Ποιος είναι αυτός που θα απορρίψει το έργο του αείμνηστου Παπανικολάου, ο οποίος παρά τη χλεύη και τις αποδοκιμασίες που δέχτηκε στην αρχή για την έρευνά του, κατάφερε να αποδώσει στην ανθρωπότητα μία διαγνωστική μέθοδο που έσωσε την ζωή εκατομμυρίων γυναικών σε όλον τον κόσμο;

Ποιος θα μπορέσει να αμφισβητήσει τον Παστέρ, ο οποίος μη όντας γιατρός αλλά χημικός, παρά την απόρριψη που δέχτηκε επί σειρά ετών από το ιατρικό κατεστημένο της εποχής του, κατάφερε τελικά να τους αποδείξει ότι η αποστείρωση των ιατρικών εργαλείων θα σώζει τους ασθενείς τους από θανατηφόρες μολύνσεις ;

Ποιος θα μπορέσει να απορρίψει τον Δαρβίνο, που ξεπερνώντας τις θρησκευτικές προκαταλήψεις, κατάφερε να αποδείξει την ύπαρξη της συνεχούς εξέλιξης των ζωντανών οργανισμών και πόσο τελικά πιο μεγαλειώδες είναι το φαινόμενο της ζωής ; Τόσο που δικαιολογεί την πίστη στον Θεό πολλών διαφορετικών ανθρώπων σε διαφορετικές θρησκείες, που προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν, χωρίς να μπορεί κανένας πειστικά να απορρίψει την ύπαρξή του ;

Άπειρα τα παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων. Παραδείγματα ανθρώπων που έζησαν σε διαφορετικές εποχές, υπό διαφορετικές συνθήκες. Όλοι όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αναζητούσαν την αλήθεια, εργαζόντουσαν ανεξάρτητα και δεν δέχονταν μασημένη την γνώση και την πληροφορία. Είχαν πίστη σε ιδανικά, είχαν όραμα για την ζωή και είχαν στόχους, για την επίτευξη των οποίων εργάζονταν ατέλειωτες ώρες καθημερινά.

Ίσως θα πρέπει και να σκεφθούμε, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν διαφέρουν πολύ από τον μέσο καθημερινό άνθρωπο. Πόσο πιο έξυπνος μπορεί να ήταν ο Φλέμινγ (ανακάλυψε τυχαία την πενικιλλίνη παρατηρώντας την μούχλα που είχε σχηματισθεί σε ένα σημείο του σπιτιού του) από έναν καθημερινό άνθρωπο, που έχει μία καλή μόρφωση, μία εργασία, αλλά είναι συνεχώς γεμάτος από άγχος και αγωνία για να πληρώσει τους λογαριασμούς του, να μην του πάρει το σπίτι και το αυτοκίνητο μία Τράπεζα, να ζήσει τα παιδιά του, και τόσα άλλα που καθημερινά τον σκοτώνουν σιγά - σιγά ;

Δεν διαφέρει. Η μοναδική διαφορά, είναι οι επιλογές ζωής που έκαναν αυτοί οι δύο άνθρωποι, όταν έφτασαν στο σταυροδρόμι τους. Ο πρώτος, ίσως επέλεξε να ακολουθήσει τα ενδιαφέροντά του και να αφήσει τα υπόλοιπά να ακολουθήσουν. Ο δεύτερος, ίσως δέχτηκε να ακολουθήσει αυτά που του επέβαλαν και τελικά ο αγώνας για τα δικά του ενδιαφέροντα έμεινε στο τέλος και τελικά χάθηκε από τα τετριμμένα και έτσι άρχισε να αγωνίζεται για τα ίδια πράγματα που αγωνίζονταν παρασυρμένοι και οι γύρω του. Και τελικά αφομοιώθηκε και αυτός.

Από την άλλη, φανταστείτε την δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, αυτών που έβαλαν τις αναζητήσεις τους σε δεύτερη μοίρα και αφέθηκαν να απορροφηθούν από την γνωστή μας καθημερινότητα, πιστεύετε ότι θα μπορέσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους να φτάσουν σε ένα σημείο όπου θα βρουν δικαίωση και ικανοποίηση για τον αγώνα που έκαναν ; Όχι ! Όταν καθημερινά, δέχεσαι να ζεις μέσα στην αγωνία για να προλάβεις να καλύπτεις υποχρεώσεις που σε έχουν πείσει ότι είναι δικές σου και οφείλεις να τις υπηρετείς, τότε καθημερινά σκοτώνεις τον εαυτό σου και σύντομα, πολύ πριν την ώρα σου, θα πεθάνεις μέσα στην ίδια αγωνία, στην οποία έζησες όλης την προηγούμενη ζωή σου.

Δεν ξέρω εάν υπάρχει κάποιος που διαφωνεί για τα παραπάνω. Θα είχε ενδιαφέρον να το μάθω.

Αν όμως, κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε ανθρώπους που δεν ξέρουν για ποιο σκοπό αγωνίζονται, που πηγαίνουν και τι περιμένουν από την ζωή τους.

Κατά κανόνα ΝΑΙ. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα διακρίνουμε ανθρώπους, που αναζητούν μία θέση στον ήλιο. Θα δούμε νέους που πλέον ψάχνουν για μία δουλειά, με μηνιαίες απολαβές που πριν από 5 μόλις χρόνια αντιστοιχούσαν στις απολαβές μίας εβδομάδας.

Θα δούμε εργαζόμενους, που πριν λίγα χρόνια, ένοιωθαν σίγουροι για την εργασία τους και για το μέλλον τους και τώρα φοβούνται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απολυθούν και να χάσουν και αυτό τον πενιχρό μισθό που τώρα λαμβάνουν μετά τις τεράστιες περικοπές εισοδημάτων.

Θα δούμε συνταξιούχους, που πριν λίγο ήξεραν ότι μετά από 30 ή και 40 χρόνια εργασίας, είχαν εξασφαλίσει μία ικανοποιητική σύνταξη και μία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για να ζήσουν αξιοπρεπώς τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, κοντά στις οικογένειές τους, στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Όλα αυτά δεν πρέπει να μας προβληματίζουν ;

Τι διαφορετικό έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, από το να ακολουθήσουν τον τετριμμένο τρόπο ζωής που επέβαλε το δικό μας πολιτικό σύστημα, να αφήσουν πίσω κάθε προσωπική τους ανάγκη, και τελικά να βρεθούν σε ένα καθεστώς φόβου, αγωνίας και ανασφάλειας, που θα τους στείλει στον τάφο πιο γρήγορα από ότι θα έπρεπε ;

Δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό. Ακολούθησαν τον τρόπο ζωής που τους επέβαλε η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, το σύστημα που υπηρετούμε όλοι μας.

Για να μην βιαστούν κάποιοι θερμόαιμοι και με κατηγορήσουν αμέσως ότι είμαι "αναρχικός", θα πως το εξής : Αυτός που θέλει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, θέλει να έχει σημασία η ζωή του, θέλει να μπορεί να εκφράζει τις αγωνίες, τις αναζητήσεις και τις ανάγκες του και να βρίσκει ανταπόκριση, είναι αναρχικός ; Και τι σημαίνει αναρχικός ; Είναι αυτός που δεν θέλει να έχει κυβέρνηση η χώρα και να είναι έρμαιο της καταστροφής και του εγκλήματος ; Σήμερα που έχει κυβέρνηση η χώρα, τι επικρατεί γύρω μας ; Ο Έλληνες διαχρονικά, όπως και σήμερα, έχουμε δείξει ότι θέλουμε να υπάρχει δίκαιη διακυβέρνηση. Αλλά δυστυχώς συνεχώς πιστεύουμε στα ψέμματα.

Δηλαδή να το πω αλλιώς, αναρχικός είναι :

Αυτός που δεν θέλει να μπλεχτεί με ένα τραπεζικό δάνειο για να πάρει οπωσδήποτε ένα διαμερισματάκι στα Κάτω Πατήσια ;

Αυτός που δεν θέλει ως σκοπό της ζωής του να έχει ένα αυτοκίνητο που θα το πληρώνει μία ζωή χωρίς λόγο στο κράτος και σε μία τράπεζα ;

Αυτός που δεν θέλει να εξαρτάται από την γνώμη ενός κόμματος για το τι είναι και τι πιστεύει και θέλει να έχει την δική του προσωπική άποψη και γνώμη για ότι συμβαίνει και να μην ακολουθεί μία κομματική γραμμή ;

Αυτός που δεν δέχεται να μπλέκεται από την σύγχυση που δημιουργούν οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια με τις πληρωμένες δημοσιογραφικές περσόνες ;

Αυτός που θέλει να λαμβάνει ανταποδοτικά την εμπιστοσύνη που παρέχει στην κυβέρνηση της χώρας του, ως υπεύθυνος πολίτης που συμμετέχει στα κοινά ;

Αυτός που θέλει να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή ;

Αυτός που απαιτεί από την πολιτεία να του παρέχει ποιοτικά και ποσοτικά, την ανταπόδοση των φόρων που καταβάλει ;

Αυτός που δεν συμφωνεί με την Μπακογιάννη, τον Μάνο, τον Χρυσοχοϊδη, τον Παπακωνσταντίνου, τον Παπαδήμο, τον Πάγκαλο και όλους τους άλλους σφετεριστές της κοινωνικής εμπιστοσύνης, είναι αναρχικός ;

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αναρχικός ; Δώστε την απάντηση μόνοι σας.

Και κοιτάξτε και πάλι μόνοι σας τριγύρω και αναρωτηθείτε τι τελικά ισχύει και τι όχι και πως σας κατατάσσουν καθημερινά όλοι αυτοί οι πολιτικοί. Αναρωτηθείτε τελικά πόσο σημασία δίνουν στις δικές σας προσωπικές ανάγκες και δικαιώματα και πόσο τελικά "πόνεσε" η ψυχή τους για τις 2000 αυτοκτονίες, τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους, τους φόρους και τους μισθούς πείνας.

Και να το αποδείξω με ένα απλό παράδειγμα. Οι Τράπεζες πήραν ήδη 160 δις από τον ελληνικό λαό και ετοιμάζονται να πάρουν άλλα 50 δις για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Δηλαδή οι μέτοχοι των τραπεζών δεν έχουν πληρώσει δεκάρα από τα κέρδη που είχαν τα προηγούμενα χρόνια με τα ληστρικά επιτόκια που επέβαλαν υπό την ανοχή των πολιτικών. Εάν αυτά τα χρήματα είχαν δοθεί απευθείας στους μικροκαταθέτες, αποσβένοντας τον κίνδυνο να χαθούν οι καταθέσεις τους σε περίπτωση χρεωκοπίας των τραπεζών, τότε στην δεινή θέση που βρίσκονται σήμερα οι πολλοί Έλληνες πολίτες θα βρίσκονταν οι λίγοι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών. Αλλά δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν έχει πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχει αποκοπεί από την πνευματικότητα των προγόνων της και έχει ακολουθήσει έναν καθαρά υλικό τρόπο ζωής, που έχει διδάξει ο δυτικός κόσμος. Από την μία πλευρά, στον Ελληνικό Πολιτισμό, ο Πλάτωνας γράφει στην Πολιτεία του για δικαιοσύνη, ισονομία, πνευματικότητα, ελευθερία και από την άλλη ο δυτικός πολιτισμός μιλάει για σφαγές, κατανάλωση, εξουσία και επικράτηση του δυνατού στον αδύνατο.

Ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα. Η Ελλάδα, με ότι αυτό συνεπάγεται από τις ρίζες της, έχει βιώσει τον εσωτερικό διχασμό. Ο Έλληνας δεν γνωρίζει την ιστορία του, δεν θυμάται τι έγινε μόλις εχθές, καθημερινά βομβαρδίζεται από τα ΜΜΕ για τον κίνδυνο της ακυβερνησίας, συνεχώς μειώνονται ο αποδοχές του και αυξάνονται οι φόροι του, δεν έχει υγεία, δεν έχει παιδεία. Τον έχουν εμπλέξει σε μία τεράστια σύγχυση και δεν έχει πλέον την ικανότητα να διακρίνει τα ψέμματα και τις ανακρίβειες που του λένε. Τον καθοδηγούν ως πρόβατο προς την σφαγή. Και αυτό θα γίνει νομοτελειακά εάν ο κάθε ένας από μας δεν αποφασίσει να τους πει "μέχρι εδώ".

Πιστεύετε ότι η Γερμανία επιθυμεί πραγματικά να ανακάμψει η εθνική μας οικονομία ; Τότε γιατί ζητάει συνεχώς νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που αποδεδειγμένα έχουν διαλύσει την επιχειρηματική δραστηριότητα στην χώρα ; Η Γερμανία, ο πρώτος διδάξας στην μίζα και την απάτη, κατέστρεψε δύο φορές την Ευρώπη τον 20ο αιώνα, προκαλώντας δύο παγκόσμιους πολέμους. Είναι χώρα που διαχρονικά επέδειξε αφάνταστη σκληρότητα και υπεροψία έναντι των άλλων λαών και οδήγησε σε ολοκαυτώματα. Σήμερα βλέπετε να ακολουθεί έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης ; Και όταν λέω Γερμανία, αναφέρομαι στο πολιτικό προσωπικό και όχι στους πολίτες που και οι ίδιοι έπεσαν θύματα στους πολέμους που έστησαν οι Κάιζερ και ο Χίτλερ.

Υπάρχει σήμερα η Ευρώπη της αλληλεγγύης, όπως δήλωσαν οι ιδρυτές της πριν από 40 χρόνια, όταν οι ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών, υποχρεώνουν την Ελλάδα να εξυπηρετεί πρώτα το χρέος προς τους δανειστές και μετά να πληρώνει τις συντάξεις και τους μισθούς των πολιτών της ;

Καθημερινά όλοι βρίσκονται σε μία αγωνία και αρρωσταίνουν από την σκέψη ότι δεν θα έχουν να πληρώσουν τους υπέρογκους φόρους και τους λογαριασμούς για το σπίτι και το αυτοκίνητο, είτε γιατί έμειναν άνεργοι, είτε γιατί έχουν μειωθεί τόσο πολύ οι μισθοί τους που δεν φτάνουν για τίποτα.

Αυτή την πραγματικότητα την αρνούμαστε ; Και πως θα σκεφθούμε με ποιο τρόπο θα υπηρετήσουμε τον εαυτό μας, τις ατομικές και οικογενειακές μας ανάγκες, μέσα σε αυτή την σύγχυση;

Εδώ λοιπόν, φτάνουμε στο αρχικό θέμα του άρθρου. Εάν θέλουμε να εξυπηρετήσουμε την ατομική μας ευημερία και την ευημερία της κοινωνίας μας, πρέπει να σκεφθούμε πέρα από τα τετριμμένα που βάζουν καθημερινά στο μυαλό μας οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ του συστήματος.

Δεν υπάρχει καμία λογική να πιστέψουμε ότι η μία κοινωνική ομάδα ζει σε βάρος της άλλης, από την στιγμή που δεν αναζητάμε ποιος επέτρεψε να δημιουργηθεί αυτό το σύστημα της ατιμωρησίας, των ανεξέλεγκτων δημόσιων δαπανών και της ιδιωτικής ασυδοσίας. Εάν το πιστέψουμε, τότε μας έχουν βάλει να τρωγόμαστε ο ένας με τον άλλον, και αυτοί θα συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια και να ασκούν άδικη, αντιδημοκρατική και ασύδοτη εξουσία.

Επειδή λοιπόν, εκλογές δεν πιστεύω ότι θα προκηρυχθούν, γιατί η κυβέρνηση του τραπεζίτη, δεν ήρθε για να ολοκληρώσει την συμφωνία για το μνημόνιο αλλά για να συνεχίσει το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης υπέρ των τραπεζών και της κοινωνικής καταστροφής, έχω την αίσθηση ότι οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες που δεν μπορεί να αναλάβει κανένας από τους υπάρχοντες αποτυχημένους πολιτικούς.

Άλλωστε και το ίδιο το ΚΚΕ που συνεχώς φωνάζει και διαμαρτύρεται, δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να ασκήσει διακυβέρνηση. Δηλαδή τι επιθυμεί, να διχάζει την κοινωνία και απλά να φωνάζει ; Ορίστε ας διεκδικήσει την εξουσία και ας αλλάξει το σύστημα.

Οι πολίτες μένει να αναρωτηθούν ποια είναι τελικά η θέση τους μέσα στον οικονομικό πόλεμο, που είναι τα μοναδικά θύματα, και οι πολίτες είναι οι μοναδικοί που πρέπει να απαιτήσουν τώρα αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και της πολιτικής.

Καθημερινά τα ΜΜΕ, επαναλαμβάνουν με σιγουριά, ότι έρχονται νέα μέτρα, νέες απολύσεις, νέοι φόροι, που απειλούν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, χωρίς να αφήνουν ένα ίχνος φωτός στον ορίζοντα. Όλες οι προβλέψεις των πολιτικών και όλες οι δηλώσεις και δεσμεύσεις έχουν διαψευσθεί. Με λίγα λόγια οι πολιτικοί τα προηγούμενα 40 χρόνια έλεγαν μόνο ψέμματα. Και ουαί και αλίμονο εάν οι νέοι πολιτικοί που ήρθαν να υπηρετήσουν τα υπάρχοντα κόμματα, συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο.

Δηλαδή τελικά, ή οι πολιτικοί μας αποδείχθηκαν ανόητοι, ή είναι εξαιρετικά δέσμιοι του παρελθόντος τους, για να μπορέσουν να ασκήσουν φιλελληνική πολιτική. Ναι ! Καλά το διαβάσατε.

Οπότε, η απόφαση αλλαγής, μένει σε όλους εμάς.

Με ηρεμία, με ψυχραιμία, χωρίς να παρασυρόμαστε από το κλίμα φόβου, τρομοκρατίας και ανασφάλειας που δημιουργούν τα μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ, ας κάνουμε τώρα την στροφή, ακολουθώντας την καρδιά μας, την δική μας λογική, τα όνειρά μας.

Ας απαιτήσουμε τώρα να γίνουν οι εκλογές και ας πάμε όλοι να ψηφίσουμε εντελώς νέους πολιτικούς, αλλά και πολιτικούς που αντιστάθηκαν σε αυτό το σύστημα. Αυτούς τους ελάχιστους ας ψηφίσουμε εμείς οι πολλοί.

Όσα ΜΑΤ και να παρατάξει ο Παπαδήμος στο Σύνταγμα, όσα δακρυγόνα και να ρίξουν, όσο τρόμο και να προσπαθήσουν να προκαλέσουν, δεν θα καταφέρουν τίποτα εάν εμείς οι πολίτες συνειδητοποιήσουμε ότι οδηγούν στην σφαγή την ζωή και τα όνειρά μας.

Όλα από εμάς εξαρτώνται. Δεν είναι τίποτα προδιαγεγραμμένο. Μπορεί κάποιος από εμάς να δηλώσει με βεβαιότητα ότι θα ζει σε 10 χρόνια από τώρα ; Όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πέρα και πάνω από αυτό το δυτικό και αποτυχημένο καταναλωτικό σύστημα, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να κερδίσουμε την δική μας ζωή, όπως αξίζει στους Έλληνες. Μία ζωή ελεύθερη, υπερήφανη, χωρίς ψευτοδιλήμματα.

Να κλείσουμε την τηλεόραση και να μην διαβάζουμε άχρηστες εφημερίδες που πολώνουν και βρομίζουν το μυαλό μας. Ας αναζητήσουμε πρώτα να ηρεμήσουμε και μετά να σκεφθούμε νηφάλια, όλη αυτή την κατάσταση. Ας αναζητήσουμε την γνώση και ας συνθέσουμε τις σημαντικές πληροφορίες που κυκλοφορούν τριγύρω μας. Ας μην ξεχνάμε τίποτα. Θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΕΞΉΓΗΣΗ ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΝΟΥΝ.

Εάν βασιστούμε στον πολιτισμό μας, κανένα μέλλον δεν είναι αβέβαιο για εμάς και κάθε μας όνειρο θα γίνει πραγματικότητα.