(3) Άθικτοι / Intouchables
Των Ολιβιέ Νακάς, Ερίκ Τολεντανό. Δραματική, 2011, Γαλλία. Με τους: Φρανσουά Κλιζέ, Ομάρ Σι. 1 ώρα και 52 λεπτά.
Εισπρακτικό φαινόμενο στη Γαλλία, οι «Άθικτοι» βασίζονται σε πραγματική ιστορία. Ο τετραπληγικός Φιλίπ αποφασίζει κόντρα στις προβλέψεις να προσλάβει τον ζαμανφού, άπειρο Ντρις ως νοσηλευτή του, επιτρέποντάς του να αλλάξει δια παντός τη ζωή του. Μια φίλη δημοσιογράφος μου είπε πως είναι σαν το «Pretty Woman» με άντρες φίλους για πρωταγωνιστές - κι έχει πράγματι δίκιο. Από τη μία, ο εύπορος Φιλίπ πηγαίνει τον Ντρις στην όπερα, του δίνει να οδηγήσει το πανάκριβο αμάξι του, κάνουν ταξίδι με το προσωπικό τζετ του.



Από την άλλη, ως ένας Γάλλος Ζορμπάς, ο Ντρις μαθαίνει ξανά στον Φιλίπ πώς να απολαμβάνει τη ζωή, τις γυναίκες, τα κόλπα και κυρίως τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ουρανός είναι καθαρός, τα προβλήματα και οι δυσκολίες ανώδυνες γρατζουνίτσες, ο έρωτας κατακτητής, το happy end αδιαπραγμάτευτο. Οι «Άθικτοι» βλέπονται πανεύκολα κι απροβλημάτιστα. (Και ξεχνιούνται εξίσου εύκολα).

(3) Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ / The best exotic Marigold Hotel
Του Τζον Μάντεν. Κομεντί, 2011, Μ. Βρετανία. Με τους: Τζούντι Ντεντς, Μάγκι Σμιθ, Μπιλ Νάι, Τομ Γουίλκινσον, Ντεβ Πατέλ. 2 ώρες και 4 λεπτά.
The best exotic Marigold Hotel



«Είμαι εργένισσα κατ’ επιλογήν. Απλά όχι της δικής μου», δηλώνει μια εκ των πρωταγωνιστών του «Εξωτικού ξενοδοχείου Μάριγκολντ», σηματοδοτώντας τον καυστικό και τσαχπίνικο τόνο του. Ένα «Love actually» για τη μέση ηλικία, η καινούρια ταινία του Τζον Μάντεν ακολουθεί 7 Βρετανούς που πηγαίνουν στην Ινδία για ξεχωριστούς λόγους ο καθένας και μένουν στο ίδιο, ετοιμόρροπο, χαριτωμένο ξενοδοχείο, το οποίο μανατζάρει ο Ντεβ Πατέλ από το «Slumdog Millionaire». Ξεκινώντας με μια σειρά από εκνευριστικά στερεότυπα, η ταινία σταδιακά μπαίνει σε ρυθμό και ζεσταίνεται, κυρίως λόγω των βετεράνων ηθοποιών της, οι οποίοι απολαμβάνουν τόσο τη συνθήκη όσο και τις ατάκες που έχουν στη διάθεσή τους. Όπως σε όλες τις ρομαντικές κομεντί, ξέρεις πάνω κάτω τι θα γίνει στο τέλος, αγνοείς τον συντηρητισμό στην καρδιά τους, εστιάζεις στη feelgood επιφάνεια, και αφήνεσαι στα αξιοθέατα της διαδρομής.

(3) 100
Του Γεράσιμου Ρήγα. Ντοκιμαντέρ, 2012, Ελλάδα. 1 ώρα.
Ο Γεράσιμος Ρήγας μπαίνει μέσα στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Άμεσης Δράσης Αττικής και καταγράφει τις κλήσεις, τις απαντήσεις, τις ανταποκρίσεις και την προσπάθεια τόσο των αστυνομικών όσο και των πολιτών να συνεννοηθούν. Το σύμπαν είναι παράλογο στον πυρήνα του. Πώς γίνεται να βγάλεις άκρη όταν το αυτί στην άκρη του ακουστικού δεν ακούει; Όταν απουσιάζει η στοιχειώδης παιδεία και οι αστυνομικοί δεν ξέρουν βασική γεωγραφία της Αθήνας; Όταν κανείς δεν μπορεί να βρει το δίκιο του; Όπως έκανε και το “Θέμις” του Μάρκου Γκαστίν για τα δικαστήρια, το “100” στέκεται πολύ κοντά στο φορμά του ριάλιτι, προσφέροντας περισσότερο τροφή για κουτσομπολιό, αντί να τοποθετείται ως εφαλτήριος για προτάσεις/ενστάσεις/έρευνα. Η αλήθεια είναι όμως πως σε αντίθεση με το πρώτο, φανερώνει μεγαλύτερη παρατηρητικότητα και ευελιξία στο μοντάζ. Όπως και να’ χει, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον το ντοκιμαντέρ του Ρήγα, και καθηλώνει την προσοχή.

(1) Η Οργή των Τιτάνων / Wrath of the Titans
Του Τζόναθαν Λίμπεσμαν. Περιπέτεια, 2012, ΗΠΑ. Με τους: Σαμ Γουόρδινγκτον, Λίαμ Νίσον, Ρέιφ Φάινς, Έντγκαρ Ραμίρες, Ρόζαμουντ Πάικ, Μπιλ Νάι, Ντάνι Χιούστον. 1 ώρα και 39 λεπτά

Κακοφωνία, οπτική βαβούρα και τρικυμία εν κρανίω. “Η οργή των Τιτάνων” αποτελεί ένα από αυτά τα φτηνά δείγματα περιττής τρισδιάστατης μυθολογικής green screen φαντασίας. Για την ιστορία, ο ημίθεος Περσέας καλείται να σώσει τους θεούς - και την ανθρωπότητα - από τον “αναστημένο” Κρόνο. Μπλα μπλα μπλα, λίγα εφέ και δράση, μπλα μπλα μπλα, οι κοιλιακοί του Σαμ Γουόρδινγκτον, μπλα μπλα μπλα, η μπούκλα του Έντγκαρ Ραμίρες, ωχ, και ένα τέρας - τόσοι πολλοί καλοί ηθοποιοί τι κάνουν εδώ πέρα;

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
No more fear

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...