Τους τελευταίους μήνες (δηλαδή με τη συνειδητοποίηση πως τέλειωσε το πάρτι) διαβάζω σημειώσεις, καταστάσεις και σχόλια στο facebook από αρκετούς ανθρώπους που θα ήθελαν να αλλάξουν όλα στην Ελλάδα – και ελπίζουν πως οι ερχόμενες εκλογές θα είναι η αφετηρία για τη Μεγάλη Αλλαγή.

Δεν έχω, όμως, καταλάβει πού στηρίζουν αυτή την ελπίδα. Στις εκλογές θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός. Και από την ψήφο του θα εξαρτηθεί αν και πόσο θα υπάρξει αυτή η αλλαγή.

Αρχικά, οι περισσότεροι από αυτούς που θέλουν την αλλαγή τα έβαλαν με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα – και το μούντζωσαν. Λες και αυτό κατέβηκε από τον ουρανό και μας επιβλήθηκε.

Σιγά-σιγά, βέβαια, άρχισαν να καταλαβαίνουν πως η διαφθορά είναι απλωμένη σε όλη την κοινωνία.

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βλέπεις τη σαπίλα (οικονομική και ηθική) μιας κοινωνίας χωρίς αξίες και χωρίς καμιά παιδεία – μόνος στόχος το χρήμα (χωρίς ενδοιασμούς αν είναι βρώμικο) και η κατανάλωσή του σε ό,τι χειρότερο πολιτιστικά υπάρχει. (Ένας λαός έχει τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις που του ταιριάζουν – ας μη το ξεχνάμε αυτό).

Αυτή η κοινωνία θα ψηφίσει στις ερχόμενες εκλογές. Και τις τάσεις της ψήφου αυτής της κοινωνίας τη βλέπουμε σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί είναι να θεωρούν (γιατί έτσι θέλουν να πιστεύουν) πως οι δημοσκοπήσεις είναι ψεύτικες ή στημένες. Σίγουρα υπάρχουν αποκλίσεις, σίγουρα υπάρχουν κάποια λάθη, σίγουρα μπορεί κάποιες να επηρεάζονται από τις αντιλήψεις των δημοσκόπων. Αλλά το γενικό πλαίσιο είναι αυτό - ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Επομένως, η Μεγάλη Αλλαγή που θα θέλαμε είναι αδύνατη εδώ και τώρα, αφού η πραγματοποίησή της απαιτεί τη μεγάλη αλλαγή της νοοτροπίας του ελληνικού λαού. Και η αλλαγή της νοοτροπίας απαιτεί πολύ χρόνο – γίνεται σιγά-σιγά μέσα από την αλλαγή της οικονομίας (που κι αυτή δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη – όσο κι αν πιέζει η τρόικα).

Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως απλώς πρέπει να κάτσουμε και να περιμένουμε πότε θα αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου, γιατί για να γίνει αυτό χρειάζεται και η δική μας συμμετοχή στην προσπάθεια της αλλαγής – με πειθώ και με συγκεκριμένες ρεαλιστικές και εφικτές προτάσεις.

Δεν βοηθάει σε τίποτα το να πάμε ξαφνικά από το ένα άκρο στο άλλο – από τη μέχρι τώρα παθητική κοινωνική στάση μας στην απαίτησή μας για τη Μεγάλη Αλλαγή τώρα. Αντίθετα, η απογοήτευσή μας από τα αναμενόμενα αποτελέσματα των εκλογών μπορεί να μας οδηγήσει ξανά σε μια παθητική κοινωνική στάση – κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Όποιος ζητάει τα πολλά χάνει και τα λίγα. Όσο μεγαλώνουν οι προσδοκίες, τόσο μεγαλώνει και η απογοήτευσή μας…

Αυτή τη στιγμή οφείλουμε να σκεφτούμε πολιτικά – όχι συναισθηματικά. Να αφήσουμε την έπαρση για το απόλυτο δίκιο μας και την ανυπομονησία μας για τη διόρθωση των κακών τόσων χρόνων. Και να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στη μακροχρόνια πορεία για κάτι καλύτερο.

Φυσικά, η προεκλογική περίοδος είναι πάντα μια περίοδος έξαρσης των παθών. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας επηρεάσει. Πρέπει να σκεφτούμε (με ψυχραιμία και λογική) τι μπορούμε να κάνουμε για να βάλουμε ένα πολύ μικρό λιθαράκι που θα βοηθήσει στη σταδιακή αλλαγή της κατάστασης. Με συγκρατημένη αισοδοξία αφού θα έχουμε για αρκετά χρόνια συμπαραστάτη μας την τρόικα. Μόνοι μας δεν θα είχαμε καμιά πιθανότητα αλλαγής…