Κατάντησαν μεσίτες. Με άλλο τρόπο δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους. Σαν μεσίτες, ψάξανε και βρήκανε πελάτες της διαφθοράς και έτσι επιβίωσαν.
Εξουδετέρωσαν, διέστρεψαν, πούλησαν, εισπράξανε , μοιράσανε πάντα σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους.

Κάποιοι από μας ανακουφίστηκαν. Τίποτα πιο ανακουφιστικό από την μετριότητα των ίδιων των μεσολαβητών. Καθησυχάζεται και ευλογείται η δική μας μετριότητα με τον πιο επαρκή τρόπο. Ανακούφιση και μια πιθανότητα προσωπικής εύνοιας, αυτά τα δυό ανταλάσσανε οι μεσίτες. Σαν μια άκοπη υπόσχεση δικαιώματος στη ζωή αλλά χωρίς ταυτόχρονη αναγνώριση ευθύνης. Βάλσαμο και προσδοκία . Οι μεσίτες μέσα μας και πάνω μας , μας υπαγόρευαν τι και πως να κάνουμε. Μείναμε παιδιά, συμβιβασμένα με την παιδικότητα μας . Τρέχαμε κλαμμένα πίσω από την μάννα μας και της τραβούσαμε την ποδιά για να μας προσέξει. Κάναμε φασαρία χωρίς ουσία.

Γιατί όταν σου ζητάει κάποιος την μικρότερη δυνατή προσπάθεια , είναι σαν να σου λέει ότι αξίζεις ανεξάρτητα από αυτό που παλεύεις να κάνεις.

Μέσα σε ένα κολλημένο χρόνο φωτογραφικό, περπατήσαμε τα βήματα μας. Μεγάλες και κραταίες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας σε ένα αντίστοιχο φωτογραφικό χρόνο μεταβλήθηκαν σε ερήμους γιατί δεν είχαν τα εργαλεία της προσαρμογής.

Στην δικία μας την έρημο στάλα νερού δεν έπεσε . Οι μεγάλοι ''πνευματικοί θεσμοί'' με ελάχιστες μεμονωμένες εξαιρέσεις, παρηκμασμένοι μέχρι μυελού οστών, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, έτσι για την διαφορά βρε αδερφέ, όπως λέει και ένας φίλος μου. Ζήσαμε μια αναπαραγωγή κατεστημένων αστικών συστημάτων και ιδεών ,άκρως οικογενειοκρατούμενων.

Οι μεσολαβητές αποκαλύφθηκαν. Μας ζητούν να τους εμπιστευθούμε, ξανά. Οι συζητήσεις που γίνονται εξακολουθούν να έχουν οικονομοτεχνικό χαραχτήρα. Σχεδόν κανείς δεν βάζει μια πνευματική διάσταση για να φωτιστούν τα βήματα τα οποία θα βοηθούσαν προς δομικές, σοβαρές μεταλλάξεις και αλλαγές. Οι μεσίτες μεσολαβούν, χωρίς να ξέρουν ούτε να οργανώσουν, ούτε να φέρουν εις πέρας. Οι διαιτητές μετρούν την παράταση. Στην προσφιλή μας Γαλλία, η άνοδος της ακροδεξιάς ήταν συντριπτική και εμάς μας τρώει το σαράκι.

Στο μυθικό παρόν μας. Με τα αντανακλαστικά μας σε ημιανάπαυση. Μυρίζει ατέλειωτη κλεισούρα. Τελικά θα πρέπει να είμαστε βαθειά συντηρητικοί, αν με όλα αυτά που τώρα πια γνωρίζουμε, επιτρέψουμε στους μεσολαβητές να ξανακάνουν αμέρημνα την δουλειά τους. Σαν η ελληνική σκέψη να βρέθηκε στα χέρια του Γερμανού και του Γάλλου, μαζί με το βιβλίο του Πλάτωνα, που αράχνιασε στην βιβλιοθήκη.

Ήταν πολλές οι φορές που με το σαράκι και την κοντή μας μνήμη, επιλέξαμε να ζήσουμε παραμύθια. Βλέπεις η κοντή μνήμη, προσαρμόζει τις αναμνήσεις σε ό,τι μας πάει περισσότερο. Άλλωτε πάλυ επιλέξαμε να ακρωτηριαστούμε και πάλυ ξεχνώντας , αυτό που μόλις χθες μας δόθηκε. Και στα παραμύθια και στους ακρωτηριασμούς δώσαμε πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες, γιατί είμαστε και έξυπνοι και εξαιρετικά συμπαθείς. Η εξήγηση όμως δεν είχε μέσα της ειλικρινή αναγνώριση της θέσης μας, του στόχου μας, της επιλογής μας. Την αναγνώριση, την αποφεύγαμε. Βλέπεις η αναγνώριση είναι δέσμευση.

Οι μεσίτες ξέρουν πολύ καλά την δουλειά τους εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Αν πιστέψουμε πως δεν έχουμε ανάγκη ούτε το βάλσαμο, ούτε την ψεύτικη προσδοκία που μας μοίραζαν, τότε είναι η στιγμή να κάνουμε μια μεγάλη αναπλαστική κίνηση. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε τους υπόλογους.
Κρατώντας μια μνήμη δημιουργική που φτιάχνει διάρκειες, με αντανακλαστικά αναγέννησης, να αντισταθούμε, απαιτώντας αλλαγές, μεταλλάξεις, διεργασίες. Επιλέγοντας καθαρές ανθρώπινες φωνές. Που θα απαιτήσουν δίκαιες ανακατανομές και ευκαιρείες. Για μια ανάσταση αληθινή και όχι την ''εις Άδου κάθοδον'' που μέχρι τώρα γνωρίσαμε. Και οι καινούργιοι στόχοι, φέρνουν και τα νέα υλικά.

Ανν Λου

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...