Απέναντι σε μία αυτοκτονία επιλέγω τη σιωπή. Επιλέγω τη σιωπή που μου επιβάλλει το προσωπικό δράμα ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα. Επιλέγω τη σιωπή που αναδύεται μέσα από τη συμμετοχή μου σε μια κοινωνία που αποστρέφει το βλέμμα της από τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή κι από εκείνους που κείτονται ζωντανοί νεκροί στις γωνιές της πόλης.

Απέναντι σε μια αυτοκτονία επιλέγω τη σιωπή. Επιλέγω τη σιωπή που συνόδευε επί τόσα χρόνια την αποχή μου από τις εκλογές ή την ασυνείδητη ψήφο μου. Επιλέγω τη σιωπή του καναπέ μου. Επιλέγω τη σιωπή. Την ίδια εκείνη σιωπή με την οποία αντιμετώπιζα τόσα χρόνια τους προκλητικούς αφεντάδες μου, δίνοντάς τους τη νομιμοποίηση να ρημάξουν το μέλλον, το δικό μου και των παιδιών μου.

Απέναντι σε μια αυτοκτονία επιλέγω τη σιωπή. Επιλέγω τη σιωπή που χαϊδεύει τα 439.000 παιδιά της χώρας μου που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Επιλέγω τη σιωπή που υποδέχτηκε τη μία απλή συγγνώμη της Siemens, την αποφυλάκιση του real-estate manager Εφραίμ, την ομολογιακή κατακρεούργηση των αποθεματικών των ταμείων, καθώς κάποια φωτεινά μυαλά αποφάσισαν να «την δουν» John Taramas, με τα δικά μου λεφτά.

Απέναντι σε μια αυτοκτονία επιλέγω τη σιωπή. Επιλέγω τη σιωπή που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο είδος που σαστισμένο από την καταναλωτική του μανία, έθρεψε ένα τέρας που πλέον ή θα ταϊστεί ή θα μας φάει. Ένα τέρας που έχει για λέπια τον φόβο και τον εθισμό μου σε καθετί υλικό, για νύχια τις αγορές και για περιττώματα 4 δις ανθρώπους, ένα κατακερματισμένο φυσικό περιβάλλον και πολλή δυστυχία.

Όλα αυτά τα βλέπω εδώ και καιρό. Για όλα αυτά έχω επιλέξει εδώ και καιρό τη σιωπή. Τη σιωπή που βολεύει και καθησυχάζει. Τη σιωπή που μου επιτρέπει να ευημερώ, έστω και πρόσκαιρα, έστω και επί πτωμάτων.

Απέναντι σε μία αυτοκτονία όμως επιλέγω μια σιωπή αλλιώτικη. Μια σιωπή απαραίτητη σαν ζυγαριά, ανάμεσα σε μένα και εκείνους. Μια σιωπή για να φιλτράρει τον αδιαμφισβήτητο συμβολισμό μιας οριακής πράξης. Μια σιωπή για να μπορέσω να ακούσω πιο καθαρά τον ήχο της σφαίρας στο κρανίο. Μια σιωπή υποχρεωμένη να αναζητά και να πράττει. Μια σιωπή που αξιολογεί, δεν σταματά στην αφορμή, δεν αυτομαστιγώνει, δεν θεοποιεί, δεν απαξιώνει, δεν απογυμνώνει τις πράξεις και τις λέξεις από το περιεχόμενό τους.

Απέναντι σε μια αυτοκτονία επιλέγω τη σιωπή. Επιλέγω τη σιωπή ως σεβασμό, ως συγγνώμη και ως υπόσχεση. Επιλέγω τη σιωπή ως μήτρα της πιο βροντερής και αληθινής κραυγής που δεν ξεχρέωσα ποτέ…

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...