Στη μικρή Ελλάδα σήμερα ο στόχος είναι διαφορετικός. Στόχος, όχι της τρομοκρατίας αλλά της λαϊκής οργής είναι ό,τι έχει σχέση με τα Μνημόνια. Στόχοι κινούμενοι, οι οποίοι όμως δεν δέχονται επιθέσεις με βόμβες και σφαίρες, αλλά με συνθήματα, φάσκελα, γιαούρτια, οπωροκηπευτικά και μάλιστα από πολίτες ασκεπείς, όχι από άγνωστους κουκουλοφόρους και μπουρλοτιέρηδες. Βουλευτές, υπουργοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και τραγουδιστές διαπιστώνουν ότι δεν έχει δημόσιο χώρο να διαβούν, σοκάκι να περάσουν, ούτε εξέδρα να σταθούν, ταβέρνα να ξεσκάσουν.

Η λαϊκή οργή δεν τιθασεύεται εύκολα, ούτε περιμένει να εκτονωθεί με την ψήφο στις επικείμενες εκλογές. Είναι αυθόρμητη, ακατέργαστη, συχνά πρωτόγονη και δεν υποκινείται από κάποια συγκεκριμένη πολιτική δύναμη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιοι δεν επιδιώκουν να την εκμεταλλευθούν, ακόμα και να τη στρέψουν σε σκοτεινή κατεύθυνση. Όμως η οργή αυτή είναι πιο δυνατή από τους κόλακές της ή τους επίδοξους χειριστές της. Με αγριεμένο πλήθος έχουν να κάνουν τα κόμματα εξουσίας και όχι με αγριεμένες και οργανωμένες μειοψηφίες.

«Μακριά από το αγριεμένο πλήθος». Αυτή την αρχή εφαρμόζουν οι κινούμενοι στόχοι, όμως στις σημερινές και αυριανές παρελάσεις ο στόχος πρέπει να σταθεί κοντά, απέναντι στο πλήθος. Σκοπός των συσκέψεων που έχουν προηγηθεί δεν είναι το πώς λαός και κυβέρνηση θα μεθύσουν με το «αθάνατο κρασί του ’21», αλλά πώς θα εξασφαλιστεί η αστυνομική προστασία των στόχων! Μα υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη παταγώδους πολιτικής και ηθικής αποτυχίας, αγεφύρωτου χάσματος ανάμεσα στο λαό και την εξουσία;

Πλήθος αγριεμένο, αλλά και ένα βαθύ πλήθος αποκαρδιωμένο, μουδιασμένο, που όμως εύκολα μπορεί να αγριέψει ή μάλλον μετά χαράς να επιτρέψει σε ένα μικρότερο ζωηρό πλήθος να αγριέψει για λογαριασμό του. Ό,τι και αν συμβεί στις παρελάσεις, ο από τα πριν χαμένος, ο ταπεινωμένος είναι η κυβέρνηση και όχι του έθνους και των προγόνων η τιμή.