Το πλοίο βυθίζεται κομμένο σε αρκετά μέρη, αλλά η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει στα (και τα) γνωστά πολιτικά μοτίβα. Η ορχήστρα θα παίζει αυτά που έμαθε να παίζει και όπως έμαθε φάλτσα θα παίζει, μέχρι τα πνευστά να βγάλουν αντί για μουσικά χρώματα….μπουρμπουλήθρες!


Ας τα πω σήμερα «συνθηματικά» μήπως και συνεννοηθούμε καλύτερα, καθώς όπως διαπιστώνω, η ανάλυση μας σού κάθεται βαριά στο στομάχι ιδιαίτερα αυτή την περίοδο. Και ο ναυαγός πρέπει να έχει ελαφρύ στομάχι, δεν λένε; Η ορχήστρα, λοιπόν, αποξενωμένε από τις σχέσεις που σε ορίζουν, συμπατριώτη, θα συνεχίσει να παίζει στους ίδιους πολιτικώς απατηλούς ρυθμούς, αλλά με περισσότερο ρομαντισμό: η φτώχεια δεν θέλει πλέον καλοπέραση, αλλά συμπόνια, καρτερία, περίσκεψη και …προσευχή. Η ζωή δεν είναι μικρή για να είναι θλιβερή, αλλά η ζωή είναι θλιβερή για τους μικρούς ανθρώπους. Γίνετε μεγάλοι, ανοιχτές καρδιές που να χωρούν τους πάντες και τα πάντα και ας περισσεύει ο εαυτός σας! Γίνετε ένα με την ορχήστρα, που δεν υμνεί πλέον το λάθος του καπετάνιου, αλλά το αναπόφευκτο του ναυαγίου για να αναδομηθεί το σκαρί δίχως δημοσιονομικές ατέλειες. Βουλιάζουμε για να πνιγούν όσοι δεν διαθέτουν σωσίβιο, ώστε να ανακτήσει δυναμική η ελπίδα για τους διασωθέντες, που βρίσκονται πάνω σε ένα γλιστερό κατάστρωμα, όπου μόνον όσο γνωρίζουν πατινάζ θα έχουν δικαίωμα να κινούνται ελεύθερα. Για τα θύματα και τους αποκλεισμένους (θεατές) στο κατάστρωμα παίζουν τα όργανα, αυτούς παρηγορούν, ενώ οι Skaters (πατινέρ) ακούν άλλη μουσική μέσω της ατομικής τους συσκευής, που τους συνδέει απευθείας με Ελβετία, Λονδίνο, Ν. Υόρκη, Μόναχο, Φρανκφούρτη και Καναρίους, δηλαδή Κανάριους Νήσους… Εκεί το ναυάγιο μετατρέπεται σε ευκαιρία!

Το πρόγραμμα της ορχήστρας υπάρχει αναρτημένο στο περίπτερο (τα πρωτοσέλιδα του Τύπου) σε απόλυτη αρμονία με το ενημερωτικό και ψυχαγωγικό πρόγραμμα της τηλεόρασης. Ένα είναι το πρόγραμμα, αλλά διαφορετικές οι παρτιτούρες για πιάνο, βιολί ή μπουζούκι. Τα τύμπανα παίζουν όπως πάντα αριστερά και διεγερτικά, συνοδεύοντας σε αντίστιξη την συμφωνία, για να ενδυναμώσουν τελικά (αντικειμενικά) το μήνυμα του μαέστρου (του διευθυντή της ορχήστρας της Διαπλοκής): Τα μεμβρανόφωνα παίζουν ευρωπαϊκά, ενώ τα ιδιόφωνα που έπαιζαν παλιά διεθνιστικά, τώρα ακούγονται εθνικιστικά. Τι να κάνεις άμα το σκάφος βυθίζεται δίχως απτό παράδειγμα σωτηρίας; Το ρίχνεις στα ρεμπέτικα και όχι στην «Διεθνή» του Pierre De Geyter και του Eugène Pottier, που του αλλάξανε κάποιοι τους στοίχους δίχως να τον ρωτήσουν. Αυτά τραβάω κι εγώ και ας μην είμαι στιχουργός!! Κρατάνε το ρεφρέν, αλλάζουν όμως το μήνυμα.

Ωχ Παναγιά μου τι πάθαμε…νάσου τώρα και οι δεξιοί κυμβαλισταί και ο νεοναζιστικός κυμβαλοκρούστης, ζητούν την ψήφο σου για μια μόνιμη θέση στην επίσημη ορχήστρα! Τώρα θα αρχίσουν μέσα στο ναυάγιο και οι οργιαστικές λατρείες, όχι ακριβώς της Κυβέλης ή του Διόνυσου, αλλά του ρατσισμού. Αυτό που ακούω είναι το το βακύλιον της απόλυτης χυδαιότητας. Ας δώσει η χάρη σου, να σκουριάσουν γρήγορα τα piatti! Αμ δε, που θα μας κάνει «χάρη» η Παναγία! Χάρες κάνει αποκλειστικά ο Wolfgang Schäuble, από το Φράιμπουργκ, έμπειρος δάσκαλος πολιτικού πατινάζ σε γλιστερό κατάστρωμα ναυαγισμένου σκάφους. Και αυτός, όπως μου εκμυστηρεύτηκε αυτή η καλή κοπέλα με τα γυαλιά, δεν κάνει χάρες όσο παίζει τα φάλτσα της η ελληνική ορχήστρα. Άμα σταματήσει αυτό το «παίξιμο» και γίνει νέα συμφωνία τότε υπάρχει και σχέδιο Γ!

Κοιτάξτε για να καταλάβετε, ο Schäuble είναι ο νέος Χάυντν της οικονομικής ολοκλήρωσης της Γερμανίας… της ΕΕ, πώς να πω! Θέλει να γίνει ο κύριος συνδετικός κρίκος της μεταμοντέρνας πολιτικής συμφωνίας στην Ευρώπη, όχι ασφαλώς με την έννοια του εφευρέτη του είδους, αλλά ως άλλος Χάυντν να συνδέσει τη δομή της (πολιτικής) συμφωνίας της Σχολής του Μανχάιμ με την κλασσική εποχή (των οικονομικών μοτίβων). Μιλώ για το πέρασμα από την μονοθεματική φόρμα σονάτας, στις λεγόμενες τετραμερείς συμφωνίες, όπου μόνον το πρώτο μέρος αποτελεί σονάτα. Επειδή στην Ελλάδα υπήρξε μακρά εισαγωγή (Adagio χρεοκοπίας), η φόρμα της πολιτικής σονάτας στη νέα σύνθεση Schäuble αντιπροσωπεύει μόνο το τμήμα του Allegro. Και αυτό μετά την διεύρυνση της συμφωνίας μέσω της διεθνοπολιτικής ενορχήστρωσης, αλλά και με την διεύρυνση της χρονικής διάρκειας του χρεοστασίου, το οποίο θα μεταβάλλεται στο πλαίσιο της ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως ουρά αυτής της ανάπτυξης, με την έννοια της ισορροπίας και της αειφορίας.

Αν στο σημείο αυτό αναρωτηθείς περί του «τι εννοεί ο ποιητής», δηλαδή εγώ, θα σε συμβουλεύσω να κρατήσεις το κειμενάκι αυτό στο αρχείο σου και θα με θυμηθείς μέχρι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Δηλαδή, τόσο καιρό που (τα) έγραφα (συνήθως) στο πλαίσιο μιας περισσότερο ή λιγότερο απλής σημειολογικά αφήγησης, καταλάβαινες τι σημειώνω; Αν καταλάβαινες και το έπαιζες «αφασία», προσποιούμενος τον τρελαμένο ναυαγό που παρασύρεται από την ελληνική ορχήστρα των διαπλεκομένων, ενώ στο μυαλό σου είχες πώς θα βουτήξεις κανένα σωσίβιο για να την σκαπουλάρεις ατομικά, τότε με εξαπάτησες προσποιούμενος ότι δεν πιάνεις το νόημα της αναλυτικής γραφής μου.

Μια λοιπόν και υποψιάζομαι ότι με «δούλευες», από τώρα και μετά θα σε παιδεύω εγώ…διαπαιδαγωγικώς: όποτε αποφασίζω να γράφω θα σου μεταφέρω την πραγματικότητα με σημειολογία για πολύ προχωρημένους.

Αφού οι πελάτες της ορχήστρας το παίζουν Lone Rangers του καθεστώτος, συνειδητά ή ασυνειδήτως, ας μιλήσουμε πλέον αποκλειστικά σε εκείνους, των οποίων οι αδένες τους λειτουργούν δημιουργικά και γράφουν ή ακούν/μελετούν μουσική με γνώση και συναισθηματική ευφυΐα για να παράγουν πολιτική ελευθερίας και ισότητας. Γυρίζοντας απολύτως την πλάτη στην ορχήστρα του ναυαγίου, θα αναζητήσουμε νέα μοτίβα πολιτικής έκφρασης, ικανά να αντιμετωπίσουν τη νέα συμφωνική διάσταση που συνθέτει η μετανεωτερικότητα στην Ευρώπη, υπό την κυριαρχία του πολιτικού ηχοχρώματος και των μαθηματικών που αντιστοιχούν σε αυτό (πολιτική τεχνολογία με οικονομικές ασφαλώς διδαχές – learning by numbers) του Wolfgang Schäuble.

Όσοι δεν έχετε ανάγκη να πιστέψετε σε τίποτα και κανέναν, αλλά αποκλειστικά ανάγκη να δημιουργήσετε, κατανοώντας την πολιτική σημασία και αξία αυτού που δημιουργείτε, είναι σίγουρο ότι δεν έχετε θέση στο γλιστερό κατάστρωμα όπου παίζει η ορχήστρα της διαπλοκής και κάνουν πατινάζ τα προβεβλημένα στελέχη της, ενώ οι οπαδοί φοβούνται να κουνηθούν μήπως και γλιστρήσουν. Αφήστε τους να παίζουν τα όργανά τους όπως έμαθαν μέχρι τώρα και αποφύγετε όσο μπορείτε τον θόρυβο της προεκλογικής περιόδου.

Δυστυχώς η μεγαλύτερη απειλή για την πολιτική δημιουργία είναι ο προεκλογικός θόρυβος που προκαλείται από ορχήστρες περισσότερο ή λιγότερο ξεκούρδιστων οργάνων, που παίζουν για να διασκεδάσουν το γεγονός του ναυαγίου μιας χώρας που θεωρητικά είχε όλα τα φόντα να ταξιδέψει μακριά δίχως να βρει στα παγόβουνα, που εξ επί τούτοις μεταφέρθηκαν από τον βορρά στον νότο και από τις τράπεζες στα κράτη…