Ήρωες με το ζόρι…
Γνωστή η παρούσα κατάσταση στη χώρα μας. Όχι μόνο σε μας τους Έλληνες αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη που βρεθήκαμε να κατοικούμε. Μέχρι την πιο απομακρυσμένη γωνιά τούτου του σημείου του σύμπαντος γνωρίζουν ίσως πια σήμερα το τι συμβαίνει στον τόπο που λέγεται Ελλάδα. Μόνο που δεν το αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο! Η αρχή της ασυμμετρίας σε όλο της το μεγαλείο!
Γιατί άραγε; Ποια μυστική αιτία μας έκανε να φτάσουμε στο σημείο να χάνουμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να μοιάζει όλος ο κόσμος να μη μας καταλαβαίνει; Ή μήπως δεν καταλαβαίνουμε εμείς τον κόσμο που επιλέξαμε να ζήσουμε; Είμαστε άραγε μέλη μιας κοινότητας που μιλούν διαφορετικές γλώσσες; Σίγουρα! Και ουσιαστικά αλλά και μεταφορικά!
Ποιος είναι όμως ο κόσμος γύρω μας;
Εδώ και αρκετά χρόνια κάναμε μια επιλογή! Να ζήσουμε στον κόσμο των «αγορών και της κατανάλωσης αγαθών»! Καλώς ή κακώς γαλουχηθήκαμε και αποφασίσαμε να τολμήσουμε να ζήσουμε μέσα σε αυτόν! Να γίνουμε ενεργά μέλη και να συμμετέχουμε στον τρόπο που δημιουργείται και αναπτύσσεται! Μόνο που ο καθένας από μας τον κατάλαβε με διαφορετικό τρόπο από ότι τον αντιλαμβάνονταν οι περισσότεροι που ζούσαν εκεί, μέσα σε αυτόν και συμμετείχαν ενεργά στην δημιουργία του!
Και η διαφορά αυτή ήταν η υλοποίηση! Ο τρόπος που αντιλαμβάνονταν τη μορφοποίηση του! Το σχήμα και τις λειτουργίες του! Και αυτό ήταν λάθος; Φυσικά.
Διότι σε ένα κόσμο που δημιουργήθηκε με στόχο την ομαδική ενεργή επιχειρηματικότητα και την παραγωγή πλούτου μέσα από ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης, μπήκαμε μέσα κι εμείς που αν και αποδεχόμασταν τις λέξεις «οικονομική ανάπτυξη» και «δημοκρατία των λαών» στο νου μας είχαμε κάτι άλλο! Ή κάποιοι από μας είχαν κάτι άλλο! Ή είχαν τη διάθεση να το αλλάξουν αλλά δεν μπόρεσαν.
Δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν τη νοοτροπία να παράγουν πλούτο με ενεργή επιχειρηματικότητα, αλλά έμειναν στο «κεκτημένο δικαίωμα» να ζουν κάτω από την ασφάλεια της μαμάς-κράτος, υπηρετώντας όχι τη συνολική ομάδα της κοινωνίας που ζούσαν αλλά το πολιτικό κόμμα που σε αντιστάθμισμα των ψήφων τους, τους διέθετε εργασία και ασφάλεια με χρήματα που δεν του ανήκαν.
Δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν να δημιουργούν δικά τους όνειρα και να τα υλοποιούν συμμετέχοντας στον συνολικό κόσμο που είχαν επιλέξει, αλλά άφησαν τους εαυτούς τους, έρμαια στους δασκάλους –καθοδηγητές –συνδικαλιστές, οι οποίοι δρώντας σαν μεσάζοντες ανάμεσα σε αυτούς και στο κόμμα, τους καθοδηγούσαν σαν πρόβατα στο μαντρί που ανήκε σε ξένους.
Δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν και να αναπτύξουν το δικαίωμα που είχαν να γίνουν οι ίδιοι «αγορές», αλλά έμειναν στην υποχρέωση που είχε η πολιτεία να τους συνδράμει συνεχώς ώστε να εξασκούν την υποχρέωση να είναι «καταναλωτές».
Δεν ρώτησαν ποτέ που βρίσκει η πολιτεία τα χρήματα που τους διέθετε τόσα χρόνια αλλά τους αρκούσε το γεγονός ότι με τις ψήφους που χάριζαν στα κόμματα, μπορούσαν να ζουν «αξιοπρεπώς».
Μέχρι που αντιλήφθησαν ότι σαν έθνος, σαν κράτος και σαν κάθε ένας ξεχωριστά, είχαν απολέσει μέσα σε μια νύχτα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που θα μπορούσε να τους αναλογεί!
Διότι εκείνοι που αποφάσισαν να τους βοηθήσουν να ξεπεραστεί η κρίση που τους βρήκε πληρώνοντας το αστρονομικότερο ποσό που είχε ποτέ πληρωθεί στον πλανήτη, ζήτησαν απλά να «ξοδεύουν λιγότερα από όσα παράγουν»!
Το λάθος!
Πως είναι δυνατόν να ζητούν κάτι τέτοιο; Γιατί δεν τους το είχαν πει πιο πριν; Κι αν το είπαν, ποιος τους το έκρυψε; Γιατί τώρα ξαφνικά τους ζητούσαν να κάνουν «θυσίες» για κάτι που δεν γνώριζαν; Γιατί πρώτα τους χάριζαν αφειδώς χρήματα και ξαφνικά τα ζήτησαν πίσω; Ποιος διαχειριζόταν την όλη αυτή κατάσταση; Οι πολιτικοί; Έπρεπε να το γνωρίζουν; Φυσικά!
Δεν υπάρχει κανένας πιο υπεύθυνος από τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές για όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε! Μόνο που κανένας πολιτικός και συνδικαλιστής δεν είναι ικανός να το συνειδητοποιήσει αυτό! Γατί απλά ζούσαν σε άλλο κόσμο! Διαφορετικό! Ένα κόσμο που δεν έχει καμιά σχέση με τον κόσμο που μας είχαν βάλει να ζήσουμε; Έβαλαν ένα ολόκληρο κράτος στον αστραφτερό κόσμο του σκληρού πυρήνα των «αγορών» αλλά στη θέση του έβαλαν το δικό τους «είδωλο». Άφησαν ένα ολόκληρο έθνος στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του πατέρα -ηγέτη του πολιτικού κόμματος και της ασφάλεια της καθοδήγησης της μητέρας -συνδικαλιστή! Άφησαν δίπλα τους ανοικτές τις «φάκες» των τραπεζών ανταλλάσσοντας το τυρί με ψήφους χωρίς να τους εξηγήσουν την «επόμενη μέρα».
Εσκεμμένο; Άγνοια; Υποκρισία; Συμφέρον; Ανοησία; Προδοσία; Εξευτελισμός; Φυλακή; Μοίρα;
Ο καθένας ας διαλέξει, αν όχι όλα, κάτι απ ‘όλα! Κι όταν φτάσει η στιγμή, ας το αποδώσει εκεί που πρέπει!
Μια στιγμή που όλο αυτό που μας συμβαίνει θα μοιάζει «ηρωικό»!
Ένα «ηρωικό» τόσο διαφορετικό!
Διότι και με αυτό ακόμη τον τρόπο, η τελική στάση που καλούμαστε να κρατήσουμε παραμένει γεγονός «ηρωικό»! Όχι μόνο για μας αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη!
Κι ας μοιάζει να αφορά πάλι μόνο εμάς τους Έλληνες!
Διότι «ηρωικό» θα παραμένει πάντα κάθε γεγονός, που αν και μοιάζει στον κάθε ένα ακατόρθωτο, εσύ διαλέγεις αγωνιζόμενος για αυτό με σθένος και τιμή, να το μετατρέψεις σε κατορθωτό!
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
