Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου.....". Η ανθρωπότητα κλείνει το γόνυ στο Θείο Δράμα και μαζί ο δικός μας ο λαός αναλογίζεται το εφιαλτικό παζλ των ανέργων, των πεινασμένων, που τρέφονται από τα σκουπίδια, των αστέγων και των χιλιάδων φτωχών πολιτών που συνωστίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος για να πάρουν πατάτες, κρεμμύδια και καρότα, που μοίραζαν δωρεάν οι αγρότες της Θήβας, προστίθενται και τα συσσίτια σε σχολεία για παιδιά ανήμπορων οικογενειών.

Οι εικόνες από όλα τα τμήματα της επικράτειας που κυριαρχούν στα ΜΜΕ εμφανίζουν ένα τεράστιο πλήθος ανήμπορων ανθρώπων να αποζητούν την διαρκή στήριξη για ένα πιάτο φαϊ για ένα σακκί πατάτες για ένα πιάτο ρύζι για ένα μπουκάλι λάδι.

Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι Εκκλησιαστικές συνεισφορές, η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι τα μόνα που απομένουν ζωντανά σε ένα τόπο κρανίου σε ένα τόπο μαρτυρίου σε ένα τόπο που κάποτε λεγόταν Ελλάδα
Χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα υποσιτίζονται και πηγαίνουν στα σχολεία τους φανερά πεινασμένοι!

Οταν πριν από μερικές εβδομάδες γινόταν λόγος για παιδιά που υποσιτίζονται και μερικά από αυτά λιποθυμούν μέσα στις αίθουσες κανείς δεν το πίστευε. Στο υπουργείο Παιδείας μιλούσαν για προβοκάτσιες από εκπαιδευτικούς ή για μεμονωμένες περιπτώσεις. Τώρα ομολογούν επισήμως ότι υπάρχει πρόβλημα και εγκαινιάζουν τη διανομή συσσιτίων.

Πληθαίνουν οι σκηνές, που θυμίζουν έντονα τα συσσίτια επί γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα. Μπορεί εμάς να μας σφίγγεται η καρδιά, αλλά για τους Γερμανούς αυτές οι σκηνές, απόρροια της πολιτικής Μέρκελ προς την Ελλάδα, ίσως θυμίζουν περασμένα μεγαλεία.

Στο κατάπτυστο έγγραφό τους οι Γερμανοί ετοιμάζουν το πλαίσιο για να οδηγήσουν κυριολεκτικά στην πείνα τον ελληνικό λαό! Η Ελλάδα έχει δεσμευτεί νομικά να δίνει απόλυτη προτεραιότητα στη μελλοντική εξυπηρέτηση του χρέους.

Τα κρατικά έσοδα θα χρησιμοποιούνται πρώτα και πάνω απ' όλα για την εξυπηρέτηση του χρέους. Μόνο τα έσοδα που απομένουν μπορούν να χρησιμοποιούνται για να χρηματοδοτούν πρωτογενείς δαπάνες αναφέρει το απίστευτα εξευτελιστικό για τη χώρα μας γερμανικό έγγραφο.

Κάποτε σ' αυτόν τον τόπο που τώρα ζει σκυφτός και γκρίζος, πέρασαν μέρες γεμάτες καθαρό φως, όρθιους ανθρώπους, μεγάλα όνειρα, πράξεις γενναίες και έργα σπουδαία.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν κάηκε νωρίς ό,τι μεγάλο διαθέταμε και τώρα θα καταδικαστούμε σε 100 χρόνια παγωνιά και σκοτάδι, μέχρι να ξαναδέσει ο σπόρος της μεγαλοσύνης. Άλλες φορές πάλι, ντρέπομαι να μιλάω γι' αυτά στα παιδιά.

Άλλοτε πάλι προτιμώ να ξεχνώ όλα όσα γίνονται μέτρο για το μπόι μας, όλα όσα μας κάνουν να φαινόμαστε μικροί κι ασήμαντοι και προτιμώ να κονταίνω ό,τι πέσει στα χέρια μου, μπας και χωρέσει την αβάσταχτη μικρότητά μας.

Αύριο θα κατέλθη εκ του ξύλου και θα θρηνηθεί από όλους τους πιστούς με κατάνυξη... όπως γίνεται κάθε χρόνο.

Μετά όμως θα έλθει η Ανάσταση θα έλθει το φώς θα έλθει η ελπίδα της χαράς και της αγάπης που έφερε με την Ανάσταση Του.

Στις γειτονιές όμως, στις συνοικίες, στα χωριά και στις πόλεις αυτού του τόπου οι σκηνές της εξαθλίωσης θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν.

Τα πεινασμένα παιδιά θα κοιτάνε τα Πασχαλιάτικα πυροτεχνήματα να σκάνε και να φωτίζουν τον ουρανό αλλά γυρνώντας θα ξέρουν ότι όταν γυρίσουν σπίτι πάλι νηστικά θα κοιμηθούνε.

Και ακόμη ξέρουν ότι για αυτά αλλά και για όλους όσους περνάνε τον δύσκολο αυτό δρόμο ο Επιτάφιος δεν τελειώνει το επόμενο βράδυ και δεν υπάρχει Ανάσταση γιατί ο δικός τους Επτάφιος είναι μακρύς και ατέλειωτος.



Αντώνης Λαμπρινίδης

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...