Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ



Εννιά η ώρα το πρωί. Ο λαχειοπώλης έχει απλώσει στα μανταλάκια την τύχη του κόσμου απέναντι από την έξοδο του μετρό. Στη Βουλή ο κύβος για την προοπτική των «πολλών» έχει ριφθεί. Μνημόνιο και θάνατος!

Πρόκειται για τον συμβολικό θάνατο της ανεργίας, που είναι πιο μαρτυρικός γιατί είναι ζωντανός. Αίφνης, μια φωνή, ο πυροβολισμός και τα περιστέρια που πετούν τρομαγμένα. Μετά όλα παγώνουν. Ένας άνθρωπος σωριάζεται κάτω από τις νεραντζιές, δίπλα από το φοίνικα. Ένας ηλικιωμένος ήρθε να θέσει τέλος στη ζωή στην αυλή του Κοινοβουλίου. Στην αρχαία Κίνα όταν ένας άνθρωπος αυτοκτονούσε στην αυλή κάποιου, ο τελευταίος θεωρούνταν υπεύθυνος του θανάτου του. Εκεί το χαρακίρι ήταν ταυτόσημο με την αξιοπρέπεια του προσώπου.

Ό,τι υποδηλώνει και η σφαίρα-κραυγή του αυτόχειρα Δ.Χ. στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά ο Δ.Χ., αυτός ο άγνωστος στρατιώτης, αυτός που έγραψε «…δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου», είναι κι ένας Πολίτης που έχει Πρόσωπο, που διεκδίκησε τελεσίδικα το δικαίωμά του να έχει Πρόσωπο.

Γι’ αυτό εξάλλου αυτοκτόνησε. Είναι, λοιπόν, ο Δημήτρης Χριστούλας, που αιτιολογεί την πράξη του, δείχνοντας τους πολιτικούς ως υπεύθυνους της εξαθλίωσης της πλειονότητας του ελληνικού λαού αλλά και την «επαναστατική απελπισία» του, καθώς έχει εκλείψει η ιδέα της ανατροπής και της προοπτικής, αφού έχουν απονομιμοποιηθεί πλήρως οι συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί φορείς αλληλεγγύης και αντίστασης. Τελικά, στην πλατεία Συντάγματος, εκεί που εκπυρώθηκε με τα χημικά του Παπουτσή η μεγάλη συνάντηση των αγανακτισμένων πολιτών, ο θάνατος ενός πολίτης έρχεται να ακυρώσει κάθε εξουσία, κάθε βία, και μέσα από τον πόνο δίνει στους ευαίσθητους(και ευήκοους) την αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους. Ο Δημήτρης Χριστούλας είναι πλέον το σύμβολο της πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης που περνάει η χώρα μας, όπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι είναι σε κατάσταση έσχατης ένδειας, όπου 483.000 παιδιά πεινούν και 100.000 εγκαταλείπουν το σχολείο για να πάνε να εργαστούν. Μια υπόκωφη βοή έρχεται από τα λιμασμένα σωθικά και την καθημαγμένη αξιοπρέπεια εκατομμυρίων ανθρώπων που κραυγάζουν: «Δώστε μια ευκαιρία στον Άνθρωπο». Αυτό γράφαμε προχθές.

Γιατί αυτή είναι η επιταγή του καιρού. Να ξαναχτίσουμε πάνω στα ερείπια ενός κόσμου κατεστραμμένου από την απανθρωπιά που προπαγανδίζει παντού το εμπορικό πνεύμα και την κουλτούρα του άπληστου κέρδους. Να αλλάξουμε, όχι μόνο τους πολιτικούς συσχετισμούς αλλά και τους συσχετισμούς των αξιών και των αισθημάτων. Να ξαναβρούμε τη «συμπάθεια» γι’ αυτόν που αναζητά ένα κομμάτι ψωμί για να πάει στα παιδιά του.

Γιατί δεν μπορούν να νικούν πάντα μόνο οι τράπεζες και οι θρασύτατοι ψεύτες των «ν-τροπολογιών» υπέρ των μεγάλων συμφερόντων. Δεν μπορούν οι μιντιακοί τελάληδες της συμφοράς να μιλούν ξεδιάντροπα για τη «δημιουργική καταστροφή», εννοώντας ως δημιουργία τα δικά τους υπερκέρδη και ως καταστροφή τη ρήψη στον Καιάδα των εργαζόμενων και των συνταξιούχων καθώς και των νέων.

Επιτέλους, ας πολλαπλασιάσουμε τη φωνή του νεκρού Χριστούλα, του νεκρού πατέρα μας.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...