Μεγάλωσα σε μια κοινωνία ελεύθερη, σε μια χώρα δημοκρατική. Διδάχτηκα στο μεγαλύτερο μέρος των σχολικών μου χρόνων τη σπουδαιότητα των προγόνων μου, τη σημαντικότητά τους στην εξέλιξη της κοινωνίας όπως σήμερα τη γνωρίζουμε. Ξόδευα ώρες ατελείωτες να αποστηθίζω δοκίμια, ραψωδίες, ποιήματα, τραγωδίες, ιστορικά γεγονότα. Και όλα κατέληγαν στο ίδιο σημείο, την υπεροχή του έθνους μου ανά τους αιώνες.

Με μεγάλωσαν με συμπλέγματα ανωτερότητας, πάντα υπερτερούσα των γύρω μου. Ό,τι και αν έκανα, πάντα το έκανα καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους. Και αν οι γύρω μου τύχαινε να είναι αλλόγλωσσοι, τότε η επιτυχία μου ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη. Εννοείται πως εγώ, το δικό τους παιδί, θα πάρω τα βραβεία, τα χρηματικά έπαθλα, τις διακρίσεις και τα μετάλλια.

Το μοτίβο των παιδικών μου χρόνων ήταν "Πας μη Έλλην βάρβαρος"... Δυστυχώς, μια ακόμη έκφραση που έχει υποστεί κατάφωρη κατάχρηση, όπως το γνωστό "πίστευε και μη(,) ερεύνα". Λογοπαίγνια που στόχευαν στη φυλάκιση ελεύθερων πνευμάτων, στον σκοταδισμό, τη διακριτική απομάκρυνση της από καταβολής του ελληνισμού ελεύθερης σκέψης, έκφρασης και συμπεριφοράς. Λογοπαίγνια που τα κατάφεραν αρκετά καλά να περιορίσουν τη σκέψη και την κρίση μου...

"Τα αγαθά κόποις κτώνται", έγραφε ένα πανό στον τοίχο της τάξης μου. Αλλά από γεννησιμιού μου, μου έμαθαν να "απαιτώ" να δουλεύω ελάχιστα και να αμείβομαι αδρά. Έντονες οι αντιθέσεις στην ιστορία του απώτερου παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Κι εγώ εδώ, στον 21ο αιώνα, να δέχομαι βολές από όλους τους μη Έλληνες. Να κατηγορούμαι για ραθυμία, φυγοπονία, πονηρία, διπροσωπία, ανειλικρίνεια, αφερεγγυότητα, ωχαδερφισμό...

Πριν βιαστείτε να μου βάλετε ταμπέλες, ρίξτε μια γρήγορη ματιά στο παρελθόν μου. Και αν εσείς πιστεύετε ότι θα τα καταφέρνατε καλύτερα από μένα έχοντας τις ίδιες με μένα επιρροές, τότε θα σιγήσω, θα σκύψω το κεφάλι μου και θα δεχτώ την τιμωρία μου. Ως τότε όμως θα φωνάζω ευθαρσώς με περίσσεια περηφάνια πως με λένε Ιάσονα και είμαι Έλληνας...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...