Και αυτή η κωμωδία θα συνεχιστεί μέχρι να κλείσει ο πρώτος κύκλος της πολιτικής φαυλότητας με τις εκλογές της 6^ης Μαΐου, για να παραχωρήσει τη θέση της στην πραγματική τραγωδία με θλιβερό κομπάρσο το μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό και αποκλειστικό θύμα την Ελληνική κοινωνία.

Το πολιτικό σύστημα καταρρέει στο σύνολό του, και αυτή η διαπίστωση αφορά στο σύνολο των επιμέρους του πρωταγωνιστών, πέρα και ανεξάρτητα από την πολιτική και ιδεολογική τους ταυτότητα, πέρα και ανεξάρτητα από τα πιθανολογούμενα εκλογικά τους ποσοστά.

Δυο πράγματα είναι αυτά που συνθέτουν το σκηνικό της απόλυτης κατάρρευσης:

Το πρώτο είναι το γεγονός πως οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές, με την κοινωνία απούσα από τους εκλογικούς σχεδιασμούς των κομματικών επιτελείων. Η κοινωνία που αυτή τη φορά όφειλε να είναι πρωταγωνιστής και καταλύτης στον πυρήνα αυτών των σχεδιασμών, κλείστηκε και πάλι σαν μούλικο αποπαίδι έξω από την πόρτα των κομματικών επιτελείων, που επιμένουν πεισματικά να της αναγνωρίζουν ως μοναδικό ρόλο εκείνον του νεροκουβαλητή για να την καταστήσουν μετεκλογικά μοναδικό υποχείριο των συνεπειών από τις ολέθριες πολιτικές επιλογές τους...

Για τις συνιστώσες του πολιτικού συστήματος – μηδεμιάς εξαιρουμένης – το πολιτικά κυρίαρχο σ αυτές τις εκλογές, περιορίζεται αυστηρά σε δύο κοντόφθαλμες και υστερόβουλες επιδιώξεις.

-Την εκλογική διαχείριση της κοινωνίας – κουκί που προορίζεται να στοιβαχτεί στη διαχρονική τους ψηφοσακούλα. Και…

-Το ξεκαθάρισμα των πολιτικών τους «λογαριασμών» με τα πλασματικά αντίπαλα δέη που ο καθένας φρόντισε να δημιουργήσει, για ίδια χρήση και για εσωτερική κατανάλωση.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η Ελληνική κοινωνία, το εκλογικό σώμα που θα κληθεί να καταστεί «πρωταγωνιστής» στο παραβάν παραμένοντας ωστόσο κομπάρσος στη ζωή του, δε θα γίνει καταλύτης σημαντικών πολιτικών αλλαγών, αλλά εργαλείο «δικαίωσης» του εγωκεντρισμού των πολιτικών ηγετίσκων.

Διακρίνει κανείς κοινωνική δυναμική ικανή να σαρώσει και να τροποποιήσει δραματικά τους όρους στα πολιτικά δρώμενα στον τόπο μας, από την ταπεινότητα, την ελεεινότητα της κίνησης Δημαρά που παράτησε το κόμμα του για να συστρατευθεί με τον Καμμένο τσιμπολογώντας την πιθανολογούμενη βουλευτική έδρα;;; Συνιστά αυτό καμία πεμπτουσία «πατριωτικού μετώπου» κλπ κουραφέξαλα;;;

Διακρίνει κανείς κάποιο ίχνος κοινωνικής δυναμικής στο ανίερο πολιτικό αλισβερίσι που συντελείται στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με μετανοιωμένους δηλωσίες και μη, και με συμψηφισμούς προσωπικών λογαριασμών στη διαδικασία επάνδρωσης ψηφοδελτίων από ανθρώπους που αύριο θα κληθούν να στηρίξουν τις ταπεινωτικές συμφωνίες που προσυπέγραψε ο τζάμπα μάγκας αρχηγός;;;

Διακρίνει κανείς ίχνος κοινωνικής δυναμικής στα εθνοσωτήρια διαγγέλματα Βενιζέλου και στις πολιτικές αλλαξοκωλιές των αποτυχημένων πολιτικών που διηθούνται από το ένα κόμμα στο άλλο με μοναδική επιδίωξη την προσωπική πολιτική τους επιβίωση;;;

Μήπως τις διακρίνει στις αλλαξοκωλιές των πολιτικών και πολιτευτών του ΛΑ.Ο.Σ που πάνε κι έρχονται όπου προκάνουν πριν την εκλογική συντριβή του πατριδοκάπηλου ναυαγίου;;;

Διακρίνει κανείς προσανατολισμό στην κοινωνική δυναμική στην «βαθειά πολιτική» του ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τη διαφαινόμενη ελκυστικότητα της εκλογικής τακτικής του αρχηγού του (ο οποίος πήρε επάνω του το ξελάσπωμα όλου του κόμματος), επί της ουσίας στα σπλάχνα του συντηρεί και υποβόσκει μια συνολικά χρεοκοπημένη πολιτική που δε διαφέρει και πολύ από την κυρίαρχη πολιτική που έφερε τον τόπο μας σ αυτό το χάλι και οδήγησε την κοινωνία στην απόγνωση;;;

Μήπως τη διακρίνει στην πολιτική φιλολογία του Καμμένου που επενδύει εκλογικά σε λαοφιλή συνθήματα, αλλά αρνείται πεισματικά να αποστασιοποιηθεί από την καμένη πολιτική που χρόνια υπηρέτησε πριν αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη του σαν πολιτικός αρχηγός;;;

Ή μήπως τη διακρίνει στις αναλύσεις επί αναλύσεων στις οποίες επιδίδεται το ΚΚΕ για να νουθετήσει την κοινωνία και να της εμφυσήσει την πεποίθηση πως ο ρεφορμισμός και η αντιμετώπισή του, πρέπει να είναι το κυρίαρχο στην πολιτική της δράση???

Προφανώς δε βρέθηκε κανείς να εξηγήσει στην ηγεσία του ΚΚΕ πως το να έχεις μια γενικά σωστή στρατηγική επιδίωξη, δεν αρκεί αν δεν την υπηρετεί αποτελεσματικά η πολιτική σου τακτική.

Και η εκλογική τακτική δε δικαιούται να είναι αποσπασμένη και σε διαφορετικό μήκος κύματος από τις πραγματικές διαθέσεις και την οργή της κοινωνίας, που αυτό το οποίο αναζητά είναι οργάνωση και έμπνευση, στοχευμένη πρωτοβουλία αντίστασης που να δημιουργεί και πολιτική κερδοφορία, και όχι αφ υψηλού κριτές των πάντων και αυτόκλητους παντογνώστες.

Αυτό το ιστορικό ελλειποβαρές της ηγεσίας του ΚΚΕ, σύντομα θα τη φέρει αντιμέτωπη με την αυστηρή κρίση των μελών και των οπαδών του.

Η παγκόσμια διακυβέρνηση και η δικτατορία των ισχυρών, μέσα σε συνθήκες ενός καπιταλισμού που εκτραχύνεται σπρωγμένος από τα αυτοτροφοδοτούμενα αδιέξοδά του, υλοποιεί ένα άθλιο σχέδιο σε βάρος των λαών με όχημα την πειραματική του εφαρμογή στη χώρα μας και με την ανοικτή και απροκάλυπτη συνεργασία προσκυνημένων και δωσίλογων, και όλοι αυτοί περί άλλων τυρβάζουν.

Άλλοι γιατί εντάχθηκαν απροκάλυπτα στην υπηρεσία αυτού του εφιαλτικού σχεδίου. Και…

Άλλοι γιατί δεν τόλμησαν να κατανοήσουν τι συμβαίνει στη χώρα μας πραγματικά, και αρκούνται στην απέλπιδα προσπάθεια να δικαιώσουν πάσει θυσία τα ιδεολογήματα και τις πολιτικές τους προσεγγίσεις.

Την ίδια στιγμή που η κοινωνία αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη είναι τον εμψυχωτή και τον οργανωτή του στοχευμένου ξεσηκωμού της για την ανατροπή αυτού του εφιαλτικού σχεδίου, το πολιτικό σύστημα επιδεικνύει μια εκπληκτική προσαρμοστικότητα σ αυτό, είτε αναλαμβάνοντας ρόλο στην υλοποίησή του, είτε καταγινόμενο με φραστική και πρακτικά άτολμη «αντιπολίτευση» που απλά το νομιμοποιεί και του προσδίδει δημοκρατική επίφαση.

Το δεύτερο στοιχείο που συνθέτει το σκηνικό της απόλυτης κατάρρευσης, είναι η μπόχα της αποσύνθεσης που αποπνέουν οι εξελίξεις με το βίο και την πολιτεία του Άκη Τσοχατζόπουλου.

Η διαχείριση της βρωμιάς δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και όταν οι αγωγοί διοχέτευσης των πολιτικών αποβλήτων διαρραγούν, τότε οι αλυσιδωτές αντιδράσεις θα είναι ανεξέλεγκτες.

Το αναλώσιμο «Τσοχατζόπουλος» επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ελεγχόμενα για να λειτουργήσει ως πλυντήριο των πολιτικών ανομημάτων που συνιστούν καθεστώς… λαίλαπα που σάρωσε τον πολυδιαφημισμένο πολιτικό πολιτισμό της μεταπολίτευσης. Όμως η μπόχα που αποπνέει τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη.

Το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται στο σύνολό του. Απαξιώνεται συνολικά είτε γιατί συμμετείχε, είτε γιατί συγκάλυψε, είτε γιατί δεν αποκάλυψε, είτε γιατί δεν ανέτρεψε ακόμη και με αυτοτελή πολιτική και άλλη δράση.

Η πολιτική ζωή θυμίζει όλο και πιο έντονα την προδικτατορική περίοδο, και η πολιτική ιστορία που κάποιοι δείχνουν να αγνοούν και κάποιοι άλλοι επιδεικτικά προσπερνούνε, διδάσκει πως αυτή η καθολική απαξίωση σε συνθήκες καθολικής κρίσης, το μόνο που επιφυλάσσει αργά ή γρήγορα είναι κορυφαίες εθνικές συμφορές.

Και η Ελληνική κοινωνία αν επαναπαυθεί στις μεγαλοστομίες των ταγών της…

Αν δεν αναδείξει γρήγορα και αποφασιστικά τον ασυμβίβαστο ηγέτη του καθολικού της ξεσηκωμού…

Τότε ο καρπός που θα θερίσει θα είναι περισσότερος πόνος, περισσότερη δυστυχία… περισσότερη ταπείνωση… περισσότερο αίμα… και περισσότερος θάνατος σε τελευταία ανάλυση.