Πρὸ χθὲς, σὲ ἕναν σχολιασμὸ ποὺ ἔκανα γιὰ τὸν Μπαμπινιώτη, παρουσιάστηκαν πάρα πολλοί, περισσότεροι ἀπὸ τοὺς μισούς, γνωστοὺς καὶ φίλους μου, ποὺ ἀντιπαρετέθησαν.
Ἄλλος τὸν ἐθαύμαζε, ἄλλος τὸν ἐκαμάρωνε κι ἄλλος αἰσθανόταν ὑπερήφανος κι ἀνακουφισμένος ποὺ ἐπὶ τέλους (κατὰ τὰ λεγόμενά τους) ἡ παιδεία μας θὰ ἄλλαζε δρόμο!
Ξαφνιάστηκα;
Θὰ ἔλεγα πάρα πολὺ ξαφνιάστηκα. Καὶ πικράθηκα ἐπίσης!
Μὲ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἔχω ἐδῶ καὶ χρόνια σχέσι.
Συζητᾶμε, μαλώνουμε, συμφωνοῦμε.. Ἀλλὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα σεβόμαστε ὁ ἕνας τὶς ἰδιαιτερότητες καὶ τὶς παραξενιὲς τοῦ ἄλλου! Μαθαίνουμε ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον! Συμπορευόμαστε!
Ἄλλως τε, κακὰ τὰ ψέμματα, στὸν κύκλο μας (ἢ στοὺς κύκλους μας) ὑπάρχουν μόνον πρόσωπα ποὺ ἔχουμε ἀρκετὰ κοινὰ μαζύ τους. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ πίνουμε κρασάκι μὲ τὸν ἐχθρό μας. Δὲν μᾶς πάει…
Πρὸ χθὲς ὅμως κατάλαβα πάρα πολλά!
Συνήθως, στὶς παρέες μου, τεντώνω τὰ αὐτιά μου πρὸ κειμένου νὰ «πιάσω» κάθε «χρῶμα» τῆς φωνῆς τοῦ συνομιλητοῦ μου, κάθε ἰδιαίτερη πληροφορία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ δόσῃ ἢ πασχίζω αὐτὸ ποὺ θὰ ὑποστηρίξω νὰ μπορῶ νὰ τὸ τεκμηριώσω ἀπόλυτα.
Πίστευα λοιπὸν πὼς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, θὰ εἶχαν ἀκούσει, συγκρατήσει, διαφυλάξει κάποιες πληροφορίες ἀναφορικῶς μὲ τὸ εἶδος τοῦ γλωσσοδιαφθορέως.
Κι ὅμως…
Ὄχι μόνον δὲν γνώριζαν, ἀλλὰ πάσχιζαν μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο νὰ μοῦ ἀποδείξουν (μὲ κορῶνες ἰδίως) πὼς ἔχουμε ἀναστροφὴ τοῦ κλίματος ποὺ ἀφορᾷ στὴν παιδεία.
Εἰλικρινῶς, ἀπογοητεύθηκα!
Ὅλην τὴν ἡμέρα, ἢ θὰ συζητοῦσα στὸ τηλέφωνο, ἢ θὰ ἀπαντοῦσα σὲ μηνύματα ἢ θὰ σχολίαζα σὲ κάποιαν σημείωσιν.
Πάντα, σὲ κάθε μου ἀναφορά, παρέπεμπα καὶ τὸ ἀποδεικτικὸ ἢ τὰ ἀποδεικτικά, πρὸ κειμένου ὁ συνομιλητής μου νὰ λάβῃ τὴν ἀπαραίτητον πληροφορία καὶ νὰ μὴν λέμε γιὰ νὰ λέμε!
Ἐκτὸς δύο ἢ τριῶν ἐξαιρέσεων, τὸ γενικότερον συμπέρασμα ἦταν πὼς ἁπλῶς ἔχω κάτι μὲ τὸν Μπαμπινιώτη.
Κι ἀναρωτιέμαι; Μόνον ἐγώ βλέπω τόν Μπαμπινιώτη ὅπως εἶναι; Μόνον ἐγώ ἀντιλαμβάνομαι πώς χειρότερος δούρειος ἵππος γιά τήν παιδεία μας δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξῃ; Μόνον ἐγώ συνειδητοποιῶ πώς κάτι Δραγῶνες καί Φραγκουδᾶκες καί Ῥεπούσηδες καί Λιᾶκοι εἶναι ἁπλὼς ὀδοντόκρεμες ἐμπρός του;
Δὲν εἶμαι μόνον ἐγώ. Εἶναι κι ἄλλοι! Ἀρκετοί, πολλοὶ θὰ ἔλεγα. Ἀλλά ποῦ νά τούς βρῇς μέσα στό πλῆθος; Σβήνει ἡ φωνή τους μέσα στὴν ὀχλοβοὴ ποὺ φέρνει ἡ τεχνητὴ φήμη τοῦ Γιώργη. Διότι τόσα χρόνια, τὸν κάθε Γιώργη, τὸν ἐξέθρεφε ἕνα ἄθλιο σύστημα. Τὸν προέβαλλε, τὸν διεφήμιζε, τὸν στήριζε. Καὶ τώρα μᾶς τὸν παρουσιάζει ὡς λύσιν-«ἀνάσαν»-διάσωσιν»!!!
Ποιός γλωσσολόγος πού σέβεται τόν ἑαυτόν του θά καταργοῦσε τό ἐπίρρημα «ἁπλῶς» διότι ἁπλῶς τό ἀγνοεῖ; Ποιός γλωσσολόγος πού σέβεται τόν ἑαυτόν του θά βίαζε τήν γλώσσα ὡς τήν φθηνοτέρα πόρνη; Ποιός γλωσσολόγος πού σέβεται τόν ἑαυτόν του θά ἔδιδε ἀναφορά στό ΕΛΙΑΜΕΠ καί στούς πατρῶνες του κι ὄχι στήν συνείδησίν του;
Ἴσως κανεῖς γλωσσολόγος… Πλὴν Μπαμπινιώτου φυσικά!
Κι ἐκεῖ ἄρχισαν ἐκ νέου νὰ ἀνασύρονται ἐρωτηματικὰ στὴν σκέψιν μου.
Ἐάν τό 50% τοῦ πληθυσμοῦ (τοὐλάχιστον!!!) ἀποδέχεται τόν Μπαμπινιώτη ὡς εἰδικόν, τότε μήπως τό 50% τοῦ πληθυσμοῦ ἁπλῶς δέν ξέρει τί τοῦ γίνεται; (Λέω τοὐλάχιστον, διότι πολὺ φοβᾶμαι πὼς τὸ ποσοστὸν φθάνει περὶ τὰ 80-90%. Ὄπως προανέφερα, οἱ φίλοι μου, οἱ παρέες μου καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀλληλογραφῶ εἶναι ἰδίως πρόσωπα μὲ τὰ ὁποῖα κατὰ κύριον λόγον συμφωνοῦμε σὲ θέματα ἀρχῶν. Πόσοι εἶναι αὐτοί μέ τούς ὁποίους διαφωνῶ; Οὖουουου… Ἀμέτρητοι!)
Ὄχι, δὲν θέλω νὰ προσβάλλω κάποιον. Εἶναι κομμάτι τῆς παιδείας ποὺ μᾶς στέρησαν ἡ ἀντίληψις αὐτῶν τῶν ζητημάτων. Ἐάν ὅμως ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἀποφασίσει νά πληρώσουμε τό τίμημα τῆς ἐπανεκπαιδεύσεώς μας, τότε ἀναγκαστικὰ θὰ πρέπῃ νὰ στραφοῦμε σὲ κάποιον ποὺ γνωρίζει. Δῆλα δή νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε!
Ναί, ἀλλά μέ τί κριτήριον θά ἐμπιστευθοῦμε κάποιον; Τῆς γνώσεως ἢ τῆς ἀμαθείας;
Μπορῶ ἐγώ, ἐάν δέν γνωρίζω ἀνάγνωσιν καί γραφήν, νά διαλέξω τόν καλλίτερον δάσκαλο γιά τό παιδί μου;
Σέ ποιόν θά ἀπευθυνθῶ; Σέ αὐτόν πού ἔχει ἀξία ἢ σέ αὐτόν πού ἔχει φήμη;
Ὅταν μάλλιστα ἐγώ παραμένω ἀμαθής, τότε πώς εἶμαι σίγουρος πώς θά μπορῶ πάντα νά ἐπιλέγω τόν καλλίτερο; Μέ διαίσθησι; Μέ λογική; Ἢ παίζοντας ζάρια;
Ἐγὼ δὲν γνωρίζω ἀπὸ ἀστροφυσική. Πῶς θά μποροῦσα νά χαρῶ ἢ νά λυπηθῶ μέ τόν διορισμό κάποιου ἀστροφυσικοῦ σέ μίαν θέσιν Πανεπιστημίου; Κι ἐάν αὐτός τήν ἔλαβε γλείφοντας; Ἢ ἀπειλῶντας; Ἤ μέ τήν ἀξία του; Μπορῶ ἐγώ νά τόν ἐλέγξω; Νά τόν ἀνεβάσω ἢ νά τόν κατεβάσω ἀπό μίαν θέσι τήν στιγμή πού ἀγνοῶ ἀκόμη καί βασικές ἀρχές φυσικῆς; Ἤ ὅταν μοῦ λείπουν βασικές πληροφορίες γιά τό ὅποιον παρασκήνιον;
Δὲν εἶναι διόλου περίπλοκον φίλοι μου!
Εἶναι ἀπλούστατον!
Εἴμαστε ΠΑΠΟΥΑ!!! Κι ὡς ΠΑΠΟΥΑ ποὺ εἴμαστε, πανεύκολα κάποιος, ὁ ὁποιοσδήποτε, θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς ἄγῃ καὶ νὰ μᾶς φέρῃ ὅπου κάτι αὐτὸν βολεύει.
Μένω στὸν Μπαμπινιώτη λίγο ἀκόμη.
Ἂς ὑποθέσουμε πὼς ὅλα ἔχουν καλῶς στὴν κοινωνία μας. Ὅλα!
Ἡ πολιτεία δουλεύει ἄψογα, τὸ δίκαιον ἀνθεῖ, ἡ ἀγορὰ ἀναπτύσσεται…
Ὅλα θαυμάσια.
Ἀλλὰ στὸ θέμα τῆς παιδείας τοποθετοῦμε ἕναν Μπαμπινιώτη.
Τί κάνει αὐτός; Μήπως αὐτό πού κάνει ἤδη τόσα χρόνια;
Δῆλα δή, προωθεῖ πεπαιδευτικὰ θέματα τέτοια πού ἀλλοιώνουν τὴν σκέψιν, τὴν συνείδησιν καὶ τὴν μνήμη.
Σέ δέκα ἢ σέ εἴκοσι ἢ σέ τριάντα χρόνια τί θά ἀντικρύσουμε;
Μήπως μίαν νέα γενεά Γενιτσάρων νεοταξιτῶν; Ὅπως αὐτή ἀκριβῶς πού ἔχουμε σήμερα ἀπέναντί μας καί μᾶς καταστρέφει τόν τόπο;
Κι ἂς ὑποθέσουμε ἐπίσης πὼς ὑπάρχουν κάποιες καταγγελίες κατὰ τὴν περίοδον τῆς «βασιλείας» αὐτοῦ τοῦ προσώπου. Ἀλλὰ ἐπεὶ δὴ κουβαλᾶ ἔνα συρτάρι τίτλους (ἀγνώστου βαρύτητος καὶ προελεύσεως ὅμως) ἢ ἐπεί δὴ μᾶς εἶναι συμπαθής, ἢ ἐπεὶ δὴ συμπεριφέρεται ἄριστα στὰ παιδιά μας, ἐμεῖς ἔχουμε παρασυρθεῖ ἀπὸ τὴν εἰκόνα του καὶ ἀγνοοῦμε ἐν τελῶς τὴν φωνὴ τῆς λογικῆς.
Καὶ φυσικὰ ἀφήνουμε σὲ αὐτὸ τὸ κατακάθι τὸ πεδίον ἐλεύθερον νὰ δράσῃ ἔως τῆς ἀποσύρσεώς του λόγῳ ὁλοκληρώσεως τοῦ ἔργου του ἢ λόγῳ γήρατος.
Πιστεύει κάποιος πώς θά ἀλλάξῃ δρομολόγιο; Πώς θά συμμορφωθῇ καταλλήλως πρό κειμένου νά ἐπανέλθῃ ἡ παιδεία στά πρότερα ἐπίπεδα;
Ἔχω ζήσει μὲ τέτοιους τύπους. Ἔχω δουλέψει μαζύ τους. Ἔχω συναναστραφεῖ μαζύ τους γιὰ χρόνια καὶ ἔχω γευθεῖ τὴν «γλύκα» τοῦ θυμοῦ τους ὅταν κάτι ἢ κάποιος τοὺς ἀποκαλύπτει καὶ τοὺς ξεγυμνώνει! Εἶναι ἀμείλικτοι!
Ὅμως, δὲν εἶναι τὸ θέμα τῆς ἀναρτήσεως ὁ Μπαμπινιώτης. Ὁ Μπαμπινιώτης εἶναι ἀνθὸς ἑνὸς συστήματος ποὺ ἔχει πρὸ πολλοῦ καταρεύσει. Εἶναι ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ φαίνεται ὡς κορυφή. Φορᾶ κοστούμι, φορᾶ γλυκὰ χαμόγελα ἀλλὰ ἀπὸ ἦθος, παιδεία καὶ συνείδησιν εἶναι κενός. Ἔχει φήμη, διότι τὸν ἐξέθρευσε ἕνα σύστημα πρὸ κειμένου νὰ τὸν χρησιμοποιῇ ὡς ΜΠΑΛΑΝΤΕΡ, ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν του. Καὶ φυσικὰ δὲν ἔχει καμμίαν ἀξίαν γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς χρειαζόμαστε! Μὰ καμμίαν!
Ἔχει ὅμως φήμη… Κι αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ πλέον!
Μὲ βάσει τὰ παραπάνω παραδείγματα θὰ τὸ ἀναγάγω ὅλο αὐτὸ σὲ κάτι πιὸ περίπλοκο.
Ἔχουμε (ὑποθετικῶς πάντα) μίαν κοινωνία ἀμέσου δημοκρατίας.
Αὐτὴ ἡ κοινωνία κάθε πέντε λεπτά ἢ κάθε πέντε ὥρες ἢ κάθε πέντε ἡμέρες καλεῖται νὰ λάβῃ ἀποφάσεις. Ἀποφάσεις γιὰ τὸ ἐὰν τὸ χρῶμα τοῦ τοίχου τοῦ ὑπουργείου θὰ εἶναι κόκκινο, πράσινο ἢ γκρί, ἀποφάσεις γιὰ τὸ ἐὰν θὰ πάῃ ὁ μελισσοκόμος τὰ μελίσσια του στὸ βουνὸ ἢ στὴν θάλασσα, ἀποφάσεις γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἢ δὲν θὰ κλαδέψῃ ὁ ἀγρότης τὶς λεμονιές του. Μέ τί κριτήρια θά λάβῃ ἀποφάσεις; Μέ τό κριτήριον τοῦ εἰδικοῦ ἢ τοῦ ἀσχέτου; Πῶς γίνεται εἰδικός στά μηχανολογικά ἕνας ψαράς; Ἢ πῶς γίνεται εἰδικός στά νομικά ἕνας μαθηματικός; Ἢ τέλος πάντων πῶς γίνεται εἰδικός στά ἰατρικά ἔνας κρεοπώλης;
Ἒν τάξει. Δὲν θὰ γίνουμε ὅλοι εἰδικοί. Δὲν μποροῦμε. Ἀλλά πῶς θά συναποφασίζουμε;
Ἔχουμε ἐκλέξει μίαν ἐπιτροπὴ νὰ μᾶς ἐκπροσωπήσῃ στὸ δικαστήριον τῆς Χάγης, γιὰ παράδειγμα. Νομικοί, κοινωνιολόγοι, οἰκονομολόγοι… Ὅ,τι θέλετε ἐκεῖ μέσα. Θέμα τῆς δίκης οἱ γερμανικὲς ἀποζημιώσεις.
Ἔξαφνα γίνεται μία πρότασις ἀπὸ τὴν Γερμανία (ἂς ποῦμε) γιὰ τὸ ἐὰν δεχόμαστε ἕναν συμβιβασμό …κάτι. Ποὺ πολὺ πιθανὸν νὰ εἶναι ἕνας καλὸς ἢ ἕνας κακὸς συμβιβασμός. Τί θά κάνῃ ἡ ἐπιτροπή, τῆς ὁποίας τῆς ἔχουν δώσει μόνον λίγες ὧρες γιά νά ἀπαντήσῃ; Θά περιμένῃ νά γίνῃ δημοψήφισμα στήν Ἑλλάδα; Κι ἀπό ποιούς;
Ἐφ’ ὅσον ἐξελέγῃ ὡς ἡ πλέον εἰδική γιά τήν διαχείρισι τοῦ θέματος, τότε τί γίνεται; Ἀνᾷ μερικά λεπτά τῆς ὧρας θά ζητᾶ ἀδειοδότησιν ἀκόμη καί γιά κατούρημα;
Σοβαρολογοῦμε; Ποιός μηχανισμός θά μποροῦσε νά δουλέψῃ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο;
Ἐάν πάλι δὲν χρειάζεται νὰ λογοδοτήσῃ κάπου, τότε ἔχει τήν ἀπόλυτον ἀποδοχή; Ναί ἢ ὄχι; Καί ποιός τήν παρέχει; Ὅλοι αὐτοί πού ἀγνοοῦν τά πάντα περί λεπτομερειῶν; Αὐτοί πού κατέχουν ὅλες τίς λεπτομέρειες; Καί οἱ μέν καί οἱ δέ;
Μήπως πρέπει ὅλοι νά μελετήσουν ὅλες τίς παραμέτρους πρό κειμένου νά ἔχουν γνώσιν; Γίνεται; 11.000.000 νοματαῖοι θά ξέρουν τά πάντα περί δικαστικῶν διενέξεων μέ τήν Γερμανία; Θά μποροῦσε νά συμβῆ κάτι τέτοιο; Ἔχουν ὅλοι αὐτοί τήν ἱκανότητα, τόν χρόνο καί τήν θέλησιν νά τό κάνουν;
Κι ἐάν δέν τήν ἔχουν, τότε ἔχουν δικαίωμα νά ἐκφέρουν ἀπόψεις; Γιατί τότε ἔχουν ἐπιλέξει τούς πλέον ἱκανούς; Μήπως γιατί αὐτοί ἔστρωσαν κῶλο κάτω καί ἔκαναν τό μάτι τους γκαβό, πρό κειμένου νά μάθουν τά πάντα; Μήπως κάποιοι πλήρωσαν τό τίμημα καί τό πληρώνουν ἀκόμη;
Ἐὰν πάλι δὲν θὰ μποροῦσε νά συμβῇ, τότε γιά ποιόν λόγο νά ἔχῃ ἄποψι ἕνα πλῆθος πού δέν ἔχει γνώσεις; Δέν τοῦ ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀνακοίνωσις τοῦ γεγονότος;
Γιατί νά συνυπολογιστῇ ἡ γνώμη-ἄποψις κάποιου πού διαθέτει ἐλλιπή ἐνημέρωσι; Σέ τί θά βοηθήσῃ; Μήπως μόνον θά δυσκολέψῃ;
Σὲ τελικήν ἀνάλυσιν, πῶς ψηφίζαμε τόσα χρόνια;
Μέ ἐλλιπή ἐνημέρωσιν; Δῆλα δή βασιζόμενοι στήν φήμη κάποιου κι ὄχι στό κλέος; Δῆλα δή μήπως δέν εἴχαμε τήν δυνατότητα-ἱκανότητα-θέλησιν νά ἐμβαθύνουμε-πεπαιδευθοῦμε πρό κειμένου νά ἔχουμε γνώσιν;
Κι ἐάν δέν θέλουμε νά πληρώσουμε τό τίμημα, πρὸ κειμένου νὰ ἀποκτήσουμε γνώσιν, τότε γιά ποιάν δημοκρατία κραυγάζουμε; Αὐτήν πού γνωρίσαμε; Μά ὑπάρχει ἄλλου εἴδους δημοκρατία πέραν αὐτῆς; Ὑπάρχει ἄλλου εἴδους δημοκρατία πέραν αὐτοῦ πού βάζει στήν ἴδιαν ζυγαριά εἰδικούς κι ἀνειδίκευτους; Μμμμ… Δύσκολο ἐρώτημα..
Μήπως ὅμως κατά βάθος ξέρουμε;
Μήπως μόνον ἀκριβῶς γιά τό ὅ,τι γνωρίζουμε τό ποιοί εἴμαστε (γιὰ τὴν ἀκρίβεια τὸ ποιοὶ δὲν εἴμαστε!!) ἀρνούμαστε κάθε πιθανή ὑποψήφια ἀρχή; Μήπως λίγο ἀπό διαίσθησιν, λίγο ἀπό ἐπίγνωσιν, λίγο ἀπό συστολή ἀπορρίπτουμε (ἄνευ ἐπιχειρημάτων, δυστυχῶς!!!) κάθε πιθανό μας καπέλωμα;
Κι αὐτὸ εἶναι καλό, διότι ἐπὶ τέλους ἄρχισε νὰ μιλᾶ μέσα μας μία φωνούλα ποὺ μᾶς προστατεύει.
Ἀλλά μετά; Ὅταν θά ἔλθῃ ἡ ἄλλη στιγμή; Τί θά κάνουμε; Θά πολεμήσουμε κατά αὐτοῦ πού θά ὀρίζουν ὅλοι οἱ φυσικοί κανόνες ἢ θά τό στηρίξουμε;
Ὅταν θά ἔχουν ἀναλάβῃ οἱ ἄριστοι, τί θά κάνουμε ἐμεῖς; Θά τούς καθαρίσουμε ἢ θά τούς άποδεκτοῦμε;
Τέλος, τὸ σημαντικότερον ὅλων.
Συζητῶντας μὲ τὸν φίλο μου τὸν Κωστὴ ἐχθές, ἐτέθῃ τὸ ζήτημα τοῦ εἰδικοῦ. Ὁ Κωστῆς ἰσχυρίστηκε πὼς ὁ καθεῖς, σὲ κάθε θέσιν ἐξουσίας, πρέπει νὰ ἀλλάζῃ κάθε κάποιο χρονικὸ διάστημα γιὰ νὰ μὴν παίρνουν τὰ μυαλά του ἀέρα. Ἡ καρέκλα, κατὰ τὸν Κωστῆ πάντα, σαπίζει τὴν σκέψι καὶ τὴν ἐξαφανίζει.
Ναί, συμφωνῶ μὲ τὸν Κωστή. Ἔχει ἀπόλυτον δίκαιον. Ἀλλὰ μόνον κρίνοντας τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν στενὴ ὀπτικὴ τῆς καθημερινότητός μας. Ὄχι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὀπτικὴ τῶν ἀρίστων.
Ἐάν ἔχω κάποιον πρόεδρο σέ μίαν ἐπιχείρησι, ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένα τήν ὁδηγεῖ στήν ἀνάπτυξι, γιατί νά ἐπανεξετάζω κάθε κάποιον χρονικόν διάστημα τό ἐάν θά παραμείνῃ ἐκεῖ; Ἄν ὁ ἄνθρωπος αὐτός τά ἔχει καταφέρει γιατί νά πρέπῃ νά πειραματιστῶ μέ κάτι ἢ κάποιον ἄλλον;
Φαντάζεστε τόν Ὠνάση ἀνᾷ τριετία νά ἄλλαζε πρόσωπα στήν διαχείρισιν τῶν ἐπιχειρήσεών του; Ἔτσι, δίχως αἰτία, μὲ μόνον κριτήριον τὴν ἀποφυγὴν ξεμυαλίσματος τοῦ στελέχους.
Φαντάζεστε τί θά ἦταν σήμερα τά ἔργα του; Μήπως στάχτη;
Μάθαμε ἔτσι. Μάθαμε στὴν ἐναλλαγή. Μᾶς ἐκπαίδευσαν, μᾶς ἔπεισαν γιὰ αύτό, μᾶς πότισαν.
Ὄχι ἀγαπητοί μου!
Ὁ Φειδίας ἦταν ἕνας! Δὲν θὰ μποροῦσε ἀνᾷ διετία ἢ ἀνᾷ ἐξάμηνο ἢ ἀνᾷ ἑβδομάδα νὰ ἐναλλάσσεται μὲ ἄλλου γλῦπτες, διότι ὁ Παρθενῶν θὰ ἦταν ἀνέκδοτον. Δὲν εἶναι ἀνέκδοτον μόνον διότι ὁ Φειδίας ἦταν μόνος του καὶ μεγαλουργοῦσε!
Οὔτε ὁ Ἀλέξανδρος θὰ ἦταν Ἀλέξανδρος ἐὰν ἐναλλασσόταν μὲ τοὺς φίλους του στὴν ἀρχή.
Οὔτε κάποιος θεὸς θὰ ἦταν θεός ἐὰν ἐναλλασσόταν μὲ τοὺς θνητοὺς ἀνᾷ 24ωρον!
Ὅταν κάποιος ἀξίζῃ ὀφείλουμε νὰ τὸν διατηροῦμε σὲ αὐτὴν τὴν θέσιν, πρὸ κειμένου νὰ κάνῃ καλλίτερα τὴν δουλειά του καὶ ἐμεῖς νὰ ἀπολαμβάνουμε ἀπὸ τὸν δικόν του κόπο.
Ὅταν δὲν ἀξίζῃ, ναί, στὴν πυρά.
Ἀλλά ποιός θά τό κρίνῃ;
Ὁ ἀδαῆς; Ἢ ὁ εἰδικός;
Κλείνοντας σήμερα αὐτὸ τὸ σημείωμα, θὰ προσθέσω κάτι τελευταῖο.
Ἡ κοινωνία τῶν ἀρίστων εἶναι αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον πορευόμαστε.
Κάθε προσπάθεια δημοκρατίας, ἀμεσοδημοκρατίας, χουντοκρατίας, βασιλείας, πατᾶτες γιαχνί, μαρουλάκια φρικασέ, εἶναι πλέον ἄκαιρη. Δὲν πρόκειται νὰ εὐδοκιμήσῃ!
Ξέρετε γιατί;
Νομίζω ξέρουμε ὅλοι μας κατὰ βάθος πλέον!
Ἡ ἴδια ἡ Φύσις μᾶς δείχνει τὸν δρόμο.
Κι αὐτὸν ἀκολουθοῦμε.
Ἐὰν ἤμασταν ἀγέλη θὰ εἴχαμε ἕναν ὁδηγό, ὄχι πενήντα.
Δυστυχῶς, ἢ εὐτυχῶς, ἀκόμη, παραμένουμε σὲ μεγάλον βαθμὸ ἀγέλη.
Θὰ τὸν βροῦμε τὸν μπροστάρη μας, διότι αὐτὸ εἶναι νομοτέλεια.
Ἀλλὰ στὸ μεταξύ δὲν ἀνησυχοῦμε. Πρέπει νὰ συμβοῦν ὅσα συμβαίνουν, πρὸ κειμένου νὰ μάθουμε μόνοι μας νὰ ἀναζητοῦμε τὶς ἀλήθειες, τὶς ἀξίες καὶ τοὺς ἀρίστους!
Ἀκόμη κι ἐὰν πονᾶ κάποιες φορές, αὐτὸς ὁ δρόμος εἶναι μοναδικὰ ὑπέροχος!
Θὰ τὸν διαβοῦμε, ὅσοι… , διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή.
Υ.Γ. 1. Ξέρω πὼς κάποιοι διαφωνοῦν. Δὲν πειράζει. Καλὰ κάνουν. Κι αὐτὸ χρειάζεται! Εἴπαμε, πρέπει ἀκόμη καὶ νὰ πονέσουμε, ἐὰν χρειαστῇ, πρὸ κειμένου νὰ βροῦμε τὸ σωστὸ μονοπάτι ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὸν μεγάλο δρόμο.
Υ.Γ.2. Δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε κάτι ποὺ δὲν εἴμαστε! Μποροῦμε ὅμως νὰ κάνουμε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα βήματα πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ θὰ τὸ ἀντικρύσουμε καὶ θὰ τὸ ἀκολουθήσουμε!
Υ.Γ.3. Τὸ δίκαιον γιὰ νὰ ἐπικρατήσῃ ἀξιώνει θυσία. Τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι αὐτὴ ἢ ἡ προηγουμένη κυβέρνησις ἢ ἡ πρὸ πρὸ προηγουμένη. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἕνα: στὸ ὅ,τι βιάσαμε τὴν ἴδια μας τὴν Φύσιν. Τὴν ἀγνοήσαμε! Μπήκαμε στὸ παιχνίδι τοῦ πρέπει, τῆς ἐπιβιώσεως καὶ τοῦ φαίνεσθαι.Ὑπάρχουμε παρὰ Φύσιν! Πρέπει νὰ σκοτώσουμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε γιὰ νὰ μποῦμε στό νέον, στὸ ὠραῖον, στὸ Ἄριστον!
Υ.Γ.4.Αὐτὸ ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως θὰ γίνουμε ὅλοι, εἶναι τὸ νὰ καταλάβουμε πὼς πρέπει νὰ λειτουργοῦμε μὲ τοὺς κανόνες τῆς Φύσεως. Νὰ ἀναγνωρίζουμε τὶς ἀνάγκες μας καὶ νὰ ἐναρμονιζόμαστε μὲ ὅσα γύρω μας ὑπάρχουν. Ἐὰν δὲν τὸ κάνουμε, θὰ χαθοῦμε! Ἐὰν τὸ κάνουμε, θὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι! Κι ὅπως πρέπει! Ἡ Φύσις εἶναι ἐκεῖ! Ἔχει κανόνες! Ἔχει ὅρους! Τὰ μαθαίνουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή!
Υ.Γ.5. Τὸ παιδὶ ὅταν γεννιέται, ἀναγνωρίζει μόνον τὴν ἀνάγκη του. Πεινᾶ, διψᾶ, πονᾶ… Κλαίει… Δὲν κτίζει.. Δὲν μιλᾶ.. Δὲν περπατᾶ… Ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὰ μαθαίνει! Κι ἔχει ἐμπιστοσύνη.
Υ.Γ.6. Έὰν γιὰ ἕναν Μπαμπινιώτη (κι ἕναν Παπαδήμιο πρὸ μηνῶν) τὸ 70 ἢ 80 ἢ 90% τοῦ πληθυσμοῦ ἔχει θετική γνώμη, τότε τί θά γίνῃ ἐάν τούς ἀποκαλύψουμε πώς αὐτοί ὅλοι μᾶς δουλεύουν ἐδῶ καί κάποιες ἑκατονταετίες; Θά μᾶς πιστέψουν ἢ θά μᾶς σκοτώσουν; Τὶ σοῦ κάνει ὅμως αὐτὴ ἡ κουφάλα ἡ φήμη… Τὰ πάντα ἀνάποδα τὰ κάνει!
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
