Δεν ελέγχει τίποτα η Ελληνική Διοίκηση, παρά μόνον τις μικροκομματικές μπλόφες και «λεονταρισμούς» της προεκλογικής περιόδου. Όλα είναι ελεγχόμενα από την Τρόικα, την ομάδα-κυβέρνηση Ραιχενμπαχ και τις επιτροπές εμπειρογνωμόνων- επιτρόπων ανά υπουργείο ή περιφέρεια ή ασφαλιστικά ταμεία.

Η Γερμανία λοιπόν από εδώ και εμπρός μόνον να κερδίσει έχει από την Ελλάδα. Αντίθετα όμως η Ελλάδα αν θελήσει να βρει μια διέξοδο από την εξαθλίωση στη μάζα του πληθυσμού της, που της θέτουν τα Μνημόνια ή τον εθνικό της εξανδραποδισμό, έχει μόνον μια διαδρομή. Την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή , με υπό διαμόρφωση όρους, στη ζώνη του δολαρίου και την στενότερη σχέση της με τις ΗΠΑ. Μάλιστα η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ που εμπεδώνεται ήδη στη βάση της εξόρυξης υδρογονανθράκων, αλλά δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο επίπεδο αυτό γιατί είναι πολύ ευρύτερη δίνει μεγάλη ευχέρεια και ασφάλεια στην Ελλάδα να επιστρέψει στις παραδοσιακές ατλαντικές συμμαχίες της.

Η δομή της Ελληνικής οικονομίας άλλωστε αποκτά πολύ ισχυρότερη δυναμική και ευκαιρία αναστροφής έξω από το πλαίσιο της δημοσιονομικής ταύτισης με τη ζώνη του ευρώ.

Αλλαγή στάσης από το Βερολίνο- Η σκοπιμότητα

Η Γερμανία αν και στην παρούσα φάση έχουμε εκλογές στην Ελλάδα και καμία σημαντική απόφαση , αλλά ούτε συζήτηση μπορεί να γίνει, αλλάζει στάση και αναδεικνύει την εκτίμηση ότι μια τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δικαίωμα που όπως και ο ίδιος ο Σόιμπλε ομολογεί δεν μπορεί να μας αρνηθεί κανείς, θα υπάρξει μεγάλο κόστος για ολόκληρη την ευρωζώνη.

Πολλοί αναλυτές στην Ελλάδα εξηγούν το μπαράζ δηλώσεων Μέρκελ, Σόιμπλε ή του επικεφαλής του EFSF, τέτοιου περιεχομένου, ως ομολογία των Γερμανών ότι κερδίζουν από την Ελληνική κρίση ή ως αποκατάσταση της σημασίας που θα είχε μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, στη δημιουργία κλίματος αστάθειας για ολόκληρη την ευρωζώνη.

Οι Γερμανοί παίζουν λίγο πιο μακριά και παίρνουν θέση σε κάτι που θα είναι ορατό σε περίπου 8 μήνες. Οι εκτιμήσεις και οι παραδοχές του Μνημονίου 2 για τα μεγέθη της Ελληνικής οικονομίας θα έχουν πέσει και πάλι έξω. Η ύφεση και η αποκεφαλαιοποίηση θα κυριαρχεί, έναντι όλων. Ακόμη και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα έχει πιθανότητες επιβίωσης μόνον στην περίπτωση που διεθνοποιηθεί ή παραδοθεί στην ευρωπαϊκή και ειδικά τη Γερμανική και Γαλλική υπερδομή.

Πολλές δυνάμεις στην Ελληνική κοινωνία , άσχετα με τις πολιτικές και οικονομικές τοποθετήσεις , θα συγκλίνουν στην εκτίμηση για ευνοϊκότερα αποτελέσματα, σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρώ.

Το Βερολίνο με τη νέα του αυτή στάση, απέναντι στην προοπτική αυτή θα θελήσει να πιέσει την Ουάσιγκτον να μην αλλάξει σε καμία περίπτωση ή τουλάχιστον χωρίς να προσμετρήσει ένα πολύ μεγάλο κόστος για την Ευρώπη, την στάση της για την Ελλάδα. Να συνεχίσει δηλαδή να την βλέπει αποκλειστικά σαν μέρος της Γερμανικής ευρωζώνης και όχι μια χώρα που θα μπορούσε να ουδετεροποιηθεί με αμερικανικές εγγυήσεις, ως κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας, ή ένας παράγοντας βάσης για την αμερικανική μόνιμη παρουσία στη Μεσόγειο.

Η μεγάλη ανατροπή απέναντι στη Γερμανο-τουρκική ενότητα

Αυτό που μπορεί να έχει ανησυχήσει τους Γερμανούς στην παρούσα φάση είναι μια ενδεχόμενη καλή συνεννόηση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας , με αφορμή τις εξελίξεις και το «μέτωπο» της Συρίας, που θα αφήνει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, σε ειδικό καθεστώς προστασίας και πρόσβασης και απέναντι στην ίδια την Τουρκία.

Η Γερμανία παίζοντας μακροπρόθεσμα με τους όρους διεθνούς και εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικής που έχει διαμορφώσει για την Ελλάδα το ίδρυμα ΕΛΙΑΜΕΠ και έχουν ακολουθήσει σωρηδόν οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου , μια πολιτική που εκφράσθηκε και στο Ερζερούμ είναι πολύ κοντά στους στόχους της.

Έχει καταλάβει την Ελλάδα γεωοικονομικά και διοικητικά και είναι έτοιμη να παραχωρήσει μέρος της επιρροής της επί ελληνικού εδάφους στην Τουρκία , παραδοσιακή σύμμαχο της και υπό συγκρότηση περιφερειακή υπερδύναμη στη Μεσόγειο. Επίσης η Γερμανία δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιλυθεί το Κυπριακό με δύο κράτη και διχοτόμηση αφού το ένα βρίσκεται εντός της ζώνης του ευρώ και το άλλο υπό τουρκική κυριαρχία. Το Κυπριακό με τον τρόπο αυτό θα αποτελέσει πρόκριμα και μικρογραφία του συσχετισμού του Αιγαιακού και Βαλκανικού κράτους των Ελλήνων. Η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο με την Τουρκία, η συνάντηση των ΑΟΖ Τουρκίας- Αιγύπτου έξω από το Καστελόριζο και των ΑΟΖ Ελλάδας – Λιβύης νότια της Κρήτης ( σε Αίγυπτο και Λιβύη όχι αναίτια «χτίζει» ναυτικές βάσεις η Τουρκία) αλλά και η ισλαμοποίηση των Βαλκανίων που εξελίσσεται είναι ζητήματα που ισχυροποιούν τη συμμαχία Γερμανίας- Τουρκίας στην περιφέρεια της Ευρώπης που είναι η Μεσόγειος.

Η Τουρκία στην παρούσα φάση στέλνει τις φρεγάτες της στις ελληνικές θάλασσες, αξιοποιώντας το δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης , θέλοντας να εκπέμψει το μήνυμα της ανερχόμενης ναυτικής δύναμης στη Μεσόγειο. Τα όρια της ευρωζώνης, που είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, θα είναι το σημείο της νέο-μεσογειακής αυτοκρατορίας των Τούρκων, που θα βρίσκονται σε απόλυτη συνεννόηση με το Βερολίνο , δημιουργώντας μια ευρύτατη ζώνη επιρροής, οικονομικής και γεωπολιτικής ανάσας για την ζώνη του ευρωμάρκου, εντός του Ισλάμ. Οι δυνατότητες ισχυρής επιρροής της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική , θα είναι «ζωτικός χώρος» και διασφάλιση για την εντός των τειχών(Σέγκεν) Ευρώπη.

Ο (αστάθμητος) αμερικανικός παράγοντας

Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα για την Γερμανία. Οι Αμερικανοί δηλώνουν ότι στρατηγικά εγκαταλείπουν τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο και επικεντρώνουν την προσοχή και την οπτική τους στην Ασία και τον Ειρηνικό. Μέχρι το τέλος όμως και ειδικά αν υπάρξει εθνικό παράγοντας δραστήριος στην Ελλάδα, η Ουάσιγκτον δεν δείχνει αποφασιστικότητα να εγκαταλείψει την Ελλάδα στη μοίρα της. Διατηρεί την επιρροή της στη χώρα με ήπιο τρόπο , στηρίζοντας την οικονομική διεργασία που επιβάλει η Ευρώπη για την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Είναι όμως παρούσα ! Σε επίπεδο αμερικανικής κυβέρνησης, αμερικανικών τραπεζών και εταιρειών.

Η νέα θέση του Βερολίνου για την σημασία που έχει η παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ , ήρθε μετά τις πολύ σημαντικά φιλελληνικές (με βάθος πολιτισμού) δηλώσεις του παράγοντα των διεθνών αγορών Δήμαρχου της Νέας Υόρκης Μπλούμπεργκ και του Προέδρου Ομπάμα, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου και τις καθιερωμένες εκδηλώσεις στην Αμερική. Όπως επίσης μετά την έξυπνη κίνηση του Αμερικανού Προέδρου στη Σεούλ όπου απέσπασε , σχεδόν μπροστά στις κάμερες, την δέσμευση του Τούρκου πρωθυπουργού για τη Σχολή της Χάλκης.

Με την προηγούμενη τοποθέτηση του Βερολίνου, τα περιθώρια η Ελλάδα να βρεθεί εκτός ευρωζώνης και να περάσει σε ειδικό καθεστώς ουδετερότητας στην Ευρωμεσόγειο, με αμερικανικές εγγυήσεις ήταν διευρυμένα. Το ευρώ και η ευρωζώνη δεν θα είχαν κανένα ιδιαίτερο κόστος , αν η Ελλάδα σε μια πρώτη φάση επέστρεφε στη ζώνη δολαρίου. Μάλλον μάλιστα και για την Γερμανική προσέγγιση, θα υπήρχε όφελος.

Με τη νέα τοποθέτηση του Βερολίνου η Ελλάδα γίνεται και πάλι «κρίσιμος κρίκος» της ευρωζώνης, άρα μια περίπτωση «υιοθέτησης» , οικονομικά- στρατηγικά- γεωπολιτικά- διεθνοπολιτικά της Ελλάδας από τις ΗΠΑ, θα είχε μεγάλο κόστος για την Ευρώπη του ευρώ και την οικονομική και όχι μόνον, διεθνή σταθερότητα .

Για να γίνει κατανοητή η έννοια της υιοθέτησης σε μια πρώτη φάση για να αποκτήσει αυτονομία και εναλλακτική των Μνημονίων, διέξοδο πλέον η Ελλάδα θα πρέπει μια Μεγάλη Δύναμη, να εξαγοράσει από την Ευρώπη τα χρέη της ή τουλάχιστον αυτά που θα έχουν απομείνει μετά και ένα ακόμη «κούρεμα» αυτή τη φορά στα «επίσημα» δάνεια, των κρατών και της ΕΚΤ. Η Ελλάδα πλέον , με τις εμπράγματες εγγυήσεις που έχει αναλάβει , απλά δεν μπορεί να χρεοκοπήσει. Επίσης στη βάση των Μνημονίων δεν μπορεί η ίδια να διαχειρισθεί τα χρέη της. Οι ΗΠΑ όμως έχουν τη δυνατότητα και την επάρκεια εφόσον αποφάσιζαν κάτι τέτοιο να έδιναν διέξοδο σε μια Ελλάδα εκτός ευρώ.

Καταληκτικά θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι οι τελευταίες δηλώσεις Μέρκελ – Σόιμπλε για την Ελλάδα είναι ένα μήνυμα που αφορά την Ουάσιγκτον και όχι την Αθήνα. Σαφές. Αφήστε την Ελλάδα στη μοίρα της! Στην Γερμανική και Τουρκική ένταξη και ενσωμάτωση της. Είναι ζήτημα G-20…