Της Ζέζας Ζήκου

Όταν πάνω από το 90% των δανειστών σου τραπεζιτών ψήφισε την αποδοχή της χρεοκοπίας της χώρας μας και όταν η βαθιά ύφεση για πέμπτο συνεχή χρόνο έχει διαλύσει την οικονομία μας, φαντάζει μηδαμινό και τιποτένιο τώρα να προειδοποιούν

τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης να μην το παρακάνουν με τη λιτότητα. Χθες, λοιπόν, το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) ζήτησε λιγότερη δημοσιονομική λιτότητα και περισσότερους διαθέσιμους κοινούς πόρους, ώστε να μπορέσει να ξεπεραστεί η κρίση του κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη. Οτι έγιναν εγκλήματα, το ξέρουμε και το έχουμε γράψει εκατοντάδες φορές. Δεν λέμε, αναγκαίες οι μεταρρυθμίσεις (που δεν έγιναν), ίσως απαραίτητες και πολλές αλλαγές στο κράτος. Ομως, τα απανωτά φορολογικά χαράτσια και οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων στο όνομα δήθεν της δημοσιονομικής εξυγίανσης τσάκισαν τη χώρα.

Ο γενικός διευθυντής του IIF, Τσαρλς Νταλάρα, αυτός που ενορχήστρωσε την ύπουλη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (PSI), χαρίζοντας στις ξένες τράπεζες τα σαπάκια ελληνικά ομόλογα «εξυγιασθέντα» στο αγγλικό δίκαιο, τώρα φοβάται και προειδοποιεί, σε ό,τι αφορά τους διαθέσιμους κοινούς πόρους στην Ευρωζώνη, ότι αυτοί είναι ανεπαρκείς, «υπό το πρίσμα της αποφυγής εκδήλωσης νέας κρίσης, σε ένα ή περισσότερα μέλη της».

Πάντως, μάθαμε ότι η καταστροφή της χώρας μας θα κόστιζε στη διεθνή κοινότητα περισσότερο από τη «σωτηρία» της. Το ηχηρό καμπανάκι κινδύνου για τις καταστροφικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, σε περίπτωση κατά την οποία δεν πετύχει η αναδιάρθρωση του χρέους μας με το ιστορικό «κούρεμα», λειτούργησε σωτήρια όχι για μας, αλλά για το II. Το οποίο είχε προειδοποιήσει με εμπιστευτικό έγγραφο ότι, στην περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας, το κόστος για την Ευρωζώνη θα ξεπερνούσε ακόμη και το αστρονομικό ποσό του 1 τρισ. ευρώ και ότι η Ιταλία μαζί με την Ισπανία θα καταλήξουν, και αυτές, στην αγκαλιά της τρόικας ζητώντας βοήθεια. Τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αυτές οι δύο χώρες θα χρειάζονταν περίπου 350 δισ. ευρώ. Επίσης, μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε τεράστια προβλήματα και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, απειλώντας κατ’ επέκταση τη σταθερότητα σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και ακόμη χειρότερα... οι εδώ πανηγυρίζουν για τη μεγαλύτερη στην ιστορία διαγραφή κρατικού χρέους! Επιτυχία... Επιτυχία... Επιτυχία... ψελλίζουν εν χορώ! Εστησαν πάνω στα κοινωνικά ερείπια της Ελλάδας το πανούργο «εθελοντικό κούρεμα» που επινόησε η φράου Μέρκελ. Αν δεν ήταν τόσο τραγική η κρίση που βιώνουμε, θα ήταν αστεία, με μια αίσθηση μαύρου χιούμορ, η ικανοποίηση που εξέφρασε ο πρωθυπουργός και υπουργός των Οικονομικών για τη συμφωνία του PSI. Πώς, όμως, είναι δυνατόν, κάτι που πραγματοποιείται υπό καθεστώς εκβιασμού, να βαφτίζεται εθελοντικό; Ενώ τα νέα μέτρα λιτότητας και τα σενάρια Αρμαγεδδώνα τα έκρυψαν κάτω από το χαλί των καθωσπρέπει... αναλυτών.

Παρ’ όλες τις θριαμβολογίες για την επιτυχή έκβαση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, η επόμενη μέρα είναι «μαύρη» για τις ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους 11.000 ιδιώτες κατόχους, τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία, δηλαδή για όλους τους κατόχους των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Ποιος ο λόγος να αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί που ήταν υποχρεωμένοι να δανείζουν το κράτος μας ως ίσα και όμοια με τους «τζάμπα» τραπεζίτες (ιδίως της Βόρειας Ευρώπης) και τα hedge funds που επέλεγαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα;

Οι «τρύπες» που άφησε το «κούρεμα» των ομολόγων στις ελληνικές τράπεζες θα ξεπεράσουν τα 26 δισ. ευρώ, ποσό που θα πρέπει να καλυφθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καθώς κρίνεται η επιβίωσή τους. Είναι τόσο κρίσιμο το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και, προκειμένου να αποφευχθεί η πολιτική κριτική, η κυβέρνηση αποφάσισε να μην το περάσει από τη Βουλή, αλλά να εγκριθεί με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που θα γίνει μόνο από το Υπουργικό Συμβούλιο και συγκεκριμένα με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών μετόχων στις επερχόμενες αυξήσεις κεφαλαίου, για την αποφυγή της άμεσης κρατικοποίησης, θα είναι τουλάχιστον 10%.

Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών ασκούν αφόρητες πιέσεις στην κυβέρνηση, ώστε να διασφαλίζονται μεν τα συμφέροντα του Δημοσίου, αλλά και να παρέχονται σαφή κίνητρα στους ιδιώτες μετόχους, που φτάνουν τις 700.000, για συμμετοχή στις αυξήσεις κεφαλαίου που θα διενεργηθούν. Με τον τρόπο αυτό, τα πιστωτικά ιδρύματα θα παραμείνουν στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα, με την προοπτική επιστροφής της κρατικής βοήθειας, που υπολογίζεται ώς και 50 δισ. ευρώ, σε εύλογο χρονικό διάστημα (π.χ. 5 χρόνια).

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...