Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

Είναι κρίσιμες με μια και απλή έννοια: θα αποφασίσουμε για την Ελλάδα και τα παιδιά μας. Η ψήφος πλέον δεν αφορά μόνο στον εαυτό μας, δεν είναι μια προσωπική επιλογή. Η επιλογή μας δεν αφορά καν μόνο στους γύρω και στους σύγχρονούς μας. Επηρεάζει ακόμη και τα δισέγγονά μας. Με βάση τη δική μας ψήφο, θα καθοριστεί το μέλλον ακόμη και των αγέννητων γενιών. Και της Ελλάδας των επόμενων δεκαετιών.

Δυο χρόνια τώρα μαστιγώνουμε τους πολιτικούς. Και πολύ καλά το κάνουμε. Γιατί διαχειρίστηκαν τη θέση τους σα να επρόκειτο για την πατρογονική περιουσία. Ανέλεγκτοι, και με ασυλία. Καλώς, λοιπόν, τα βάζουμε μαζί τους. Επειδή μας οδήγησαν μέχρι εδώ, στο τέλμα. Κι επειδή, επικαλούμενοι αυτό το τέλμα, μας έκοψαν το μέλλον. Ακύρωσαν τα όνειρα των παιδιών μας. Έσβησαν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Οδήγησαν πολλούς στην αυτοκτονία κι ακόμη περισσότερους στη φτώχεια και την ανέχεια. Ξεπούλησαν τον άνθρωπο και την πατρίδα μας, στο όνομα των αγορών και της Μέρκελ, της πολιτικής εκπροσώπησής τους. Αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Και συνάμα συμφεροντολόγοι, αφού πολλοί απ’ αυτούς δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να βουτήξουν το χέρι στο βάζο με το μέλι.

Για σκεφτείτε, όμως: ποιος εξέλεγε αυτούς τους κακούς ή και ανάξιους αντιπροσώπους μας; Δεν υπήρχε – κατά κανόνα- διαδικασία διορισμού, αλλά ανάδειξης με εκλογές. Αντιπροσώπους τους είπαμε...

Τώρα που κοντοφτάνουν λοιπόν οι εκλογές, ας σκεφτούμε τι συνέβαινε τόσα χρόνια και πώς εμείς, η «από δω πλευρά», λειτουργήσαμε. Ή, πιο σωστά, πολλοί από την πλευρά των ψηφοφόρων.

Πώς πορευτήκαμε μέχρι τώρα; Ας σκεφτούμε πώς λειτουργήσαμε επί δεκαετίες.

Πολλοί ξεπουλούσαν την ψήφο τους, έναντι πινακίου φακής. Για έναν διορισμό ή για μια υπόσχεση διορισμού. Για μια κρατική χρηματοδότηση ή για μια υπόσχεση κρατικής χρηματοδότησης. Για μια άδεια περιπτέρου ή για μια υπόσχεση άδειας περιπτέρου. Για μια επιδότηση που δεν δικαιούνταν ή για μια υπόσχεση επιδότησης που δεν δικαιούνταν.

Μια θέση δίπλα στο βουλευτή, μια σχέση μαζί του, μια κουμπαριά που θα έδενε αυτή τη σχέση, θεωρούσαμε ότι θα εξασφάλιζε τη ζωή μας, έναντι των υπολοίπων. Με άνομους και αθέμιτους όρους.

Η ζωή μας όλη γύριζε γύρω από την ανάγκη να έχουμε έναν δικό μας βουλευτή. Όχι για να μας εκπροσωπήσει ως κοινωνία, αλλά ως πρόσωπα, ως ίδιον συμφέρον. Η ανάγκη να έχουμε τον «δικό μας βουλευτή» δεν ταυτιζόταν φυσικά με την ιδεολογική τοποθέτηση ή τη ρομαντική πλευρά της πολιτικής. Στόχος ήταν ο βουλευτής να είναι περίπου ο άνθρωπος που θα μας εξυπηρετούσε. Κυρίως όταν η εξυπηρέτηση του συμφέροντός μας δεν μπορούσε να γίνει στα όρια του νόμου. Ή όταν ήταν αντίθετο με την έννοια του ευρύτερου συμφέροντος.

Παραδείγματα; Άπειρα!

Όλο αυτό τι συνέπειες είχε; Γίναμε μια κοινωνία των κολλητών. Μια κοινωνία των ημετέρων.

Επιλέγαμε ως αντιπρόσωπο όχι τον ικανό και άξιο, όχι εκείνον που μπορούσε να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο. Αλλά αυτόν που είχε δώσει την υπόσχεση να μας εξυπηρετήσει προσωπικά.

Θυμάμαι πριν σχεδόν δύο δεκαετίες έναν αποτυχόντα, τελικά, υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ να προβλέπει την αποτυχία του για έναν και μόνο λόγο: «δεν έχω τη δυνατότητα να υποσχεθώ διορισμούς ή εξυπηρετήσεις δανείων, δεν έχω τις προσβάσεις», μου είχε πει. Δεν ξέρω τελικά αν ήταν αυτός ο λόγος της μη εκλογής του, αλλά επαληθεύτηκε.

Πόσες φορές δεν είπαμε, «αυτός είναι καλός, αλλά δεν είναι του κόμματός μου»; Του «κόμματός μου» μπορεί να μην άξιζε, αλλά ήταν «ο δικός μου», αυτός που θα μου έδινε τη δυνατότητα να ανοίξω δικούς μου δρόμους, με μια εξυπηρέτηση.

Είναι μια πραγματικότητα αυτή ή όχι; Το έκαναν πολλοί, ίσως η πλειοψηφία των Ελλήνων, αυτό ή όχι;

Σήμερα βέβαια τα πράγματα άλλαξαν. Διαπιστώνουμε στην ίδια τη ζωή μας τις συνέπειες αυτών των επιλογών μας. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι η εν λευκώ εξουσιοδότηση για να εξυπηρετηθεί, αθέμιτα ή άνομα, η επιδίωξή μας, έχει συνέπειες όχι μόνο σ’ εμάς αλλά και στα παιδιά μας και στην ίδια την πατρίδα μας. Αυτό να το θυμόμαστε και την ερχόμενη Κυριακή, την ώρα που θα μπούμε στο παραβάν για να κάνουμε την επιλογή μας. Σε κόμμα και επίπεδο προσώπων.

Όποιος τη ζωή του τόσο φτηνά την αποτιμά, ας την βάλει στη ζυγαριά με την κομματική τιμή και θα τη βρει ελλειμματική. Κι αν η κομματική αξία βαραίνει γι αυτόν πιο πολύ από την ιδιότητα του παππού ή του γονιού, τότε απλά κι αυτές οι ιδιότητές του είναι ελλιποβαρείς... Ας μην παραπονιέται μετά για τη χαμένη του ζωή κι ας μην αιτιάται άλλον, πλην του εαυτού του... Ας μη φωνάζει μετά και πάλι μόνο για τους πολιτικούς.

Σε κάθε λαό, άλλωστε, αξίζει και μια συγκεκριμένη εκπροσώπηση.

Ας έχουμε λοιπόν στο μυαλό μας ότι την ερχόμενη Κυριακή κρίνεται πρωτίστως η ευθύνη των εκλογέων. Η δική μας ευθύνη.

Κάποια στιγμή οι εκλογείς πρέπει να αποφασίσουν ότι δεν είναι απλά ψηφοφόροι, και μάλιστα συμφεροντούχοι, που άγονται και φέρονται ως ραγιάδες, με βάση το προσωπικό ή το στενό κομματικό συμφέρον. Αλλά ότι είναι πολίτες. Μέλη μιας κοινωνίας, στην οποία έχουν πάνω απ’ όλα υποχρεώσεις και ευθύνες.

Όταν, φτάνοντας στην κάλπη, έχουμε κατανοήσει ότι η ψήφος μας είναι ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας και την πατρίδα μας, κι όχι μόνο απέναντι στο κόμμα ή στον κουμπάρο υποψήφιο, τότε όλα θα είναι διαφορετικά. Γιατί το κριτήριο δεν θα αποτελέσει ο εαυτός μας, αλλά το μέλλον των παιδιών μας...

Τώρα λοιπόν που καλούμαστε να ψηφίσουμε, ας μην ξεχάσουμε ότι:

-Είμαστε έλλογα όντα που ονειρευόμαστε, αλλά δεν κοιμόμαστε ούτε ξεχνάμε

-Μας νοιάζουν περισσότερο από τον πολιτικάντη της γειτονιάς, τα παιδιά και η πατρίδα μας. Και πλέον η ψήφος μας επηρεάζει και τα δισέγγονά μας, δεν είναι απλά προσωπική υπόθεση

-Τόσο καιρό δεν φωνάζαμε για ψυχοθεραπεία και εκτόνωση, ούτε αποκτήσαμε ένα νέο χαρακτηριστικό, τον μαζοχισμό.

-Όταν έχεις μπροστά σου δύο κακά δεν είναι απαραίτητο να επιλέξεις κάποιο απ’ αυτά

- Δεν τα φάγαμε μαζί

-Το μέλλον δεν θα έλθει τυχαία, από μόνο του, ούτε από κάποια θεϊκή παρέμβαση, αλλά θα το φέρουμε εμείς, με τις επιλογές μας.

-Επιτέλους έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να πούμε το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι

Καλή φώτιση...

STEVENIKO

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...