Δεν μας αντιμετωπίζουν ως πολίτες αλλά ως αντικείμενα που πιάνουν χώρο και χρειάζονται εκκαθάριση. Γι’ αυτό και τόσοι διαδηλωτές, από τις διαδηλώσεις με τους νεκρούς στην Marfin, ως το Μεσοπρόθεσμο και το 2ο μνημόνιο, ψεκάστηκαν, έσπασαν τα κεφάλια τους, θερίστηκαν από γκλομπς και συνελήφθησαν. Γι’ αυτό οχυρώνουν ως φρούριο την Βουλή και κλείνουν σταθμούς του μετρό, κατά τις διαδηλώσεις. Ξέρουν ότι ξέρουμε. Και αν τα ΜΜΕ προσπαθούν να δείξουν άλλα πράγματα στα μάτια που τα πιστεύουν ακόμη, αραγμένα στους καναπέδες, η πραγματικότητα δεν μπορεί να επιβληθεί στην πλειοψηφία.

Πλέον, γιαγιάδες παροτρύνουν να καούν οι τράπεζες, μεσήλικες θέλουν να πετάξουν πέτρες, παππούδες χτυπάνε πολιτικούς με ότι βρουν. Μπροστά σ’ αυτούς, τι προπαγάνδα να υψώσεις ως σύστημα; Διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν εγκατασταθεί δεκάδες φορές στην Αθήνα για να καταγράψουν τα όσα συμβαίνουν. Τα εγχώρια ΜΜΕ (όπως και στην περίπτωση της Αργεντινής) δεν επικεντρώνονται στον κόσμο που ξεσηκώνεται, ούτε στους λόγους που το κάνει. Βέβαια, όσο όλο και περισσότεροι γινόμαστε “κακοί διαδηλωτές”, τόσο το παραμύθι τους δεν θα πουλάει. Τα ΜΜΕ είναι μέρος του προβλήματος.

Η δημοκρατία που ζούσαμε είχε γίνει μια συνήθεια. Δεν την προστατεύσαμε όπως ωφείλαμε. Για πολλούς, δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο η δημοκρατία και μάλιστα παραδέχονταν, ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μέσα στα πλαίσιά της, αφού “άλλοι παίρνουν αποφάσεις”. Αυτή η παραίτηση και ο κυνισμός, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια (και εύχομαι να κάνω λάθος) σε μια αποδοχή της πλήρους εξαφάνισης κάθε ίχνους δημοκρατίας.



Strange Journal