Τον είδα τελευταία φορά στην παρουσίαση του βιβλίου του Θάνου Μικρούτσικου. Με κόκκινη γραβάτα, καθιστός σ’ ένα τραπεζάκι, είπε ένα ρεφρέν από τραγούδι του Θάνου και όλοι ρίγησαν. Χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς καμία απολύτως επιτήδευση.

Και να ‘λεγα ότι δε μας είχε προειδοποιήσει… Μας το ‘χε πει χαρτί και καλαμάρι για του “αιώνα την παράγκα”, αλλά εμείς θέλαμε να πιστέψουμε στη χρηματιστηριακή παράγκα του Σημίτη, όταν άλλαζε ο αιώνας και μας πουλούσαν με το κιλό τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Τότε που ο Άκης έκλεινε ανενόχλητος τις συμφωνίες του με το παροιμιώδες εκ μέρους των Γερμανών “Τόσα δίνω πόσα θες”…

Τότε που ο Λαλιώτης κτηματογραφούσε την περιοχή “Πατησίων και παραμυθιού γωνία”…

Τότε που ο Καραμανλής πανηγύριζε το Euro και σιγοτραγουδούσε με τον Βουλγαράκη και τον Ρουσσόπουλο “Ελλάδα Tούμπα, Aλκαζάρ και Καλογρέζα μου”…

Τότε που ο Γιωργάκης αναζητούσε τον Στρος Καν “μ’ ένα βιολί κι ένα δοξάρι”, για να διαπιστώσει όλη η Ελλάδα δύο χρόνια μετά ότι έλειπε και το βιολί και το δοξάρι. Όσο για το όνειρο, εκείνο είχε πάει προ πολλού περίπατο.

Και τώρα;

Και τώρα πάλι όλοι αυτοί θα αποδείξουν στην πράξη “πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία και πώς η ιστορία γίνεται σιωπή”…

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...