Εκτός αν είσαι (ή νιώθεις) παιδί και προσεύχεσαι στο θεό Μακουίν - οπότε θα ξετρελαθείς με την επανέκδοση των “Αυτοκινήτων”. Γιατί αν περιμένεις από το “Men in Black 3” να εξαπολύσουν το γνωστό τους χιούμορ, μάλλον θα απογοητευτείς. Βέβαια, υπάρχει και ο “Μεγάλος Δικτάτωρ” του Τσάρλι Τσάπλιν, επίκαιρος όσο ποτέ, αλλά περισσότερο για προβληματισμό προσφέρεται, παρά για διασκέδαση - ιδίως αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα. Υπομονή όμως, το καλοκαίρι πλησιάζει και φέρνει μαζί του τον “Προμηθέα” του Ρίντλεϊ Σκοτ, τον “Έρωτα του φεγγαριού” του Γουές Άντερσον, το “Ροκ για πάντα” και τον καινούριο “Spider-Man”. (Για να έρθει κι η σειρά του φθινοπώρου που ελπίζουμε να μας πυρπολήσει με όλες αυτές τις υπέροχες ταινίες που παίζονται φέτος στις Κάνες).

(1.5) Men in Black III
Του Μπάρι Σόνενφελντ. Κωμωδία, 2012, ΗΠΑ. Με τους: Γουίλ Σμιθ, Τόμι Λι Τζόουνς, Τζος Μπρόλιν, Έμα Τόμπσον




Δεν ξέρω τι σχέση είχατε με τα δύο προηγούμενα “Men in Black”, αλλά εμένα με είχαν διασκεδάσει τρομερά. Γι’ αυτό και η απογοήτευση που ήρθε με την τρίτη στη σειρά ταινία για τους μαυροφορομένους πράκτορες που αντιμετωπίζουν εξωγήινους ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Όταν ένας σεναριογράφος ξεμένει από ιδέες, το πιο εύκολο κόλπο που μπορεί να επιστρατεύσει είναι το ταξίδι στο χωροχρόνο. Και, ω, τι έκπληξη! Αυτό ακριβώς συμβαίνει κι εδώ: ο Γουίλ Σμιθ/ΠράκτοραςΤζ. πρέπει να πάει πίσω στο παρελθόν για να αντιστρέψει την πορεία του πεπρωμένου και να σώσει τον συνάδελφό του Τόμι Λι Τζόουνς/Πράκτορας Κ (ο Τζος Μπρόλιν είναι ανατριχιαστικά συγγενής του Τζόουνς στο ρόλο του παρελθοντικού εαυτού του). Εκεί που ο Τιμ Μπάρτον, για να αναφέρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα, αξιοποιεί το παρελθόν και ως εικαστικό καροτάκι αλλά και ως ευκαιρία να εμπλουτίσει τους χαρακτήρες του, ο Μπάρι Σόνενφελντ απλά επαφίεται στις εξυπνακίστικες ατάκες που πετάνε δεικτικά οι πρωταγωνιστές. Το αποτέλεσμα είναι ένα χλιαρό μίγμα ανεπιτυχών προσπαθειών εντυπωσιασμού - με μοναδική εξαίρεση τον εκπληκτικό Μπιλ Χέιντερ στο ρόλο του επίσης πράκτορα αλλά και εξωγήινου Άντι Γουόρχολ (ο οποίος παρακαλά απελπισμένος τους Πράκτορες Τζ & Κ να τον απαλλάξουν από τα καθήκοντά του γιατί έχει βαρεθεί να ακούει τόσο σιτάρ!). Άθελά του ο ίδιος ο Σμιθ συνοψίζει όλη την ταινία λέγοντας απευθυνόμενος στον Τζόουνς: “Η προϋπόθεση για ένα αστείο είναι να σε κάνει να γελάς”. Φίλε Γουίλ, δε θα μπορούσες να είχες περισσότερο δίκιο.



ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
(3.5) Ο μεγάλος δικτάτωρ / The Great Dictator
Του Τσάρλι Τσάπλιν. Κωμωδία, 1940, ΗΠΑ. Με τους: Τσάρλι Τσάπλιν, Πολέτ Γκοντάρ




Αν και έχω την εντύπωση πως ούτε πριν δέκα χρόνια είχαμε πάλι την “ευκαιρία” να δούμε ξανά την θρυλική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν (την πρώτη ομιλούσα της καριέρας του), γι’ αυτό δεν φταίει φυσικά ο ίδιος. Η κωμωδία του Τσάπλιν με στόχο τον Χίτλερ ήταν εξαιρετικά avant garde και προφητική για την εποχή της. Σήμερα μπορεί το χιούμορ να έχει παλιώσει λιγάκι - ή να είναι απλά καθαρό και όχι χυδαίο ή άξεστο - αλλά η ταινία εκ των υστέρων έχει αποκτήσει άλλη διάσταση εξαιτίας της γνώσης που έχουμε πλέον για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό προσθέτει πικρά στρώματα πάνω στις σατιρικές προθέσεις του Τσάπλιν, τα οποία δημιουργούν ένα πολύπλοκο θέαμα που σηκώνει κουβέντα. Και, για να μην το ξεχάσω, προσοχή! Δεν πρόκειται για τον πολυαναμενόμενο “Δικτάτορα” του Σάσα Μπάρον Κόεν (“Da Ali G Show”, “Borat”) - μην μπερδευτείτε!

Αυτοκίνητα / Cars
Των Τζον Λάσετερ, Τζο Ρανφτ. Κινούμενα σχέδια, 2006, ΗΠΑ. Με τις φωνές των: Σάκη Ρουβά, Βίκυ Καγιά, Παύλο Κοντογιαννίδη
Μόλις έξι χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία της επανεκδίδεται η χαριτωμένη, αν και σε καμία περίπτωση η καλύτερη, ταινία της Pixar που έχει μαγέψει τα παιδάκια - πολύ περισσότερο από τους ενήλικες θαυμαστές των ταινιών της εταιρείας - κι έχει μετατρέψει τον Μακουίν, το κόκκινο αγωνιστικό αμάξι που μιλάει, στον Μίκυ Μάους των 00s.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...