Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ

Το 1981 πολλοί Έλληνες πήραν τοις μετρητοίς τα παχιά λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου για σοσιαλισμό, αυτοδιαχείριση, έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων, κοινωνική δικαιοσύνη, λαϊκή κυριαρχία. Ο πατριάρχης της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έβαλε μεν την αποκλεισμένη μισή Ελλάδα στο πολιτικό παιχνίδι, την έβαλε όμως και στο κόλπο, και «ξέχασε» να πάει στο ραντεβού με την ιστορία.

Το 1989 αρκετοί [δεξιοί και αριστεροί] συντάχθηκαν με το στόχο της κάθαρσης, ωστόσο από τότε μέχρι σήμερα έχουν συγκροτηθεί καμιά τριανταριά εξεταστικές επιτροπές χωρίς να αποδοθεί δικαιοσύνη και, κυρίως, χωρίς να τιμωρηθεί ούτε ένας επίορκος πολιτικός.

Το 1989-90 οι αριστεροί επένδυσαν ελπίδες και ενθουσιασμό στο εγχείρημα της ενωμένης Αριστεράς, αλλά το «θαύμα» κράτησε πολύ λίγο και το 1991 ο ενιαίος Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου πέρασε στην ιστορία ως άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα συνεννόησης των προοδευτικών δυνάμεων.

Το 1996 η κοινωνία παραμυθιάστηκε με τον εκσυγχρονισμό. Έγιναν κάποια πράγματα [ΟΝΕ, ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μεγάλα έργα, ορισμένες δειλές μεταρρυθμίσεις], αλλά το αντίτιμο ήταν βαρύ [διαφθορά, σκάνδαλα, εμπέδωση της νοοτροπίας για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό].

Το 2004 πολλοί έδωσαν βάση στις βαρύγδουπες επαγγελίες για επανίδρυση του κράτους και το 2009 στις εύηχες διακηρύξεις ότι «λεφτά υπάρχουν».

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Μοιραίοι οι Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου, θα μείνουν στην ιστορία απλώς ως «αχθοφόροι μεγάλων ονομάτων». Χωρίς καμία άλλη συνεισφορά.

Θα μπορούσαν τα παραπάνω να είναι η εξομολόγηση ενός αναποφάσιστου πολίτη και να περιγράφουν την αμηχανία του σημερινού ψηφοφόρου ο οποίος διαψεύστηκε πολλές φορές στο παρελθόν. Ο βομβαρδισμός των πολιτών από τα επιτελεία του αρχηγικού δικομματισμού με διλήμματα τρομοκρατικού περιεχομένου αποκαλύπτει την αδυναμία των κομμάτων εξουσίας [;] να καταθέσουν ένα σοβαρό και συγκροτημένο σχέδιο ανασύνταξης της χώρας.

Για ακόμη μία φορά επιχειρείται η υφαρπαγή της ψήφου με όχημα τα παλιά, δοκιμασμένα και, γι αυτό, φθαρμένα εργαλεία. Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο, όχι όμως όλους για πάντα.

Η ψήφος τιμωρίας φαντάζει, έτσι, ως η πιο ελκυστική διέξοδος σε σχέση με την αποχή, το άκυρο και το λευκό. Φροντίζουν, άλλωστε, γι αυτό τόσο η Ν.Δ, όσο και ΠΑΣΟΚ με την κόντρα τους για τις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα και για τα σκάνδαλα προηγούμενων ετών [Βατοπέδι, κουμπάροι, δομημένα ομόλογα].

Μ’ άλλα λόγια καλούν τους ψηφοφόρους να διαλέξουν να τους κυβερνήσει ο λιγότερο διεφθαρμένος.