ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΧΡΥΣΟ.

Θυμάμαι στο κοράκι τη σκηνή που μπαίνει μέσα στο μαγαζί σε εκείνο το κατακάθι ανθρώπινης ύπαρξης για να βρει τη βέρα του. Οταν μαζεύει όλες τις βέρες μαζί και του λέει "κάθε μια από αυτές είναι μια ανθρώπινη ζωή"

Κάποιον που βρίσκεται ψηλά, ένα τύραννο, τον αντιμετωπίζεις. Είναι ο εχθρός απέναντι σου. Είσαι σε πόλεμο μαζί του. Πως να αντιμετωπίσουν όμως τώρα οι νεοπτωχοι τους τοκογλύφους της διπλανής πόρτας. Τους μαυραγορίτες. Και σύντομα τους χαφιέδες που θα γεμίσει ο τόπος από δαύτους.

Υπάρχει μια αλλιώτικη εικόνα εκβιασμού σε μια τράπεζα. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Παίζεις μαζί του και χάνεις ή τον πολεμάς και θυσιάζεσαι αν χρειαστεί. Αλλά τον εκβιαστάκο? Είναι οι λύκοι και οι ύαινες. Τελείως διαφορετικά πλάσματα.

Ούτε μπορώ να φανταστώ τι δράματα παίζονται αυτή τη στιγμή στα μαγαζάκια του τρόμου. Τι βέρες μπαίνουν στις ζυγαριές, τι σταρουδάκια βαφτιστικά, τι αναμνήσεις...

Το μνημόνιο μαζί με τα μεγάλα αρπακτικά, ξαναζωντανεύει τους μικρούς εφιάλτες. Τα δράματα που θα παιχτούν μακριά από τα μάτια της δημοσιότητας. Από ανθρώπος απελπισμένους, άγνωστους, χαμένους μέσα σε ένα κράτος που δεν τους αφήνει ούτε τη δυνατότητα μιας ανάμνησης...

Τι αίσχος.