Το διεθνές δίκαιο έχει ήδη υπερεθνική ισχύ. Οι διεθνείς οργανισμοί, μέσω αντιπροσώπων των κρατών-μελών τους (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση) ψήφισαν διατάξεις, σύμφωνα με τις οποίες τα υπερεθνικά όργανα παρακάμπτουν και επομένως αγνοούν τα εθνικά. Ένα μέρος, δηλαδή, των εθνικών αρμοδιοτήτων μεταφέρθηκε σε διεθνή όργανα με το πρόσχημα της καλύτερης, υποτίθεται, προάσπισης των συμφερόντων των κρατών-μελών.

Ταυτόχρονα, τονίζεται ότι η παραχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων και κυριαρχίας σε καμιά περίπτωση δεν είναι βλαπτική των συμφερόντων των κρατών, αλλά αντίθετα είναι ενισχυτική της δύναμης του κράτους. Η ίδια η συμμετοχή του κράτους σε ένα διεθνή οργανισμό αναπληρώνει την εκχώρηση των κρατικών εξουσιών και ενισχύει στο πολλαπλάσιο τη δύναμή του. Μέσα στα πλαίσια προστασίας των κρατών-μελών υπάρχει σχέδιο για να δημιουργηθούν ευρωαστυνομία, ευρωΜΑΤ, ευρωεισαγγελείς, ευρωεντάλματα και ευρωφυλακές. Οι κυβερνήσεις θα αποτελούν, και ήδη σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν, τους τοπικούς διαχειριστές της εξουσίας, μιας εξουσίας που ασκείται χωρίς όραμα και χωρίς καμιά δύναμη λήψης σημαντικών αποφάσεων ή ανάπτυξης ευφυών, ευέλικτων κινήσεων για την επίλυση σημαντικών προβλημάτων.

Στην τελική φάση του σχεδίου, το αστικό δίκαιο θα διευθετεί τις αντιθέσεις και τις διαφορές μεταξύ των πολιτών κάθε χώρας ή των πολιτών και των εκπροσώπων της τοπικής εξουσίας. Οι τοπικές εξουσίες των κρατών, με επικεφαλής τον εκάστοτε πρωθυπουργό, θα ελέγχονται αρχικά από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και στη συνέχεια από το παγκόσμιο κοινοβούλιο.

Η αξία της γνώσης, της ιστορίας και της επιστημονικής ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων αναφέρεται πολλές φορές στα πρωτόκολλα του Σαμαέλ. Όπως ο ίδιος ο Χένρυ Κίσσινγκερ δήλωσε, οι λαοί θα πρέπει να ξεχάσουν την ιστορία τους. Μάλιστα, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στους Έλληνες, οι οποίοι θα πρέπει να χτυπηθούν στο επίπεδο της γλώσσας τους, της ιστορικής τους μνήμης και της θρησκείας τους.

Το σχέδιο αυτό θα μπορέσει να επιτευχθεί με τους εξής τρόπους:

α) Με τη μείωση των ωρών διδασκαλίας της ιστορίας.
β) Με την αλλοίωση και παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων και την αντίστοιχη προσαρμογή τους στα συμφέροντα των παγκοσμιοποιητών.
γ) Με παραπλανητικές ερμηνείες των ιστορικών γεγονότων και συμπεράσματα που θα αποπροσανατολίζουν και θα απομακρύνουν τους μελετητές της ιστορίας από τα πραγματικά γεγονότα, καταστρατηγώντας όλα τα δεδομένα της ιστορικής επιστήμης, η οποία απαιτεί αντικειμενική παρατήρηση των ιστορικών γεγονότων.

Ποτέ δεν θα συναντήσει κανείς τους εκπροσώπους της Νέας Τάξης ή τους παρατηρητές (watchers) που ζουν ανάμεσά μας, σε αίθουσες δικαστηρίων ή στους δρόμους να διαδηλώνουν, και ποτέ δεν θα τους ακούσει να μιλούν ανοιχτά για τις θέσεις τους στον τύπο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικά. Αυτοί κινούνται υπογείως. Αφήνουν τα σχέδιά τους να περνούν με ένα πλάγιο τρόπο, πάντα χρησιμοποιώντας ένα σχήμα ευπρέπειας και πάντα κάτω από το πρόσχημα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η τακτική τους αυτή πάντα αφήνει να υπονοηθεί κάτι που οδηγεί την σκέψη σε κάποιο ευγενή σκοπό, ή σε κάποια ανιδιοτελή κίνητρα. Οι ίδιοι, με την αθέατη προώθηση των σχεδίων τους, ακολουθούν την τακτική "γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος". Αφήνουν, για παράδειγμα, τους Έλληνες να χαίρονται επειδή μπήκαν στην ΟΝΕ, ή επειδή κάποιος αντιλαϊκός νόμος δεν ψηφίστηκε τελικά. Η υπομονή, η εμπειρία και η σωστή μεθόδευση κάνουν τα εκπαιδευμένα στελέχη της Νέας Τάξης να ξέρουν να περιμένουν τη δικαίωση των προσπαθειών τους. Η πτώση της Τροίας συνέβη το πρωί μετά από ένα ολονύκτιο γλέντι των Τρωων, οι οποίοι πίστεψαν ότι ο Δούρειος Ίππος σήμαινε πραγματικά τη λήξη του πολέμου. Έτσι και οι Έλληνες, αφού χάρηκαν επειδή μπήκαν στη νομισματική ένωση και χρησιμοποιούσαν το ευρώ, ανακάλυψαν εκ των υστέρων τι σημαίνει "συμμετοχή στα κοινά".

Επιδόθηκε, δηλαδή, ο μέσος Έλληνας σε μια ξέφρενη σπατάλη, όχι με χρήματα που είχε στην τσέπη του, αλλά με χρήματα που προπαγανδιστικά του επέβαλαν να δανειστεί, ώστε να πληρεί και αυτός το επιβαλλόμενο μοντέλο κοινωνικής υπόστασης.

Το ίδιο έκαναν και οι επιχειρήσεις, που πίστεψαν ότι μπορούν να δραστηριοποιηθούν σε περιβάλλον σταθερών συνθηκών. Στην Ελλάδα, όμως, είχαμε περίπου τριάντα φορολογικές μετατροπές ετησίως τα τελευταία δέκα χρόνια, και κάθε φορά ακούγαμε τα κλασικά: "Επιτέλους θα έχουμε ένα σταθερό φορολογικό σύστημα". Φορτώθηκαν, λοιπόν, 300 δισ. ευρώ χρέη οι ιδιώτες και 300 δισ. ευρώ χρέη το κράτος.