Δύο χρόνια τώρα η πατρίδα μας βρίσκεται στη δίνη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Τρόικα στο σύνολό της. Θυσίες, περικοπές και σφίξιμο του ζωναριού σε σημείο που αν συνεχιστεί θα κινδυνεύσουμε άμεσα με ασφυξία.

Όλο αυτό το διάστημα η χώρα βυθίζεται σε μια άνευ προηγουμένη ύφεση δίχως φως διεξόδου στο βάθος του τούνελ.

Η ψυχολογία της αγοράς και της κοινωνίας όχι μόνο βρίσκεται σε μηδενικά επίπεδα αλλά έχει τρυπήσει κι αυτόν ακόμη τον πάτο.

Η ελπίδα χάθηκε και ήδη οι πρώτες χιλιάδες Ελλήνων προχώρησαν στο απονεννοημένο διάβημα αφήνοντας πίσω τους γράμματα γεμάτα δάκρυα και πόνο για τα οποία όμως δε φαίνεται να συγκινείται κανείς.

Πέρα από τα άδικα οριζόντια μέτρα που λήφθηκαν αυτή τη διετία περικόπτοντας μισθούς, συντάξεις, τιμωρώντας την ιδιοκτησία και καταργώντας βίαια εν μία νυκτί κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, η κοινή γνώμη αδυνατεί να εντοπίσει το σημείο μηδέν, αυτό πέρα από το οποίο δεν μπορούμε να κατέβουμε περισσότερο ώστε σιγά σιγά να αρχίσει η όποια ανάταση.

Οι άνθρωποι αισθάνονται εξαντλημένοι ψυχικά λέγοντας πλέον από καιρό “ας γίνει ότι είναι γίνει να τελειώνουμε”.

Δύο χρόνια τώρα ακούμε διαρκώς ότι σε δυο τρεις μήνες η κατάσταση θα έχει ξεκαθαρίσει, “μετά το καλοκαίρι θα φανεί”, “έως τα τέλη του χρόνου θα έχει δείξει”, “το κρίσιμο διάστημα είναι ως το Πάσχα”, “τώρα με το μεσοπρόθεσμο θα κριθούν όλα”, “με τη νέα δανειακή σύμβαση θα μπει ένα τέλος”, “στις εκλογές θα φανεί” κ.ο.κ.

Τελικώς δύο χρόνια τώρα η ρουλέτα γυρίζει διαρκώς και η μπίλια δεν κάθεται πούθενα. Όλα ξεκαθαρίζουν, όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν.

Το μόνο που δεν έμεινε ίδιο είναι η αντοχή του κόσμου.

Κι αυτή όχι γιατί άλλαξε, απλά εξαντλήθηκε.