Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;

Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;

Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Ορ. Αλεξάκης, Ποίηση

Το γεγονός ότι είμαστε λαός ονειροπόλος δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μας αρέσει να μας «πουλάνε ψεύτικα όνειρα», ν’ ανιχνεύουν τις υποσυνείδητες επιθυμίες μας και να μας τις προσφέρουν ως θέαμα και ως ενοχή, να μας πιέζουν ν’ αποκρυπτογραφήσουμε μηνύματα ευτυχίας και ευδαιμονίας. Φτάσαμε στο έσχατο όριο: αφήσαμε να κατασκευάζουν τα όνειρά μας. Πολλά κόμματα έχουν ήδη ιδρύσει γραφείο Λαϊκών Ονείρων. Άνοιξαν τις πόρτες αλλά οι «πελάτες» λιγόστεψαν. Τα βαρύγδουπα λόγια δεν πείθουν.

Ζούμε σε μια απροσδιόριστη σιωπή αναμονής. Είναι σχεδόν αδύνατο να μαντέψεις τι σκέφτεται ο πλαϊνός σου, ποιος εκπροσωπεί ποια ιδεολογία, γιατί γίνεται τόσος θόρυβος για τόσο μικρά και ασήμαντα πράγματα.

Ζούμε διότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να μας «σκοτώσει». Σκεφτόμαστε λες και όλη η οικουμένη έχει στραμμένα τα μάτια της στα συμπεράσματα των ενδοσκοπήσεων μας. Μόνοι μας θυμώνουμε, μόνοι μας θριαμβολογούμε.

Γίναμε «Ευρωπαίοι» και η Ευρώπη δε μας χρειάζεται. Όλοι φοβούνται κι αρκούνται απλώς να κοιτάζουν τη μπίλια, που σαν τρελή στριφογυρίζει στη μεγάλη ρουλέτα της Ιστορίας. Εσωστρέφεια.

Το πολιτικό ναρκοπέδιο μοιάζει να κρύβει περισσότερα μυστικά απ’ όσα φαντάζεται ο μέσος (τάχατες πονηρεμένος) πολίτης. Κερδίζουμε όλες τις μικρές μάχες και χάνουμε όλες τις μεγάλες.

Κι, όμως, συνεχίζουν: «Νέα εποχή, νέοι άνθρωποι, νέα πολιτική». Αυτοί οι ίδιοι, σαύρες πλάι σε δεινό-σαυρους, κάνουν τώρα τα πάντα (πλην, βεβαίως, δημόσιας αυτοκριτικής) για να μας πείσουν ότι κι αυτούς τους κορόιδεψαν (και μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες), ότι πρέπει να τους συγχωρέσουμε (και να τους ξαναψηφίσουμε) για τα «σίριαλ διακηρύξεων και διαψεύσεων αρχών» που άρχισαν ως όνειρα και τελειώνουν ως εφιάλτες, ότι -ίσως- εμείς φταίμε που τους πιέσαμε τόσο πολύ και τους υποχρεώσαμε (για να μας ευχαριστήσουν) να μας πλασάρουν ψέματα.

Δεν κρίνω σκόπιμο καν να τους κοιτάζουμε (πολλώ μάλλον να τους ακούμε). Χρησιμοποιούν τα τερτίπια της Μέδουσας και της Σειρήνας. Κι εμείς είμαστε απροστάτευτοι.

Μόνη μας ελπίδα και διέξοδος:

Να ονειρευτούμε (και ν’ αγωνιστούμε για) έναν κόσμο χωρίς «εμπόρους ονείρων».