Το κίνημα των πλατειών ήταν προπομπός και για τις εθνικές εκλογές. Οι εθνικές εκλογές δεν είναι ακομμάτιστες , αλλά είναι απολιτίκ, τουλάχιστον όσον αφορά τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά και όχι μόνο. Με έξυπνα τρικ στα ψηφοδέλτια τους κατάφεραν αυτό που θα ήταν ακατόρθωτο στην παγκόσμια κοινωνία, την ταξική συμφιλίωση. Πρώτα, θέτουν ψευτοδιλήμματα, έπειτα καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα, προτείνουν κέντρα φιλοξενίας μεταναστών σε στρατόπεδα και στο τέλος έχουν ένα κερασάκι στην τούρτα, έναν Ολυμπιονίκη, επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Στο άλλο ψηφοδέλτιο, συμμετέχει ο γιος του Λαμπράκη και καλλιτέχνης προερχόμενος από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Στο παρ’ άλλο της Αριστεράς, επιλέγεται υποψήφιος , ο οποίος τουλάχιστον ιδεολογικά κινείται στους κόλπους της Ακροδεξιάς.Άνθρωποι χωρίς συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, από τον ένα πολιτικό χώρο στον άλλο χωρίς να φοβούνται το «στίγμα». Δημοκρατία έχουμε.
Και είναι να απορεί κανείς δεν αναρωτήθηκαν , δεν προβληματίστηκαν , γιατί να τους προσκαλούν να δηλώσουν υποψηφιότητα σε αυτές τις εκλογές; Λαϊκά εξιλαστήρια θύματα και η ταπείνωση προβλέπεται μεγάλη όταν θα συμβάλλουν στην ολοκληρωτική διάλυση της οικονομικής και πολιτικής ζωής αυτής της χώρας. Παραδείγματος χάριν, δεν προβληματίστηκε ο Ρένος Χαραλαμπίδης γιατί τον πλησίασε ο Αντώνης Σαμαράς μετά από ένα τηλεπαιχνίδι-παρωδία στον ANT1, όπου πετούσε τα χρήματα σε κατάσταση φρενίτιδας και τα διαφήμιζε σαν να ήταν ντοματίνια σε λαϊκή αγορά; Για τη σοβαρότητα και τη σταθερότητα των απόψεων του, πάντως αποκλείεται. Εντάξει, είναι δύσκολοι καιροί, τα δάνεια τρέχουν και «τα λεφτά είναι πολλά, Άρη».
Μέχρι τώρα οι πολιτικοί ηγέτες νομίζουν τουλάχιστον ότι κρατούν τα ηνία, αλλά δε θα αργήσει η ώρα που η πολυθρόνα που με τόσο πάθος αγαπούν , θα τρίζει , γιατί οι διαγραφές δε θ’αργήσουν παρά μόνο αν υπογράφουν κανένα ιδιωτικό συμφωνητικό για αιώνια πίστη στις κεντρικές θέσεις του κόμματος, γιατί πια το «λόγω τιμής» δεν πιάνει. Αυτή η τιμή είναι φτηνή και ξεπουλιέται στην πρώτη ευκαιρία λίγης οικονομικής ασφάλειας και κομματικής θαλπωρής.
Και σε αυτές τις εκλογές, όπου εργαζόμενοι και εργοδότες ψηφίζουν το ίδιο κόμμα, όπου οι κατέχοντες οικονομική ισχύ και οι μη κατέχοντες πάλι ψηφίζουν το ίδιο κόμμα, δεν θα ήταν πιστευό ότι αποκλειστικά με τη ψήφο του καθενός θα σημειωθούν σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Η Συλλογική Σύμβαση καταργείται, οι μισθοί μεώνονται ίσα-ίσα για την επιβίωση και καμιά φορά για την αναπαραγωγή –αν και πολλοί μαζεύτηκαν πάνω στη γη- , και οι συντάξεις μειώνονται και όλα θα γίνουν κατά βούληση εγχώριου κεφαλαίου, καθώς και των εξωτερικών παρεμβάσεων. Έτσι κι αλλιώς,οι αγώνες δίνονται στο δρόμο και στους χώρους εργασίας. Σ’αυτές τις εκλογές δίνεται, όμως , μια εξαιρετική ευκαιρία να μπει ένα φρένο στους Ναπολέοντες της κακιάς ώρας, στους αποστειρωμένους ποιητές και στους πολιτικούς-ακροβάτες της πολιτικής. Αντί αυτού του φρένου, η συμμετοχή στα κόμματα εξουσίας και η πολιτική και ηθική στήριξη τους από ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου ,από το χώρο της διανόησης και της εργατικής ζωής φαίνεται να δικαιώνει εώς και νομιμοποιεί την -ως τώρα- πολιτική πρακτική τους.
Σε αυτή την αποϊδεολογικοποίηση της ελληνικής, αλλά και παγκόσμιας κοινωνίας, κυριαρχεί η σχιζοφρένεια του τύπου «άλλο ο άνθρωπος και άλλο οι ιδέες του». Αυτή είναι η μεγαλύτερη χιλιοειπωμένη αβελτηρία των τελευταίων ημερών για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή θα μπορούσε να ήταν κάποιος ακροδεξιός με τρυφερή καρδιά ενός παιδιού και να σεβόταν τον εαυτό του και τον συνάνθρωπό του. Και μετά από αυτή την περιγραφή θα μπορούσε να θεωρείται ισορροπημένος; Ή θα μπορούσε να ήταν ένας Αριστερός , τον οποίο διακρίνει η μισαλλοδοξία και το αντιδημοκρατικό πνεύμα. Φυσικά, οι τυχαίες υπάρξεις στους διάφορους πολιτικούς χώρους τείνουν να γίνουν πλειοψηφία σήμερα.
Η ήσυχη συνείδηση προφανώς δεν είναι το ζητούμενο αυτών των ανθρώπων. Για να έχει κανείς ήσυχη συνείδηση, θα πρέπει να έχει συνείδηση, όμως αυτή έχει διαφθαρεί εδώ και χρόνια με κάθε πρακτική ΙΜΚ. Δεν αναγνωρίζει πολιτικές ταυτότητες , δεν αναγνωρίζει ιδεολογίες και πολιτικά πεπραγμένα. Γνωρίζει το τουρλού-τουρλού και το γιαουρτλού. Υπάρχει, όμως, η αληθινή ελπίδα ότι αυτός ο λαός θα ψηφίσει αυτό που επιτάσσει η έλλογη ικανότητά του και η καρδιά του, γιατί αυτά τα δύο δεν αλληλοσυγκρούονται,όπως πιστεύεται, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Αν πάλι υποταχθεί στο φόβο, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας που χτίζει...δυστυχώς όχι μόνο για τον εαυτό του.
-
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
.jpg)
