Κι έτσι φτάσαμε στην μετά - μεταπολιτευτική Ελλάδα
Έπρεπε να τη δει κανείς από κοντά τη πασοκο-μαγκιά στις δόξες της, για να κατανοήσει σήμερα που φτάσαμε και γιατί φτάσαμε. Δεν αρκεί να έβλεπες την αντανάκλαση απέξω. Μέσα στα μεγάλα γραφεία, στους αργόμισθους συμβούλους, στους ξαναμμένους κυρίους και κυρίες που γ....... κι έδερναν με ύφος εκατό δεσποτάδων, έπρεπε να βρεθείς και να το ζήσεις. Στο άπλωμα της αρίδας πάνω στα υπουργικά γραφεία και το σύντροφε που εκτοξευόταν πάνω στα παλιά κάδρα της ξεπεσμένης δεξιάς κι έκανε τα κόκαλα της να τρίζουν χειρότερα από εκείνα των Τσάρων λίγο πριν πέσει επάνω τους ο πέλεκυς της επανάστασης. Τότε θα καταλάβαινες.
Ανάμεσα στις παχιές μουστάκες, τα χακί αμπέχωνα πριν μετατραπούν σε μοδάτα κουστούμια, τις γεμάτες βαρβατίλα ζειμπεκιές, το «σφαιρικά» που είχε γίνει λέξη φετίχ. Τους τρομοκρατημένους παλιάς κοπής κρατικοδίαιτους υπαλλήλους που μάζευαν τα μανό, τα κεντήματα, τα περιοδικά και τα σταυρόλεξα από τα συρτάρια των γραφείων και πήγαιναν άλλος για Χίο κι άλλος για Μυτιλήνη με τους νεόφερτους αρχιδάτους να τους φωνάζουν ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά και ήρθε η ώρα σας να παίρνετε το πούλο γιατί περιμένουν κάτι χιλιάδες ουρές απ΄εξω να μπουκάρουν μέσα στα μαγαζιά και να φυτέψουν τα σοσιαλιστικά λουλούδια!
Έπρεπε να δεις από κοντά τις μάζες αντιδεξιών ανθρωπάκων (γιατί στην Ελλάδα η πολιτική μας μόρφωση φτάνει μέχρι το αντιδεξιός ή αντιαριστερός, ποτέ δεν μελέτησε κανείς ιδιαίτερα ούτε τι είναι αυτό που πιστεύει ούτε τι είναι αυτό που πολεμάει...) που είχαν μείνει χρόνια αποκλεισμένοι από τη κρατική μάσα, στιγματισμένοι σαν συντρόφια που μπούκαραν επί τέλους στα άδυτα της δεξιάς εκκλησίας και μπόρεσαν να αγγίξουν με τα χέρια τους τα απαγορευμένα μανουάλια και τα απρόσιτα από τη κατοχή και μετά άμφια....
Τη νύχτα εκείνη του 81 υπήρχε κόσμος που νόμιζε πως κατέκτησε τα χειμερινά ανάκτορα και ονειρευόταν τα πράσινα λάβαρα του σοσιαλισμού να κυματίζουν στα χέρια των ελεύθερων πια Ελλήνων από τα δεσμά της κατοχικής δεξιάς. Με αποκλεισμένη τη παραδοσιακή αριστερά στο καβούκι της να ακούει το σύντροφε να πηγαίνει σύννεφο, τα συνθήματα της να παίζουν από τα μεγάφωνα του θιάσου του Μπιρσίμ, τις «λαΪκές» φάτσες με τα μούσια , τα αμπέχονα και τις μπότες να εισβάλλουν στο Κρεμλίνο και να τη πετάνε στο κάλαθο της ιστορίας μαζί με τη επάρατη δεξιά σαν άχρηστα κατάλοιπα του εμφυλιακού εφιάλτη που τώρα ο άνεμος της αλλαγής θα έδιωχνε για πάντα μακριά από την αναγεννημένη Ελλάδα.
Εκείνοι οι παραδοσιακοί κκεδες έμοιαζαν να έχουν φάει τη γλώσσα τους . Δεν την είχαν φάει απλά γινόταν τέτοια βαβούρα επανάστασης γύρω που και να στρίγγλιζες πράγματα σε έγραφαν όλοι οι μεθυσμένοι αναγεννημένοι Έλληνες στα πιο παλιά τους παπούτσια. Με το τσαμπουκά που εισέβαλαν σε καφενεία κι Υπουργεία οι πρασινοφρουροί, οι δεξιοί νόμιζαν ήδη πως η χώρα είχε περάσει στα χέρια καγκεμπιτών και πρακτόρων της Στάζι!!
ΟΙ βασιλιάδες της πρόζας. Τέτοια πρόζα δεν είχε γνωρίσει ο τόπος ποτέ ξανά. Όλο το μόρφωμα που ονομάστηκε μεταπολίτευση ήταν η πιο καλοστημένη παράσταση που γνώρισε ο τόπος. Κι όχι δεν ήταν όλοι υποκριτές ούτε εκπαιδευμένοι πράκτορες της απάτης. Μια μάζα από αυτούς και πολύ περισσότερο ο κοσμάκης από κάτω τα πίστευε. Έπιναν νερό στ΄ονομα της αλλαγής.
Κι όταν η δεξιά μπήκε στο χρονοντούλαπο κι η αριστερά λούφαξε στον αγώνα να κρατάει το ποσοστούλι της στη Βουλή, οι εμπνευσμένοι επαναστάτες του ΠΑΚ και της γύρας στις φοιτητικές λέσχες των Πανεπιστημίων της Ιταλίας και της Γαλλίας, είδαν ξαφνικά το αληθινό φως της εξουσίας. Από το εδώ Πολυτεχνείο μέχρι την Επίτροπο κυρία Δαμανάκη μεσολάβησαν κοσμογονικές αλλαγές στα μυαλά των ανθρώπων σε τούτο εδώ το τόπο. Αλλαγές που σε σχέση με το μέγεθός τους έγιναν σε χρόνο αστραπή. Σε χρόνο αστραπή κατόρθωσε το ΠΑΣΟΚ του τεράστιου γιου του πατέρα της Δημοκρατίας (....)
Να διώξει από τη μέση ένα κατεστημένο δεκαετιών που αποτελούταν ακόμα από τους απογόνους των κουκουλοφόρων της κατοχής και των ταγματασφαλιτών, τους νεόπλουτους αθηναίους που ξύπνησαν πλούσιοι μια μέρα ω του θαύματος, τους «αυτουδημιούργητους» εφοπλιστές και βιομηχάνους, τους συνεργάτες όλων εκείνων που ποιος ξέρει γιατί δεν απαίτησαν ποτέ τις γερμανικές αποζημιώσεις.... (αλήθεια όλος εκείνος ο οπλισμός που άφησαν πίσω οι Γερμανοί φεύγοντας που πήγε? ο πατέρας μου μ΄αυτή την απορία θα φύγει....) από τις παραδοσιακές φάτσες της κολωνιακιώτικης πλατείας , από τα τζάκια των προηγούμενων ληστών των ταμείων της χώρας,
Να βάλει στη φάκα το αντίπαλο δέος των παραδοσιακών αριστερών που όλες αυτές τις δεκαετίες περίμεναν την ανάσταση και να τους κάνει να μοιάζουν ανούσιοι και ξεπερασμένοι (οι οποίοι αριστεροί μετά τη συμφορά του εμφυλίου το ξεβράκωμα της Βάρκιζας, ττην επέλαση του κράτους του πατέρα της δημοκρατίας, και τις διακοπές σε διάφορες μαγευτικές βραχονησίδες, δεν είχαν προλάβει να αρθρώσουν τη λέξη σύντροφος παρά κάτι βραδιές με τσίλιες στη πόρτα την ώρα που σιγοψιθύριζαν τα τραγούδια του Μϊκη, όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί ή αρτιμελείς από το πετσόκομμα....) Η δε αριστερά της μεταπολίτευσης ακόμα προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ της νομιμοποίησης και να διώξει από πάνω της τη μανία καταδίωξης και τις κατοχικές συνήθειες του κρυφτού και της καχυποψίας σε ότι κινείται. Ακόμα και το ενδεχόμενο να πάρει ένα ποσοστό τέτοιο που να μπορεί να παίξει ρόλο καθοριστικό στις εξελίξεις , ύποπτο το θεωρεί μήπως και κάποιος της έχει στήσει παγίδα να την εκθέσει στα μάτια του κόσμου!!
Να μεταλλάξει τον διχασμένο λαό , ο οποίος είχε ανατραφεί κατά το ήμισυ με όνειρα εκδίκησης των σφαγιάδων της πηγάδας του Μελιγαλά και ο υπόλοιπος με οράματα του κόκκινου στρατού που θα παρελάσει στην λεωφόρο της επανάστασης , και του οποίου οι πατεράδες ακόμα κουβαλάγανε μέσα τους το τρόμο για τη πείνα της κατοχής και το αίμα του εμφυλίου, το φόβο των εαμοβουλγαρων οι μεν και των χωροφυλάκων οι δε, σε κάτι νέο που ήθελε γρήγορα να μαζέψει λεφτά, να εξασφαλίσει το σπιτάκι, το φαγάκι και το αυτοκινητάκι. Να εξασφαλίσει το λιγδωμένοαντεράκι να μην του το υποβάλλει ξανά κανείς σε ασκήσεις πείνας και τρομοκρατίας.
Η κατοχική γενιά που έσυρε τα κόκαλά της μέχρι τη γενιά της βίας και νοθείας, της αποστασίας και στη συνέχεια της χούντας, νεκροζώντανη βγήκε κι είδε μέσα στη θολούρα της τον πρώτο εθνάρχη να κατεβαίνει με αυτοπεποίθηση εκατό τσελιγκάδων από το αεροπλάνο κι αργότερα τον επόμενο Σωτήρα να συγκλονίζει τις σβησμένες ψυχές με την ελπίδα του τώρα επί τέλους θα φάει ψωμί κι ο κάθε πικραμένος (στη κυριολεξία)
Η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας μέχρι σήμερα βρίσκει τον μετα-πασοκικό Έλληνα να έχει καταντήσει κάτι που ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι. Αγουροξυπνημένος από ένα πολιτικό hangover όπου έφαγε, ήπιε και γάμησε όσο άντεχε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ένα τσιμπούσι από ότι έβρισκε μπροστά του προσπαθώντας να πνίξει στη μάσα και τη βούτα όλους τους τρόμους που του είχε μεταδώσει ο παππούς με τα κομμένα πόδια ή ο πατέρας με τις πληγές στο σώμα και τη ψυχή του. Η μάνα η φοβισμένη που στηνόταν στα κάγκελα του σχολείο να δώσει το αβγουλάκι στο διάλειμμα, η λαχτάρα της ηλιοκαμένης χωριάτισσας να βάλει επί τέλους τη χέστρα μέσα στο σπίτι σαν ..άνθρωπος... Τριάντα χρόνια που προσπάθησε να ξορκίσει από πάνω του εφιάλτες, αφήνοντας τη πόρτα ανοιχτή για το μεγαλύτερο Εφιάλτη που θα έφτανε στο μέλλον και θα ξύπναγε περίμενε στη γωνία για να τιμωρήσει όσα κάναμε πολλαπλασιασμένα επί τρία....
Καλώς να έρθουν οι εκλογές. Και θα πάμε σ΄αυτές με το κεφάλι πονεμένο και τη τσέπη άδεια μια και τη νύχτα που πέρασε τα παίξαμε όλα στα ζάρια, αλλά ίσως τελικά μόνο μ΄αυτό το τρόπο έχει ελπίδα να ζωντανέψει μέσα μας ξανά ο λόγος που εκείνος ο παππούς είχε κομμένα πόδια, ο λόγος που εκείνος ο πατέρας είχε ένα σώμα γεμάτο πληγές. Ίσως θυμηθούμε ξανά....
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
