"Αυτά τα είδη λαϊκών αντιδράσεων δεν είναι απλώς προβλέψιμα, αλλά είναι μέρος του σχεδίου. Έγγραφα του ΔΝΤ και της ΠαγκόσμιαςΤράπεζας που διέρρευσαν το 2001 περιγράφουν λεπτομερώς ένα σχέδιο τεσσάρων φάσεων για τη λεηλάτηση μιας χώρας. Στα στάδια αυτά συμπεριλαμβάνεται και το στάδιο της "λαϊκών εξέγερσεων κατά του ΔΝΤ"

Του James Corbett

Αlternate News Media

Έχουμε όλοι ακούσει την παλιά παροιμία "Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γάιδαρος", αλλά το ΔΝΤ έχει αναγάγει την πρακτική αυτή σε τέχνη. Η επικεφαλής του ΔΝΤ, Christine Lagarde, ήρθε στην Ουάσιγκτον αυτή την εβδομάδα ζητώντας ακόμη περισσότερα δισεκατομμύρια, ώστε το ταμείο της να συνεχίσει να στηρίζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κινδυνεύουν από πτώχευση και να βάζει μια μια με τη σειρά τις αναπτυσσόμενες χώρες σε όλο τον κόσμο στην αλυσίδα του χρέους.

Η Lagarde έχει επιδοθεί εδώ και αρκετό καιρό σε ένα πολιτικό παιχνίδι με στόχο την πρόσθεση άλλων 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων στα θησαυροφυλάκια του ΔΝΤ, ένα ποσό που θα χρησιμοποιηθεί για μελλοντικά "πακέτα διάσωσης" χωρών της Ευρωζώνης και για άλλες περιπτώσεις οικονομικών κρίσεων, ή τουλάχιστον έτσι λέγεται. Την ημέρα που πήγε στην Ουάσιγκτον να ζητήσει αυτό το ποσό έκλειναν (σύμπτωση;) 64 χρόνια ακριβώς από την ημέρα που ο πρόεδρος Truman υπέγραψε το Σχέδιο Μarshall. Και στην ομιλία της, η Lagarde ζήτησε από τους Αμερικανούς φορολογούμενους να σκεφτούν με την καρδιά τους, να κρατήσουν κάτι για τον εαυτό τους και μετά να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν να πληρωθεί ο λογαριασμός των Ευρωπαίων.

Μόνο που δεν είναι πια 1948 και η Ευρώπη δεν ανακάμπτει από το ναζιστικό όλεθρο. Είναι 2012 και η Ευρωζώνη διασπάται και καταρρέει, επειδή ήταν μια αποτυχημένη ιδέα από την αρχή. Οι ρωγμές του ευρώ φαίνονται εδώ και χρόνια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της συμμορίας της Goldman Sachs να κρύψει τη συμφωνία ανταλλαγής χρέους, που βοήθησε την Ελλάδα να μπει στην Ευρωζώνη με απάτη και βοήθησε την Goldman να κερδίσει 12 % επί του συνόλου των εσόδων της από συναλλαγές και τις επενδύσεις της του 2011 μέσα σε μια μόνο μέρα. Φυσικά, η Lagarde δεν το ανέφερε αυτό στην ομιλία της, αλλά διαβεβαίωσε το ακροατήριό της ότι στο ΔΝΤ "τα χρήματά σας χρησιμοποιούνται με σύνεση".

Το μόνο πράγμα που είναι απίστευτο από όλα αυτά είναι ότι απαιτούν ο κόσμος να τα πιστέψει. Κανένα σκεπτόμενο άτομο που ήδη έχει κάποια πληροφόρηση γύρω από το παρελθόν του ΔΝΤ και το πώς λειτουργεί δεν θα περίμενε τα κονδύλια αυτά να χρησιμοποιηθούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο απ' ό,τι χρησιμοποιούνταν πάντα: για να επηρεάσουν κυβερνήσεις που θα υπογράψουν συμφωνίες και θα οδηγήσουν τους λαούς τους στη δουλεία του χρέους.

Στη δεκαετία του 1990 το ΔΝΤ πρόσθεσε "διατάξεις" στη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε με τη Βραζιλία, απαιτώντας να τροποποιηθεί το σύνταγμα της χώρας, και στη συνέχεια πίεσε σε μεγάλο βαθμό για να πραγματοποιηθούν αυτές οι "μεταρρυθμίσεις". Μεταξύ της έναρξης της επέμβασης του ΔΝΤ στη διακυβέρνηση του Περού το 1978 και του δεύτερου γύρου δανείων στην ίδια χώρα στη δεκαετία του 1990, το "πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής" κατάφερε να τετραπλασιάσει την παράνομη παραγωγή κόκας, καταστρέφοντας τους Περουβιανούς αγρότες και αφήνοντάς τους να επιλέξουν μεταξύ καλλιέργειας κόκας και λιμοκτονίας. Οι αγρότες επέλεξαν την κόκα.

Υπάρχουν αμέτρητες άλλες καταστροφές και αναρίθμητες απάτες. Ενδεικτικά, θα αναφέρουμε τα δάνεια δισεκατομμυρίων δολαρίων που δόθηκαν στη Ρωσία από το ΔΝΤ αμέσως μετά την αμφιλεγόμενη κατάρρευση της καθεστώτος στη δεκαετία του 1990 και διοχετεύθηκαν κατευθείαν σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς που ανήκαν στους ολιγάρχες και τους γκάνγκστερ του νέου καθεστώτος. 4,8 δισεκατομμύρια δολάρια δόθηκαν από το ΔΝΤ με δανειακή σύμβαση το 1998, μπήκαν από τη μπροστινή πόρτα της ρωσικής κεντρικής τράπεζας και βγήκαν κατ 'ευθείαν από την πίσω πόρτα. Ο λαός της Ρωσίας δεν είδε ποτέ ούτε ένα ρούβλι από αυτό το ποσό, αλλά αντίθετα είδε τον δείκτη της ανεργίας της χώρας να ανεβαίνει, τη χρηματιστηριακή αγορά της χώρας να σημειώνει διαδοχικές απώλειες και το νόμισμά του να υποτιμάται σε επίπεδα που μόνο με της εποχής του "μεγάλου κραχ" του '29 μπορούν να συγκριθούν.

Οι επιπτώσεις από τις εν λόγω πολιτικές είναι πάντα οι ίδιες. Οι λαοί αντιλαμβάνονται ότι τους έχουν φορτώσει τον λογαριασμό κάποιων άλλων και αρχίζουν οι ταραχές. Έχουμε γίνει μάρτυρες σε αυτά τα φαινόμενα στην Ευρώπη από τότε που άρχισε η "κρίση του ευρώ" και τελευταία άρχισαν να αναζωπυρώνονται. Αυτή την εβδομάδα ένας 77χρονος Έλληνας συνταξιούχος αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι έξω από το Kοινοβούλιο, διότι, όπως έγραψε σε ένα τελευταίο σημείωμα που άφησε, δεν ήθελε να αρχίσει να ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει. Το ΔΝΤ εξέδωσε δήλωση την Πέμπτη, σύμφωνα με την οποία ήταν "βαθιά συντετριμμένο" από το περιστατικό, αλλά ο λαός της Αθήνας έχει ξαναβγεί στους δρόμους, με χιλιάδες να συρρέουν στην περιοχή που άφησε την τελευταία του πνοή ο ηλικιωμένος, ενώ σημειώθηκαν και πάλι "αψιμαχίες" με την αστυνομία.

Αυτά τα είδη λαϊκών αντιδράσεων δεν είναι απλώς προβλέψιμα, αλλά είναι μέρος του σχεδίου. Έγγραφα του ΔΝΤ και της ΠαγκόσμιαςΤράπεζας που διέρρευσαν το 2001 περιγράφουν λεπτομερώς ένα σχέδιο τεσσάρων φάσεων για τη λεηλάτηση μιας χώρας*. Στα στάδια αυτά συμπεριλαμβάνεται και το στάδιο των "λαϊκών εξεγέρσεων κατά του ΔΝΤ", που είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο στάδιο. Οι επιπτώσεις από το στάδιο αυτό (που θα οδηγήσουν στο τέταρτο στάδιο) είναι οι εξής:

α. Ο λαός βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τα μέτρα λιτότητας που συνδέονται με τα δάνεια του ΔΝΤ.
β. Τα ξένα κεφάλαια αρχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό.
γ. Ο δημόσιος τομέας οδηγείται σε κατάρρευση και οι δημόσιοι οργανισμοί χρεοκοπούν.
δ. Οι ξένοι κερδοσκόποι μπαίνουν στο παιχνίδι για να μαζέψουν τα πολύτιμα κομμάτια της κάθε χώρας σε τιμές κάτω του κόστους.

Τέτοιες ακριβώς ταραχές ξέσπασαν στην Ινδονησία το 1998. Και στη Βολιβία το 2000. Και στο Εκουαδόρ και την Αργεντινή το 2001. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Ευρώπη δεν είναι μια ακριβής αναλογία εκείνων, αφού εκτός από τον οικονομικό μαρασμό των λαών, ο δανεισμός έχει στόχο και την απόλυτη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια της ΕΕ, στις Βρυξέλλες, και της ΕΚΤ, στη Φρανκφούρτη. Μάλιστα, το γεγονός ότι το ΔΝΤ έχει δει την κρίση ως ευκαιρία για να βάλει το πόδι του μέσα στην Ευρώπη ως δανειστής της, μας λέει πολλά.

Έτσι παίζεται το παιχνίδι και αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί ως επί το πλείστον ευχαρίστως δέχονται να πάρουν μέρος σε αυτό. Αφού υπηρετήσουν τη θητεία τους στο "πιλοτήριο", πηδούν από το αεροσκάφος με ένα χρυσό αλεξίπτωτο, εγκαταλείποντας τον λαό της χώρας τους στην τύχη του, μέχρι να συντριβεί μέσα στη φλεγόμενη φούσκα χρέους που οι ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν. Αυτός είναι ο λόγος που η Lagarde κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει τα 500 δισεκατομμύρια δολάριά της, ή κάποιο άλλο ποσό παραπλήσιο. Θα πάρει επιπλέον 63 δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία, σύμφωνα με μια νέα συμφωνία για τις ποσοστώσεις, οι Αμερικανοί θα πρέπει να αρχίσουν να καταβάλλουν σύντομα. Και ο χορός των δισεκατομμυρίων συνεχίζεται.