Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν χτες, χωρίς κάποιο διαφορετικό στοιχείο από αυτά που καταγράφηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες.

Ο Τσίπρας και ο Καμμένος τσιμπάνε ελαφρά, ο Κουβέλης έχει σταθεροποιηθεί, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δύσκολα φτάνουν μαζί το 40%. Αν μέσα στις επόμενες 15 μέρες αυτή η εικόνα δεν αλλάξει - και ειδικότερα αν δεν αυξηθεί η συσπείρωση των δύο μεγάλων κομμάτων - είναι ορατό το ενδεχόμενο να μην μπορέσουν ούτε καν να συγκυβερνήσουν.

Θεωρητικά, πλειοψηφία στη βουλή θα μπορούσαν να έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα με ένα αθροιστικό ποσοστό της τάξης του 37%, αυτό το σενάριο όμως είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Από 40% είναι ασφαλές ότι εξασφαλίζεται το 151+ που κρίνεται απαραίτητο στα επιτελεία ώστε να υπάρξει ρεαλιστική βάση συγκυβέρνησης. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο όμως ότι με 40% και 156 έδρες θα μπορούσαν τα δύο κόμματα να συγκυβερνήσουν.

Ο Θόδωρος Πάγκαλος μπορεί να επισήμανε πρόσφατα ότι στη μεταπολίτευση καμία κυβέρνηση δεν διέθετε την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων και άρα ότι η συγκυβέρνηση ακόμα και με 40% και κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι θεμιτή, κάνει όμως ένα λάθος, δεν βρισκόμαστε στη μεταπολίτευση. Αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ολοφάνερα μειοψηφικά στην κοινωνία και από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις που τάσσονται κατά του μνημονίου είναι κοντά ή πάνω από το 50%, στην νέα κυβέρνηση θα έχουν κοπεί τα γόνατα πριν ακόμα αναλάβει.

Όλα αυτά οδηγούν τους πλέον σώφρονες στα κομματικά επιτελεία να θέτουν ως κατώτατο όριο για την συγκυβέρνηση το αθροιστικό ποσοστό του 45%, όχι μόνον επειδή η άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (άνω των 160 εδρών) που παρέχει διευκολύνει τα πράγματα, αλλά και επειδή σε αυτήν την περίπτωση, δύσκολα θα μπορούν οι αντιμνημονιακοί να ισχυριστούν ότι ο λαός απέρριψε κατηγορηματικά την μνημονιακή πολιτική. Τα ποσοστά που θα πάρουν στην κάλπη η Ντόρα και ο Μάνος άλλωστε θα έφερναν σε αυτήν την περίπτωση το μνημονιακό στρατόπεδο στα επίπεδα του 48%, πολύ κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων και άρα σε μια πραγματική λαϊκή εντολή.

Και το 45% πάντως φαντάζει με τα δημοσκοπικά ευρήματα αισιόδοξο και ήδη έχουν αρχίσει στο παρασκήνιο οι σχετικές διεργασίες και με εμπλοκή του ξένου παράγοντα. Στο πρώτο σενάριο, αναμένεται να ασκηθούν ισχυρότατες πιέσεις στον Φ. Κουβέλη αλλά ενδεχομένως, αν είναι στη βουλή και στον Γ. Καρατζαφέρη να συμμετάσχει ή έστω να δώσει ψήφο ανοχής σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Ακόμα και αν αυτό καταστεί εφικτό πάντως, μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν ασταθής και ευάλωτη, δύσκολα θα είχε ορίζοντα μακρύτερο από το τέλος του χρόνου. Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι, η ΔΗΜΑΡ να αρνηθεί να παράσχει στήριξη. Η όποια συγκυβέρνηση όμως καθίσταται έτσι μη βιώσιμη

Αυτό ανοίγει το δρόμο για επαναληπτικές εκλογές που θα μπορούσαν να γίνουν χονδρικά μέσα σε 40 ως 45 μέρες από την 6^η Μαίου, δηλαδή μέσα Ιουνίου. Το δίλημμα της ακυβερνησίας μπορεί σε μια τέτοια περίπτωση να τεθεί πολύ πιο εύκολα αφού θα έχει προηγηθεί ένα διάστημα διεργασιών αλλά και οικονομικής στενότητας (εξυπακούεται ότι τα προβλεπόμενα από τη συμφωνία δεν θα εκταμιευτούν κανονικά προτού να ξεκαθαρίσει το τοπίο).

Παρά το γεγονός ότι σε επαναληπτικές εκλογές λογικά θα ευνοηθούν τα κόμματα εξουσίας και θα συμπιεστούν τα μικρότερα, στις τάξεις τους το φαινόμενο δεν είναι απευκταίο. Η εναλλακτική λύση άλλωστε θα ήταν συμμετοχή ή ανοχή στην κυβέρνηση κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί από τους ψηφοφόρους ως χειρότερη κωλοτούμπα και να οδηγήσει στην εξαφάνιση τους. Το να ψαλιδιστούν, έστω και αρκετά τα ποσοστά τους είναι το μικρότερο κακό. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία δεν πρόκειται να δεχτεί πιέσεις για συμμετοχή στην κυβέρνηση αλλά αναλύει σωστά τις εξελίξεις έθιξε ήδη αυτό το ενδεχόμενο λέγοντας ότι δεν χάλασε και ο κόσμος αν γίνουν επαναληπτικές εκλογές.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...