Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι στην ουσία η δικλείδα ασφαλείας της κοινοβουλυτικής δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος δηλαδή είναι ο θεματοφύλακας του Δημοκρατικού πολιτεύματος, ως ο ανώτατος άρχων.
Ο Πρόεδρος ανεξαρτήτως του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχεται και εξελέγη, οφείλει να λειτουργεί ως πραγματικά υπερκομματικός άρχων της χώρας και να σκεπάζει με τις πολιτικές φτερούγες του ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Βέβαια ανάλογα με τη Δημοκρατία που έχεις, έχεις και τον ανάλογο Πρόεδρο...
Οι προηγούμενοι Πρόεδροι δεν είχαν ιδιαίτερη ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα.
Η πρώτη σηαμντική πολιτική κίνηση που έγινε από Πρόεδρο ήταν η περιβόητη επιθετική ομιλία του Στεφανόπουλου ενώπιον του Μπιλ Κλίντον, πράξη που τον έκανε αποδεκτό από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που διακατέχονταν από αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα τον καιρό που οι ΗΠΑ ισοπέδωναν και δολοφονούσαν τη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία.
Αλλά τελοσπάντων αυτήν την πολιτική κίνηση του πρώην Προέδρου μπορουμε να την εκλάβουμε ως μια κίνηση... εθνικού χαρακτήρα, χωρίς να υποβόσκει κάποιο κομματικό συμφέρον.
Ο Στεφανόπουλος παρότι δεξιός είχε από καιρό ανεξαρτητοποιηθεί πολιτικά και κομματικά, δεν είχε κομματικές αγκυλώσεις και συμφέροντα και επομένως δεν ανακατευόταν στα πράγματα.
Ίσως βέβαια να τον ευνόησαν και οι σχετικά ήρεμες καταστάσεις της δεκαετίας που προήδρευσε.
Ο επόμενος Πρόεδρος έμελλε να είναι ο Κάρολος Παπούλιας.
Από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του, φαινόταν σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά...
Τον καλωσόρισε η Πρόεδρος της Βουλής Ψαρούδα-Μπενάκη και του έλεγε κάτι ακαταλαβίστικα για τους πολλούς λόγια.
Μιλούσε για εθνικούς κινδύνους που έρχονταν και για εθνική κυριαρχία που θα μειωνόταν μέσα στην πενταετία!
Μίλησε για δικαιώματα του πολίτη που θα παραβιάζονταν από νέες αρχές και εξουσίες και για Δημοκρατία που θα δοκιμαζόταν από νεές μορφές διακυβέρνησης!
Το προσέξαμε οι περισσότεροι, το ακούσαμε, αλλά δε δώσαμε τη δέουσα προσοχή, όπως απεδείχθη.
Ο Παπούλιας πάλι φάνηκε σαν να μην τα ακούει για πρώτη φορά.
Σα να τα ήξερε ήδη.
Αυτό δείχνει και η νηφαλιότητά του εκείνη την ώρα και η μη αντίδρασή του σ' αυτά που άκουγε.
Κανείς δε μας εξήγησε περί τίνος επρόκειτο.
Ούτε ο ίδιος έδωσε ποτέ εξηγήσεις γι' αυτά τα τερατώδη που ακούστηκαν.
Και να που τα τερατώδη ήρθαν!
Όχι στην πρώτη τελικά, αλλά στη δεύτερη θητεία του!
Στην πρώτη του θητεία δεν ανεμείχθη καθόλου στα πράγματα.
Η δεύτερη θητεία του όμως έμελλε να είναι μία από τις κρισιμότερες επριόδους στην Ιστορία της Ελλάδας.
Και αναπόφευκτα θα έπαιζε σημαντικότερο ρόλο και ο Πρόεδρος σε μια περίοδο που το Κράτος μας δέχεται επιθέσεις πανταχόθεν.
Θα περιμέναμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να κρατήσει αποστάσεις από τις κομματικές θέσεις και να είναι η υπερκομματική φωνή της ενότητας και της νηφαλιότητας.
Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του.
Αμ δε!!
Ο Παπούλιας επέλεξε να παίξει κομματικό και πολιτικό παιχνίδι από μια θέση που δεν του το επιτρέπει.
Επέλεξε σε μια περίοδο γενικής αναστάτωσης και πολεμικής ανάμεσα στην Κυβέρνηση και σε μεγάλο μέρος του λαού, να μην τηρήσει ίσες αποστάσεις για να αποσυμπιέσει την κατάσταση, αλλά να παίξει το ρόλο ενός υπερκομματάρχη του ΠΑΣΟΚ και να λάβει θέση ανάμεσα στα πολιτικά στρατόπεδα, αντί να κρατά τη λευκή σημαία της συνεννόησης και της κοινωνικής ειρήνης ανάμεσα στα υπό διαμόρφωση κοινωνικά/πολιτικά στρατόπεδα.
Έχει ξεπέσει στο πολιτικάντικο παιχνίδι της δημιουργίας κομματικών εντυπώσεων και της υιοθέτησης πολιτικών εκβιασμών.
Είναι ο θλιβερότερος Πρόεδρος από ενάρξεως του θεσμού, διότι ενώ ο ρόλος του είναι υποτίθεται ενωτικός και η θέση του οφείλει να είναι συμφιλιωτική ανάμεσα στο λαό και στο πολιτικό σύστημα,
ο ίδιος όμως επέλεξε να παραβεί τα καθήκοντά του και να λειτουργεί ως βλαχοδήμαρχος.
Εκτίθεται ο ίδιος, αλλά αυτό λίγο μας νοιάζει.
Το χειρότερο είναι ότι δημιουργεί επικίνδυνο προηγούμενο για το θεσμό και επομένως θα παιχτεί σκληρό παιχνίδι στην ανάδειξη του επόμενου Προέδρου, ο οποίος πλέον θα ανακατεύεται ευθέως στα κομματικά παιχνίδια όπως και ο νυν Πρόεδρος.
Εκτός αυτών, προσυπογράφει εδώ και 2 χρόνια ό,τι κωλόχαρτο του δίνουν οι τραγικές κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Και μη μου πει κανείς ότι αν δεν τα υπέγραφε θα έκανε πολιτικό παιχνίδι!
Νόμοι, Μνημόνια, Δανειακές Συμβάσεις στα όρια της (αντι)συνταγματικότητας υπογράφονται δίχως δεύτερη σκέψη, την ίδια ώρα που παραδίδεται η κυριαρχία της χώρας μας σε διεθνή κέντρα εξουσίας και αυτός συνεχίζει να υπογράφει και να υπογράφει, χωρίς ούτε μία φορά να ζητήσει από μόνος του τη γνώμη π.χ. του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ειδικά η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας με την πρώτη Δανειακή Σύμβαση που δεν πέρασε από τη Βουλή, με την υπογραφή ενός μόνο προσώπου (του Γ. Παπακωνσταντίνου) παραβίαζε τόσο εξόφθαλμα τη δημοκρατική νομιμότητα, που θε περίμενε κανείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ζητήσει τουλάχιστον την έγκρισή της από τη Βουλή. Δεν το έκανε, διότι αυτό εξυπηρετούσε τότε τα συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ.
Αν θέλετε και τη γνώμη μου, όταν διακυβεύονται τόσο σοβαρά θέματα, όφειλε να πράξει όπως και ο ομόλογός του, Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας, ο οποίος όταν εκλήθη να υπογράψει το ανάλογο κωλόχαρτο που του παρέδωσε η τραγικη Κυβέρνηση της χώρας του για υπαγωγή στο ΔΝΤ, απάντησε ότι δεν έχει το δικαίωμα να το υπογράψει και παρέπεμψε το θέμα στο λαό υπό τη μορφή δημοψηφίσματος.
Γιατί εκείνος ο Πρόεδρος σεβάστηκε το Σύνταγμα της χώρας του που επεχείρησε να μετατρέψει σε κουρέλι η τοπική Κυβέρνηση, σε αντίθεση με τον πολιτικάντη Παπούλια που αντί να υπρετήσει το ρόλο του Προέδρου όλων των Ελλήνων, επέλεξε την εξυπηρέτηση των κομματικών συμφερόντων του ΠΑΣΟΚ.
Στις διαδικασίες για σχηματισμό Κυβέρνησης προ ημερών ο Παπούλιας πρωταγωνίστησε, όχι επιχειρώντας με ειλικρίνεια να κάνει μια Κυβέρνηση, αλλά ενεργώντας και πάλι μικροκομματικά συντασσόμενος πλήρως με το ένα κομματικό μπλοκ.
Εδώ και δυο χρόνια επιτίθεται μονίμως σε κόμματα και κινήματα, φωτογραφίζοντάς τα, χρησιμοποιώντας φρασεολογία ("λαικιστές, επικίνδυνοι" κλπ) που χρησιμοποιούν και οι δύο κομματάρχες, τα συμφέροντα των οποίων εξυπηρετεί.
Προειδοποιεί τον ελληνικό λαό συνεχώς αναπαράγοντας τα τρομοκρατικά διλήμματα που χρησιμοποιούν οι Αγορές και δύο από τα κόμματα της Βουλής.
Είναι ο πρώτος Πρόεδρος που (δικαίως) δέχθηκε την αποδοκιμασία του ελληνικού λαού στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και ακολούθως έσπευσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του παρουσιαζόμενος ως... αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης. Μόνο που ξέχασε πως ήταν μόλις 11 ετών τότε...
Ένας Πρόεδρος που προ ημερών κράτησε μυστική την επιστολή του Παπαδήμου, διότι δεν τον συνέφερε πολιτικά η δημοσιοποίησή της.
Ενώ αμέσως μετά την επιστολή Καμμένου την έκανε σημαία, για να εξυπηρετήσει και πάλι κομματικά συμφέροντα.
Και για επιστέγασμα της αθλιότητας, διέδωσε τον εκβιασμό της Μέρκελ για δημοψήφισμα περί ευρώ, τον οποίο έβγαλε στη φόρα για να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, με προφανή την πολιτική-κομματική του ιδιοτέλεια.
Γραφικές καταστάσεις και πολιτικάντικοι χειρισμοί από ένα πρόσωπο που εκπροσωπεί ένα θεσμό που υποτίθεται ότι είναι υπεράνω αυτών των κομματικών αντιθέσεων.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
