του Γιάννη Πήλιουρα
Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας σε θέματα που έχουν εξελιχθεί σε πεδία ιδεολογικών μαχών, ενίοτε ακραίων και επικίνδυνων. Τέτοιο είναι και το τεράστιο θέμα της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα, η οποία έφτασε στο σημείο μηδέν για να αντιληφθεί ότι χρειάζονται συντονισμένες ενέργειες επίλυσης. Παρόλα αυτά, το πρόβλημα όχι μόνο δεν λύνεται, αλλά οξύνεται ακόμη περισσότερο με τις λανθασμένες πολιτικές που ακολουθούνται, δημιουργώντας ανυπέρβλητα νέα εμπόδια.
Η τελευταία πατέντα δημιουργίας Κέντρων Κράτησης λαθρομεταναστών σε πρώην στρατόπεδα η οποία ανακοινώθηκε, είναι ακόμη μια απόδειξη της μη συντονισμένης πολιτικής που ακολουθείται από τη χώρα μας στο ζήτημα αυτό. Παράλληλα, πρέπει να εξετάσουμε και ποιες πιέσεις δέχεται η ελληνική κυβέρνηση από τις εμπλεκόμενες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, προκειμένου να πάρει τα ενδεδειγμένα μέτρα.
Είναι πλέον δεδομένο πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις δυσφορούν με την κατάσταση της Ελλάδας σε αυτό το σοβαρό θέμα, αφού δέχονται και εκείνες ανάλογες πιέσεις από λαθρομετανάστες που βρήκαν τρόπο εισόδου στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Ο κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ είναι ξεκάθαρος, πετώντας το μπαλάκι στην ελληνική πλευρά κάθε φορά που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της.
Οι συνθήκες κράτησης των λαθρομεταναστών στα ήδη υπάρχοντα κρατητήρια είναι επιεικώς άθλιες, αφού τα κύματα των λαθραίων είναι αλλεπάλληλα. Και εκεί η Ελλάδα καλείται να λογοδοτήσει στους Ευρωπαίους εταίρους της και τις διεθνείς οργανώσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου για τις συνθήκες διαβίωσης όλων αυτών των ανθρώπων.
Ας μην ξεχνάμε τις προεκλογικές απειλές του Νικολά Σαρκοζύ ότι θα επανεξετάσει τη Συνθήκη Σένγκεν, εάν οι χώρες υποδοχής των παρανόμων μεταναστών δεν ακολουθούν τα δέοντα, φωτογραφίζοντας την Ελλάδα και την Ιταλία που δέχονται τα μεγαλύτερα πλήγματα. Και αν η Ιταλία έχει να φυλάξει μόνο τη θαλάσσια περιοχή της, η Ελλάδα που δέχεται πολυμέτωπη εισβολή φαίνεται καταδικασμένη.
Έτσι, ο μοναδικός και φαινομενικά προσωρινός τρόπος μείωσης του προβλήματος είναι η δημιουργία Κέντρων Κράτησης. Αυτά τα Κέντρα θα έχουν και τον πλήρη εξοπλισμό και τις υποδομές για να υποδεχτούν τους λαθρομετανάστες. Όμως, λύνουν πραγματικά το πρόβλημα;
Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν το λύνουν, αλλά το επιτείνουν. Τα Κέντρα Κράτησης όχι μόνο είναι λίγα, αλλά και ανεπιθύμητα από τη φύση τους, αφού καμία τοπική κοινωνία δεν θα δεχτεί την ύπαρξή τους. Επιπρόσθετα, εάν τα κύματα των λαθρομεταναστών συνεχιστούν με τους ίδιους ρυθμούς, όσα Κέντρα Κράτησης και αν δημιουργηθούν, το πρόβλημα απλά θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο πραγματικός λόγος δημιουργίας τους είναι η δυσφορία των Ευρωπαίων εταίρων μας όταν έρχονται στις δικές τους χώρες λαθρομετανάστες που μπήκαν από την Ελλάδα και δεν ξέρουν πώς να τους διαχειριστούν.
Έτσι, η Ελλάδα, ο φτωχός οικονομικά συγγενής της Ευρώπης, προορίζεται να γίνει μια τεράστια Αποθήκη Ψυχών, ένα κράτος-στρατόπεδο συγκέντρωσης όλων των πεινασμένων της Γης που ψάχνουν το διαβατήριο στην ευημερία. Εκτός αυτού, θα γίνει το πεδίο αντιπαράθεσης των αστικών κέντρων με την επαρχία, αφού τα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) θα αποσυμφορηθούν. Η μετάθεση του προβλήματος λοιπόν, όχι μόνο δεν το λύνει αλλά εγκυμονεί και αντιπαραθέσεις χωρίς προηγούμενο.
Λύσεις βεβαίως υπάρχουν, αλλά δυσάρεστες και για τους εταίρους μας και για τους Διεθνείς Οργανισμούς, που η πολιτική τους περιορίζεται στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών και όχι των κατοίκων των χωρών που τους δέχονται. Η φύλαξη των συνόρων με κάθε κόστος, ακόμη και αν αυτό αφορά απώλειες, η υπογραφή διμερών συμφωνιών της Ε.Ε. για ανταποδοτικά οφέλη με τη δημιουργία Κέντρων Κράτησης στις γειτονικές χώρες που αντιμετωπίζουν κύματα προσφύγων (Πακιστάν, Κένυα, Τουρκία κλπ) και η μεγαλύτερη εισφορά των κρατών της Β. Ευρώπης στο πρόβλημα.
Η ελληνική πλευρά καλείται να ανεβάσει τους τόνους, μαζί με τις υπόλοιπες χώρες που πλήττονται από το πρόβλημα, προκειμένου να αναθεωρηθεί το Δουβλίνο ΙΙ και να μην αποδίδεται αυτή η τεράστια μετάθεση ευθυνών στα κράτη του Νότου. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και το μπλοκάρισμα κάθε ενταξιακής διαπραγμάτευσης και οικονομικής επένδυσης της Ε.Ε. προς την Τουρκία, η οποία είναι ο κύριος τροφοδότης του χάους στα ελληνικά σύνορα.
Και αν αυτά τα μέτρα δυσαρεστούν τους μεγάλους πολιτικούς σχεδιαστές, δυστυχώς αυτός είναι ο μόνος πραγματικός δρόμος επίλυσης και πρέπει να τον δεχτούν προτού να είναι αργά!
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
