Κατάχρηση μοναξιάς
Ζωή, σαν αμοντάριστες σκηνές του Τιμ Μπάρτον (και δυστυχώς χωρίς Τζόνι Ντεπ).
Κανείς δεν ξέρει τι τίτλο να βάλει σ όσα ζει. Πουθενά δεν μπορείς ν απευθυνθείς για βοήθεια. Μια γιγαντιαία τσουλήθρα, μας άδειασε στο παράλληλο σύμπαν του Περίπου. Τίποτε ξεκάθαρο, διαφανές κι αληθινό. Μια περίπου ζωή, αβέβαιη, σπασμένη κομμάτια, που δεν εφαρμόζουν. Σαν να κόπηκε βίαια, με κάτι μολυσμένο, ο λώρος μ αυτήν. Αποσταθεροποιημένα άτομα, παντού, εξουθενωμένα. Απενεργοποιημένα όνειρα και σχέδια Ναυτία. Τριγύρω ''φαλάκρες από μέσα κι από έξω''. Φόβος. Η παράξενη αίσθηση, μετά την απονεύρωση, η ανισορροπία μετά τη νάρκωση. Περπατάμε σε δρόμους που βουλιάζουν, ρολόγια, δέντρα, έπιπλα λιώνουν, σαν να τα ζωγράφισε ο Νταλί.
Κασκαντέρ σε τιμή ευκαιρίας, για τις πολύ επικίνδυνες σκηνές.
Λεωφόροι ακυρωμένων επιθυμιών. Είμαστε πειραματόζωα. Αν συνεχίσουμε ν αντέχουμε, θα μας κομματιάσουν. Αν συνεχίσουμε να βογγάμε κατά μόνας, θα τρελλαθούμε. Ήδη συμφιλιωνόμαστε με τις νευρώσεις και την αλλόκοτη βαρβαρότητα της καθημερινότητας. Φτάσαμε να ερμηνεύουμε με ''λογική'' και τις βουτιές στο κενό.
Είμαστε 11.000.000 μόνοι μας.
Αλάρμ!
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
