Πολλοί προσπαθούν σταθερά να την κρατήσουν. Να ανεμίζει στην κορυφογραμμή της εποχής. Να τη βλέπουν οι πολλοί και να τρομάζουν.

Μιλάω για την πορεία προς τις κάλπες.

Ο φόβος ως απειλή, ως κίνδυνος, ως τέλος, ήταν και θα είναι πάντα ένα στοιχείο της πολιτικής. Ένα στοιχείο της πολιτικής σύγκρουσης. Ιδιαίτερα στις εποχές της κρίσης. Δηλαδή, στις εποχές της μετάβασης. Όπου η αμφιβολία, η αβεβαιότητα και το άγνωστο, μέσα από την ανασφάλεια που γεννάει, γίνεται πηγή συντήρησης, άρνηση της μεταβολής και εναγκαλισμός με το παρελθόν. Γίνεται στασιμότητα και μαρασμός.

Βαδίζοντας προς τις εκλογές πολλά κέντρα παίρνουν τη σημαία του φόβου στα χέρια τους. Και μάλιστα κέντρα αντίρροπα. Η συμβατική και η αντισυμβατική επιλογή (τις συνηθίσαμε ως μνημόνιο και αντιμνημόνιο) συμπίπτουν σε αυτό το σημείο σε αγαστή συνάντηση.

Η συμβατική επιλογή προτάσσει το φόβο, επικαλούμενη τα τρέχοντα επιχειρήματα της ακυβερνησίας, της αστάθειας και της αβεβαιότητας του αύριο.

Η αντισυμβατική επιλογή προτάσσει την καταστροφή, την άρνηση κάθε προσπάθειας που έχει ήδη γίνει, τη διαγραφή κάθε ελπίδας, το αδιέξοδο.

Μπροστά στην κάλπη, όμως, κάθε ελεύθερη συνείδηση υψώνει τη δική της σημαία. Τη σημαία της ελευθερίας της. Δεν νοείται κάλπη, δεν νοείται εκλογή, δηλαδή επιλογή, επιλογή και απόφαση ανάμεσα σε πολλές προτάσεις, χωρίς όχι, απλώς, άρνηση του φόβου, αλλά χωρίς εναντίωση στο φόβο. Συνειδητή εναντίωση στο φόβο. Η ελευθερία βγαίνει στον ορίζοντα. Αναμετριέται με το άγνωστο. Ανοίγει δρόμους.