Άλλοι δυο εργαζόμενοι έθεσαν τέλος στη ζωή τους σήμερα αρνούμενοι να αποδεχτούν και να αντιπαλαίψουν τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης. Ένας τριαντάχρονος στα Χανιά κι ένας εργάτης στη Νίκαια. Άνεργοι, κοινωνικά αποκλεισμένοι, μόνοι προφανώς από παρέες και αναφορές σε συλλογικότητες, καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας που βιώνουν τη πολιτική των αγορών που ισοπεδώνει ανθρώπους, συνειδήσεις και όνειρα για να προστατέψει και να αυξήσει την κερδοφορίας τους. Έρευνες καταγράφουν ως πρώτη αιτία την εργασιακή ανασφάλεια που δίνει τη θέση της στη χαριστική βολή της απόλυσης και της συνακόλουθης ανεργίας. Δευτερευόντως η έλλειψη και η οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης που θα λειτουργούσε ανασταλτικά.

Ζούμε στην εποχή του τέλους της αυταπάτης. Κάθε αυταπάτης. Του κράτους πρόνοιας, της αντιπροσώπευσης , της ανάθεσης, του εφησυχασμού και της επίπλαστης ασφάλειας που βιώσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Θα προσθέσουμε και της εκλογικής αυταπάτης που σκόπιμα καλλιεργείται το τελευταίο δίμηνο ενώ παράλληλα χιλιάδες εργαζόμενοι υποχρεώνονται να υπογράφουν τροποιητικές συμβάσεις αποδεχόμενοι εκβιαστικά μειώσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, χιλιάδες παίρνουν την απόλυση στο χέρι, εκατοντάδες μικρομάγαζα βάζουν καθημερινά λουκέτο, οι φορεοεπιδρομές, τα χαράστια και η ακρίβεια αυξάνονται, η ανασφάλεια μεγαλώνει, η τρομοκρατία εντείνεται.

Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Δεν πάει άλλο! Η πρόσφατη ιστορική εμπειρία των αγώνων ενάντια στα χαράτσια έδειξε το δρόμο. Οργάνωση του αγώνα στα χέρια των εργαζόμενων, ανάπτυξη της αλληλεγγύης, συνεταιριστικές εργατικές οργανώσεις, άρνηση της ανάθεσης, καταδίκη κάθε διαχειριστικής αντίληψης και πολιτικής, λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, συμμετοχή και συλλογικός αγώνας για να τους ανατρέψουμε.

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...