Η ελπίδα γεννιέται μέσα στην ανησυχία των πολιτών

Yπάρχει ένας κόσμος, ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων γύρω μας, που με αγωνία και απογοήτευση παρακολουθεί όσα γίνονται. Παρακολουθεί να του κόβουν το μισθό, να είναι τα παιδιά του άνεργα, να μειώνεται η σύνταξη των γονιών του.

Να υποβαθμίζεται η γνώση και η μόρφωση, να θυσιάζεται η περίθλαψη και η υγεία, στη λογική του μνημονίου. Να συντρίβονται ανθρώπινα όνειρα απ΄τους νόμους της αγοράς.

Να υποθηκεύεται η κυριαρχία της χώρας και να δεσμεύεται η δημόσια περιουσία, ακόμη και η ιστορία αυτής της χώρας, ο πολυτιμότερος δηλαδή θησαυρός της, για να πληρωθούν τα δάνεια...

Τα δάνεια για τα οποία μάθαμε μόλις πριν λίγες ημέρες (και καταλάβαμε πολλά γιατί γίνεται όλο αυτό…) ότι το γερμανικό κράτος κάνει ένα όργιο κερδοσκοπίας, ήδη, λειτουργώντας όπως οι τοκογλύφοι απέναντι στα θύματά τους...

Για όλα αυτά υπάρχει ένας κόσμος, είμαι σίγουρος όχι μειοψηφικός, που αγωνιά κι απογοητεύεται. Που αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Κι απογοητεύεται που ο Έλληνας, αυτός που ξερίζωσε τουρκοκρατία αιώνων, δεν αντιδρά και δέχεται παθητικά τα απανωτά χτυπήματα. Όμως η απογοήτευση δεν είναι καλός σύμβουλος. Δεν σ’ αφήνει να έχεις το μυαλό καθαρό και την ψυχή σου ψηλά.

Για προσέξτε λίγο:

Αγωνιώ κι εγώ για το μέλλον. Αλλά αντίθετα διατηρώ την ελπίδα, κάθε μέρα και πιο ζωντανή. Διακρίνω, μέσα σ’ αυτή την γκρίνια μας, μια αποφασιστικότητα. Μια αναζήτηση. Έναν δρόμο που θα μας βγάλει από τα δύσκολα σημερινά, από τους δρόμους που μας έριξαν χθεσινοί και σημερινοί πολιτικοί, με την ανοχή ή και τη συνενοχή πολλών από εμάς…

Όσο κι αν γκρινιάζουμε ότι καθόμαστε στους καναπέδες μας, ένας νέος κόσμος διαμορφώνεται στην Ελλάδα. Με πολλές δυσκολίες, μέσα στη θολούρα της περιόδου, αυτή η αγωνία, η αμφισβήτηση των πάντων, η ενδοσκόπηση, ακόμη, και η απόρριψη του παρελθόντος στο οποίο κυριάρχησε η ατομικότητα, η συναλλαγή "για να τη βγάλει η πάρτη μας", θα ανοίξουν σίγουρα νέους δρόμους.

Μέσα από τα πολλά κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα αλληλεγγύης, ακόμη και τις μεμονωμένες πολιτικές ομάδες που συγκροτούνται, διαμορφώνεται μια νέα κοινωνία των πολιτών που διεκδικεί το ρόλο της.

Σ' αυτό όλο να ελπίζουμε, σ' αυτό να επενδύσουμε για να τ' αλλάξουμε όλα. Και τις σημερινές βάρβαρες πολιτικές, αλλά και όσα μας οδήγησαν στον πάτο, πολιτικό σύστημα και προσωπικές - ατομικές στάσεις ανοχής ή συναλλαγής.

Αυτή η κοινωνία των πολιτών παίρνει μόνη της πρωτοβουλίες. Συχνά κάνει μισά ή μικρά βήματα. Κάποτε και λάθος. Όμως υπάρχει και δραστηριοποιείται. Προσπαθεί να οργανωθεί. Να βρει το σωστό βηματισμό.

Δείτε τα κινήματα στις γειτονιές, αυτά που σπεύδουν να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους γείτονες. Τις επιτροπές των πολιτών ή της αλληλεγγύης. Το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας», αυτό που λοιδωρήθηκε επειδή δεν θεωρήθηκε «επαναστατικό»...

Το κίνημα των πολιτών που αντέδρασε στα χαράτσια της ΔΕΗ. Τα κινήματα που αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης και κοινωνικής οργάνωσης μέσα στη βαρβαρότητα.

Σ’ αυτά ελπίζω.

Ελπίσω επίσης ότι μέσα σ’ αυτή την κρίση έχουμε μια ευκαιρία να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι, γι αυτό και μας ενοχλεί αυτό που συμβαίνει σήμερα. Είμαστε άνθρωποι κι όχι απλώς ψηφοφόροι που κάνουν συναλλαγή με τους εκπροσώπους τους για να εξασφαλίσουν, σε βάρος των υπολοίπων, το τομάρι τους.

Να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε άτομα, αλλά μέλη ενός κοινωνικού συνόλου, με ευθύνες και υποχρεώσεις, κι όχι μονάχα με δικαιώματα, το πλαίσιο των οποίων συχνά μόνοι μας δημιουργούσαμε για να συνεχίζουμε την πορεία μας σε βάρος των υπολοίπων.

Ελπίζω πολλά σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που έρχεται, που διαμορφώνεται ήδη.

Ελπίζω πολλά στην αγωνία μας.

Με δυσκολίες και θολούρα γίνονται τα βήματα. Αλλά γίνονται. Μικρά και δειλά. Αλλά είναι βήματα. Δεν είναι βούλιαγμα στον καναπέ.

Σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε όταν αγωνιούμε γι αυτό που έρχεται. Να ανησυχούμε όταν οι άνθρωποι αφήνουν τα πάντα στη μοίρα ή τα περιμένουν όλα από την τύχη, το θεό και τους άλλους. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να κάνουμε να ανησυχούν κι εκείνοι, οι διπλανοί μας. Ώστε να δράσουν.

Είναι τώρα η ώρα, ο ένας δίπλα στον άλλο να κάνουμε βήμα το βήμα. Για να θυμηθούμε τον μεγάλο παιδαγωγό Δημήτρη Γληνό, που σε μια ανάλογη της σημερινής κρίση, αυτή του 1932, έγραφε για τους δυστυχείς Έλληνες:

"Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του.

Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας.

Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπραχτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας"