(απόσπασμα από δημοσίευση του Herr K.)

Κάθε μέρα που περνάει, σε κάθε σου συναναστροφή, πίσω αλλά και μπροστά απ’ αυτά που λέγονται, ή στοιχειωδώς εκφράζονται, κάνουν την εμφάνισή τους τα μαύρα στίγματα του φόβου. Σκοτεινιάζει ο χώρος ανάμεσα σε σένα και το συνομιλητή σου, χάνονται οι γραμμές επικοινωνίας, χάνεται κι ίδιος, κλειδωμένος μέσα στα αντί- όσων φοβάται...

Κι έχει φροντίσει συνολικά το σύστημα πάρα πολύ καλά και μεθοδευμένα, ρίχνοντας στάγδην το εκβιαστικό δηλητήριο του φόβου στις φλέβες μας σε καθημερινές δόσεις, να ακυρώσει και να απονευρώσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, μη φοβικής, υγειούς συμπεριφοράς. Και οδηγούμαστε έτσι, σε μια κοινωνία φοβικών, που αποφασίζει και φέρεται σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, με κίνητρο τον φόβο. Κατά πού είναι ο μπαμπούλας που μ’ έχουν κάνει να πιστέψω πως υπάρχει; Εκεί; Απέναντι εγώ! Για να φυλαχτώ.

Αυτό το μεσοδιάστημα μέχρι τις εκλογές, ο φόβος και η τρομοκρατία, θα έχουν το πρώτο λόγο, θα ρέουν καθημερινά από τις οθόνες των τηλεοράσεων, χορηγώντας μας γενναίες δόσεις απελπισίας, καταστροφής, και απόλυτου σκότους, εξελίξεις όμως ,οι οποίες δεν θα είναι αναπόδραστες. Μπορείς να το αποτρέψεις το κακό, βασιζόμενος στα φοβικά σου σύνδρομα. Ποιοί άμυαλοι, αφελείς και καιροσκόποι θέλουν να με οδηγήσουν στη δραχμή, στα άδεια ράφια των super markets, στην έλλειψη φαρμάκων, πετρελαίου …στην αγκαλιά των τεράτων της Αποκάλυψης; Αυτοί; Απέναντι εγώ! Για να φυλαχτώ.

Πότε όμως μια κοινωνία, ένας άνθρωπος, κατάκτησαν έστω κι ένα κλικ της ανέλιξής τους, στηριζόμενοι και συμβουλευόμενοι τους φόβους τους; Από πότε η νηφάλια και ουσιαστική προσέγγιση, ο διάλογος, η επιστημονικότητα, η ανάκληση της εθνικής αλλά και διεθνούς ιστορικής μνήμης και εμπειρίας, έδωσαν τη θέση τους, από εργαλεία επίλυσης κρίσεων, στις δαιμονοποιήσεις και στα σκιάχτρα που κουνιούνται απειλητικά μεσ’ τα μούτρα μας; Είναι προφανές: Από τότε που το καταρρέον εν μέσω μπόχας εκ της αποσύνθεσεως και των χημικών του πολιτικό σύστημα, προσπαθεί να κρατηθεί και πάλι στην επιφάνεια. Οι ίδιοι που έφεραν τα πράγματα ως εδώ, να αλλάξουν ρόλο και κοστούμι, και να δώσουν μια ακόμη παράσταση, του ίδιου ακριβώς έργου.

O Paul Porter ήταν ο Αμερικανός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν στην Αθήνα του 1947.Πράκτορας δηλαδή. Μέσα σε δύο μήνες γύρισε όλη την Ελλάδα και συνέταξε μία έκθεση για την Ελλάδα που δόθηκε στην δημοσιότητα τον Απρίλη του 1947:

«[...] Όσο μπορούσα να διακρίνω, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε κατ’ ουσίαν άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια, ώστε να διατηρήσει την εξουσία, απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδας κατά τον πόλεμο και επικαλούμενη τον ίδιο της, τον τεραστίων διαστάσεων αντικομουνισμό ως επιχειρήματα για την παροχή ξένης βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες. Στόχος της κατά την προσωπική μου κρίση, είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα» (απόσπασμα από δημοσίευση του Herr K.)

Είναι φανερό, πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι ακριβώς οι ίδιοι, εμπλουτισμένοι βεβαίως λόγω της κοινωνικής εξέλιξης, με εργολάβους, καναλάρχες, δημοσιογράφους. Και το γαϊτανάκι της παρακμιακής τους εξουσίας και διαφθοράς, καλά κρατεί, ή καλύτερα θα κρατεί, όσο ‘’ακούμε’’ τους φόβους μας, κι όχι την αλήθεια. Και μην περιμένει κανείς να του βάλουν την αλήθεια στο μυαλό άλλοι. Η αναζήτηση, το ψάξιμο, η γνώση, το ένστικτο, αποτελούν τα προσωπικά εργαλεία αντίστασης του καθενός που συνθέτουν τις δικές του αλήθειες. Αρκεί αυτά τα εργαλεία να τα χρησιμοποιήσει, για να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια, αν αυτό που βλέπει είναι ο γυμνός βασιλιάς που καμώνεται τον ντυμένο, ή τα καζάνια της κόλασης.

Ο μπαμπούλας, ο δράκος, ο χωροφύλακας, ο διοικητής, ο επιμελητής, ο επιθεωρητής, ο έφορος, ο παππάς, ο ξένος, ο κομμουνιστής, ο καύσωνας, ο παγετός, η διακοπή της ΔΕΗ, η βροχή, το χιόνι, η χρεοκοπία, η δραχμή, οι ‘’κουκουλοφόροι’’ …και πόσα ακόμη σκιάχτρα μας συνοδεύουν παιδιόθεν, εμείς να τα συντηρούμε κι αυτοί να τα καλλιεργούν.

Υπάρχει ελπίδα; Ναι. Υπάρχει. Αυτός ο κόσμος, ο φοβισμένος δείχνει να είναι έτοιμος να πει ‘’φτου ξελευτερία και βγαίνω!’’ Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις, τα δημοσκοπικά ευρήματα, υπέρ αυτού συνηγορούν. Αρκεί το ‘’φτου ξελευτερία’’, να το παλέψουμε όλοι και όλες, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Η ζωή μας θα γίνει πιο καθαρή, χωρίς μουτζούρες και μαύρα στίγματα.

Άντε και καλή βδομάδα!

Σωτήρης Μπότσιος