Του Γιώργου Στάμκου

Μπορεί να μας έχουν υποβιβάσει οικονομικά, ακόμη και εξαθλιώσει, αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας κλέψουν την αξιοπρέπεια, τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Ειδικά τα όνειρα μας. Γιατί «ζωή χωρίς όνειρα είναι ανάπηρη ζωή». Γι’ αυτό σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή δεν πρέπει απλά να κρατήσουμε το κεράκι της ελπίδας αναμμένο, αλλά να τολμήσουμε το αδιανόητο: να διεκδικήσουμε τα όνειρα μας!

Με χαρά λοιπόν βλέπω πως υπάρχουν στην Ελλάδα της Κρίσης αρκετοί άνθρωποι που αντιστέκονται στη δολοφονία των ονείρων τους. Άνθρωποι κυρίως νέοι που δεν θέλουν να προδώσουν τα όνειρα τους, αλλά αγωνίζονται καθημερινά για να τα κρατήσουν ζωντανά. Άνθρωποι που δεν θέλουν να ζουν χωρίς όνειρα. Όλοι αυτοί αποτελούν ελπιδοφόρες ρωγμές στη σιωπή.

Παρά τη διάχυτη απαισιοδοξία και μιζέρια οι, έστω λίγοι, Έλληνες που είναι ονειροπόλοι κι έχουν ιδανικά, αντιστέκονται και παλεύουν συνεχώς να δικαιώσουν το βαθύτερο εαυτό τους, βοηθώντας ταυτόχρονα και τους άλλους. Παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο, προσφέροντας δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε συνανθρώπους τους που τις έχουν ανάγκη. Στέκονται αλληλέγγυοι ο ένας δίπλα στον άλλο σχηματίζοντας μιαν ανθρώπινη ασπίδα για να υπερασπίσουν το δικαίωμα της ελληνικής κοινωνίας στην ελπίδα και στο μέλλον. Παλεύουν εθελοντικά για το κοινό καλό, είτε διανέμοντας πατάτες σε τιμή κόστους, είτε προσφέροντας δωρεάν τις ιατρικές τους υπηρεσίες σε φτωχούς ασθενείς και τις θεατρικές τους παραστάσεις για να ψυχαγωγήσουν τους αναξιοπαθούντες. Το κοινό τους στοιχείο είναι πως αρνούνται να εγκλωβιστούν σε μια άχαρη ζωή χαμηλών οριζόντων.

Αυτοί οι ονειροπόλοι Έλληνες δεν πιστεύουν στο δόγμα του ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), το οποίο έχει εγκαθιδρύσει στον κόσμο μας από τη δεκαετία του 1980 μία ανίερη συμμαχία νεοφιλελεύθερων, νεοσυντηρητικών, και ξεπουλημένων σοσιαλδημοκρατών. Όλοι αυτοί δηλαδή που μας θέλουν παραλυμένους ώστε να μη μπορούμε να αντισταθούμε στη «μονόδρομη» σκέψη τους, για να μην προτείνουμε και να διεκδικούμε «εναλλακτικές λύσεις» –ούτε καν να ονειρευόμαστε έναν «άλλο κόσμο».

Κι όμως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»! Αρκεί να μην υποταχθούμε αμαχητί στους ανελέητους νόμους της αγοράς. Να μην αφήσουμε τους νεοσυντηρητικούς και τους εθνολαϊκιστές να μας καλλιεργούν το φόβο του μέλλοντος για να μας κάνουν έτσι να οπισθοδρομήσουμε σ’ ένα ανελεύθερο παρελθόν.

Η αλήθεια είναι πως αυτό που ζούμε είναι μια κρίση, ένα στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού και όχι ακόμη το τέλος του. Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον καπιταλισμό, τότε ας τον κάνουμε να δουλεύει και προς όφελος των πολλών. Ας εκδημοκρατικοποιήσουμε την Παγκοσμιοποίηση και να την κάνουμε έτσι κάτι το θετικό για την ανθρωπότητα: μια Παγκοσμιοποίηση στην οποία θα παίζουν ρόλο όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Να ξαναγίνουμε «πελάτες» και όχι «καταναλωτές», άνθρωποι και όχι «στατιστικά νούμερα». Να μην αφήσουμε τα φαντάσματα του εθνικισμού και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας να επιστρέψουν από τους τάφους τους για να μας στοιχειώσουν και να μας υποβάλλουν σε νέες αιματηρές θυσίες –φτάνει πια! Να μην επιτρέψουμε τη διαμόρφωση νέων «αυτοκρατορικών» ελίτ, που θα ορίζουν τις τύχες μας σε πλανητικό επίπεδο.

Να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία μας και να προστατεύουμε την ελευθερία της έκφρασης, άσχετα αν διαφωνούμε με τις απόψεις ορισμένων. Να αναπτύξουμε μια νέα μορφή συνειδητότητας, με σεβασμό προς το περιβάλλον, και να αυξήσουμε την κατανόηση μας προς το διαφορετικό. Να επανακτήσουμε την πίστη μας στην πρόοδο και στον δημοκρατικό ανθρωπισμό. Να σταματήσουμε να φοβόμαστε το μέλλον και να αρχίσουμε να το διαμορφώνουμε σ’ έναν κόσμο που θα θέλαμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Με άλλα λόγια να αποκτήσουμε και πάλι συλλογικά οράματα.

Υπάρχουν πάντα εναλλακτικές λύσεις. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο κόσμος μας είναι πολύχρωμος, δεν είναι ασπρόμαυρος. Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι –ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ανούσιους συμβιβασμούς με τη γκρίζα πραγματικότητα κι ας κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. There Is Alternative.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...