Πόσο η τελική στιγμή είναι αυθεντική; Πόσο ανταποκρίνεται σε μια λογική αλληλουχία κριτικής ανάλυσης αυτό που διαδραματίζεται στον πολιτικό χώρο της κοινωνικής μας ζωής; Πόσο η κάλπη είναι αληθινή, αυθεντική;

Το μαγικό κουτί επιμελώς απλοϊκό, με την ένδυση της φερεγγυότητας, της δίκαιης κρίσης, της τιμωρίας ή επιβράβευσης, η κάλπη που κυοφορεί το μέλλον και φτιάχνει τη συλλογική μοίρα, στέκει αμείλικτα «ουδέτερο» μπροστά στον εκλογέα.

Γιορτή των αριθμών, της στατιστικής, της δημοκρατίας λένε τα «κοκόρια» της εξουσίας και διαλαλούν τις ικανότητες του επιβήτορα.

Λειριά χρωματιστά και πόλεις γοητευτικές και ψέματα και έντεχνα στημένα επικοινωνιακά «τρικ» στο δρόμο που οδηγεί στην τελετουργία των εκλογών.

Μια τραγική αλήθεια στην παρυφή του δρόμου προς την κάλπη είναι κρυμμένη επιμελώς πίσω απ’ τις σκιές της συγκάλυψης, της διαπλοκής, των παρασκηνιακών συμφωνιών.

Κανένας δεν ακούει τα βογκητά των αδυνάτων, που στη σκιά του σαθρού πολιτισμού, στο περιθώριο, παρακαλούν για ένα ιατρικό ραντεβού μετά από μήνες, ενώ το ρεύμα των ασθενών εκτρέπεται στα απογευματινά ιατρεία των θηρευτών πελατείας.

Κανένας δεν αφουγκράζεται το θρόισμα στους σάκους σκουπιδιών που σαν στα σκυλιά προκαλεί η αναζήτηση τροφής στ’ απομεινάρια των λαϊκών αγορών.

Όμορφη πόλη. Πάρκα. Πανηγύρια, Γιουροβίζιον, πολιτισμικές εκδηλώσεις, το όνειρο των δημάρχων.

Αμήχανος τάχα ο πολιτικός, ο δημαρχιακός ή νομαρχιακός σύμβουλος, στριφογυρίζει το μολύβι του για να γράψει το αίτημα «θέλω δουλειά» με την επωδό «θα σε τακτοποιήσω».

Χωματερές, ατέλειωτοι βιολογικοί καθαρισμοί, στοιχειωμένα έργα υποδοχής.

«Κάλπικη» η κάλπη που γεννά ελπίδες για αλλαγή, που φέρνει στην εξουσία νέες ελπίδες χωρίς αντίκρισμα, κι ας το ξέρουν εκείνοι που πίσω από το παραβάν ψηφίζουν με μυστικότητα και έξω στην αυλή διαλαλούν τις προτιμήσεις τους στους ζητιάνους της ψήφου τους.

«Κάλπικα» όνειρα, απατηλά, δεκαετίες χαμένες για τους φτωχούς και προσοδοφόρες για τους τεχνίτες του ξεγελάσματος.

Η ας πούμε μερική αποκατάσταση της έννοιας της πλειοψηφίας σαρώθηκε απ’ το τεχνικοπολιτικό κατασκεύασμα που αχρηστεύει την πολυφωνία των αυτοδιοικητικών οργάνων.

Στείρο πείσμα από σκληρά κόμματα, κουλτουριάρικη πολιτική παιδεία από ανανεωτές. Λαϊκισμός από εθνικιστές.

Ζωγραφικοί πίνακες από πράσινο και γαλάζιο σαν κι εκείνους που φτιάχναμε στα «ροντέο» πετώντας τυχαία χρώματα στο περιστρεφόμενο χαρτί.

«Κάλπικη» κάλπη. Η ψευτιά, η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός στο μεγαλείο του.

Ένα παιχνίδι, παρτίδα εντύπωσης, ένα show ή ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, που χωράνε σε ένα κουτί γεμάτο ακάλυπτες πολιτικές επιταγές.

Μα η αλήθεια της εξαθλίωσης μιας μεγάλης μάζας προχωρά. Η αλήθεια των φοιτητών, των δασκάλων, της παραπαιδείας, της έλλειψης φαρμάκων, της διαπλοκής, προχωρά. Και αυτή η αλήθεια δε χωρά στην «κάλπικη» κάλπη.