι η αιτία του κακού. Η ίδια κοινωνία που επί δεκαετίες ανεχόταν τον πολιτικό νεποτισμό, τις ψεύτικες υποσχέσεις, την αναξιοκρατία, το πελατειακό σύστημα, τη φοροδιαφυγή, την κερδοσκοπία, το φακελάκι, την αυθαίρετη δόμηση, την εκμετάλλευση της εργασίας των αλλοδαπών, ενώ παράλληλα αυτό-αποθεωνόταν με ψευδαισθήσεις αρχαιοελληνικού μεγαλείου και νεοελληνικής χλιδής, είναι η ίδια κοινωνία που παρατηρεί τα έκτροπα μειδιάζοντας, ζητώντας να μην αλλάξει το “παλιό καλό Ελληνικό σύστημα” των δανεικών, του αναποτελεσματικού δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα της μαύρης εργασίας και των μαύρων εσόδων. Ταυτόχρονα, υποπτεύεται διεθνείς συνωμοσίες εις βάρος της, ονειρεύεται άφθονο πετρέλαιο στο Αιγαίο, και εν τω μεταξύ ανέχεται την αδιαλλαξία των συντεχνιών, τον φασισμό των μειοψηφιών και τον καταστροφικό μηδενισμό, υποστηρίζοντας την επιστροφή στη δραχμή και σενάρια περί απεχθούς χρέους για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε.

Ως κοινωνία, ανεχτήκαμε για πολλά χρόνια παραβατικές συμπεριφορές από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, το οποίο επηρέασε και ένα άλλο, εξίσου μεγάλο κομμάτι, που μολύνθηκε με τον ιό της φυγόπονης και αναξιοκρατικής προσωπικής εξέλιξης, του εύκολου χρήματος και της άκρατης κατανάλωσης. Για δεκαετίες ζούσαμε μέσα σε ένα σύστημα που ανάλογα με το ποιόν εξυπηρετούσε γινόταν εύκαμπτο ή δύσκαμπτο. Ένα “σύστημα πολτό” εντός του οποίου όλα επιτρέπονταν και όλα συγχωρούνταν, αρκεί να είχε κανείς τα μέσα να βρει τον δρόμο του μέσα στο θολό τοπίο της δημόσιας διοίκησης. Επρόκειτο για μια κατάσταση διοικητικού και οικονομικού οργίου, όπου ορισμένοι ζούσαν μια υπέροχη ζωή εις βάρος των υπολοίπων και των μελλοντικών γενεών. Τότε επωάστηκε το αυγό του φιδιού και όχι τα τελευταία δυο χρόνια, όταν πλέον όλα είχαν κριθεί.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η μερική στάση πληρωμών (Moody’s 10/03/2012), που πραγματοποίησε η Ελλάδα το 2012. Προηγήθηκαν οι πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Υπεύθυνοι της πτώχευσης είμαστε όλοι, είτε γιατί συμμετείχαμε στο όργιο παραβατικότητας είτε γιατί απλά το ανεχτήκαμε. Η χώρα μας δεν επιλέχθηκε από διεθνή, σκοτεινά συμφέροντα, για να καταστραφεί. Τα λάθη και οι παραλείψεις μας έδωσαν το δικαίωμα στο κάθε εγκληματικό ή κερδοσκοπικό στοιχείο, εγχώριο ή διεθνές, να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες μας.

Η γενιά του Πολυτεχνείου ή καλύτερα η γενιά που καπηλεύτηκε -κατά το μεγαλύτερο μέρος της- τον αγώνα του Πολυτεχνείου, θα παραδώσει στα καλομαθημένα παιδιά και εγγόνια της, τα ερείπια μιας χώρας που κάποτε ήταν σπουδαία. Χρέος της “γενιάς των καλομαθημένων”, είναι να διασώσει τη χώρα και τον εαυτό της, επιτελώντας την επανάσταση της δυσανεκτικότητας όλων των ανωτέρω συμπεριφορών που μας οδήγησαν στην πτώχευση, την επανάσταση της συνειδητοποίησης και αποδοχής των σφαλμάτων που μας οδήγησαν εδώ και κυρίως, την επανάσταση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κατανόησης της αλληλεξάρτησής μας. Αυτή η “γενιά των καλομαθημένων παιδιών” πρέπει να ενεργοποιηθεί, όχι για να διαλύσει το σύστημα, αλλά για να το βελτιώσει, βασιζόμενη στις καλές σπουδές και τις διεθνείς παραστάσεις της, κυρίως όμως, βασιζόμενη στην υπερηφάνεια της, να σταματήσει εδώ τον φαύλο κύκλο της ανοχής και της ενοχής.