Οι άθλιοι, μάλιστα, επιπλήττουν τη «στυγνή πολιτική εκμετάλλευση και το εμπόριο της αγανάκτησης». Κατ’ αυτόν τον τρόπο και μέσω της γενίκευσης, δεν κατηγορούν μόνο τους «εμπόρους» αλλά και όποιον συμμερίζεται την οδύνη και την οργή του αυτόχειρα καθώς υφίσταται την ίδια άγρια λιτότητα, το ίδιο ζοφερό παρόν και το ακόμη πιο μαύρο μέλλον. Μιλώ για το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων, για τα 440 χιλιάδες παιδιά που πεινούν και τα 100 χιλιάδες που εγκατέλειψαν το σχολείο για να εργαστούν.

Όχι, οι κύριοι της πιο ακραίας απανθρωπιάς, θλίβονται σαν κροκόδειλοι για τον πόνο και την αγανάκτηση, αρκεί να παραμείνουν στον περιορισμένο ιδιωτικό χώρο του καθενός, αρκεί να μη βγουν στη δημοσιά και γίνουν η σπίθα που θα βάλει τη φωτιά. Γι’ αυτό μέμφονται ακόμη και τον αυτόχειρα που τόλμησε να… πολιτικοποιήσει την ενέργειά του. Κι όμως, αυτοί και τα μνημόνιά τους τον εξόντωσαν.

Και τώρα έχουν το θράσος να λένε ότι τα θύματα της κρίσης γίνονται «αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης»! Κι αυτή η συκοφαντία γιατί τρέμουν την πολιτικοποίηση της οργής. Το είπε ο Βενιζέλος πως «…οποιοδήποτε πολιτικό σχόλιο (θα είναι) παράταιρο και φτηνό». Φτηνός και παράταιρος, λοιπόν, ο αυτόχειρας που θέλησε να δώσει πολιτικό συμβολισμό στην πράξη του.

Στην ίδια κατεύθυνση και ο Παπαδήμος καθώς και οι εφημερίδες που τον στηρίζουν. Αλλά ο πιο απάνθρωπος απ’ όλους εκείνος ο αχαρακτήριστος Μπεγλίτης. Γιατί, όμως, σκέφτονται έτσι αυτοί οι φτηνοί και παράταιροι; Γιατί κατ’ αυτούς όποιος στρέφει το όπλο εναντίον του εαυτού του είναι είτε τρελός είτε ηλίθιος. Οι κύριοι αυτοί, όπως όλοι οι νάρκισσοι και τα απέραντα καφκικά Εγώ δεν ενδοβάλουν τη βία αλλά τη στρέφουν πάντα εναντίον των άλλων, εναντίον των αδυνάτων. Ο Δημήτρης Χριστούλας και όλοι οι «κάτω» θεωρούνται αναλώσιμοι μπροστά στη μεγάλη Ιστορία που κατά την άποψή τους είναι το χρονικό των δικών τους θριάμβων.

Όμως , η προχθεσινή αυτοχειρία, αυτή η βαθύτατα πολιτική πράξη εντάσσεται στην ηθική της δράσης για έναν καλύτερο κόσμο, και, συγχρόνως, αντιτάσσεται στη δύναμη του χρήματος και της απανθρωπιάς, ζητώντας τη «ντροπή» και την αξιοπρέπεια ως ηθικά όρια του ζην. Κι αν οι τελάληδες του «χρήματος» θέλουν να φιμώσουν την πολιτική διάσταση του γεγονότος έρχεται η επιστολή της κόρης του αυτόχειρα για να τους δώσει την απάντηση…