Οι συνθήκες στο Καμπ Ντέιβιντ, την εξοχική κατοικία του εκάστοτε Αμερικανού προέδρου, για την Καγκελάριο Μέρκελ ήταν εξόχως πιεστικές. Οι προηγούμενες συζητήσεις Ομπάμα – Ολάντ, το περιβάλλον με τη συμμετοχή Κάμερον, Μεντβέντεφ, η παρουσία των κύριων χρηματοδοτών του ΔΝΤ, εκτός των χωρών της Ευρώπης, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως εφιάλτης, για την δημοσιονομική μονομέρεια της Γερμανικής Σχολής, ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Πάρα ταύτα, η Μέρκελ άντεξε την πίεση. Οι δηλώσεις του Άγγλου πρωθυπουργού και του Ιταλού ομολόγου του, Κάμερον και Μόντι, αμέσως μετά την άφιξή τους στο Σικάγο για την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, αυτό έδειξαν. Τι είπαν και οι δύο; Ότι η εφαρμογή των μέτρων για τα οποία έχει δεσμευθεί η Ελλάδα είναι μονόδρομος για την παραμονή της στο ευρώ.

Άρα η Γερμανία συνεχίζει να επιβάλει τη γραμμή της. Οι Έλληνες ψηφοφόροι στην κάλπη της 6ης Μαΐου, έδειξαν τεράστια αποφασιστικότητα, άρνησης των αδιεξόδων Μνημονίων. Η ευρωπαϊκή υπερδομή όμως δεν δείχνει διατεθειμένη να λάβει το μήνυμα. Η ισχύς της Γερμανίας και η επιμονή της δεν το επιτρέπει. Οι Έλληνες όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, είτε δηλαδή πρώτο κόμμα η ευρωπαϊκή ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, κύριος εκπρόσωπος μιας αναθεωρητικής Αριστεράς στα Μνημόνια, το μήνυμα της πρώτης εκλογής, άρνησης της συνέχισης των Μνημονίων όπως έχουν, δεν θα το πάρουν πίσω. Το κυριότερο: Η θέση αυτή αφορά την συντριπτική αντίληψη του Ελληνικού λαού, μαζί με αυτούς που θα ψηφίσουν Ν.Δ και άλλες μνημονιακές δυνάμεις.

Αυτό δείχνουν ότι το αντιλαμβάνονται και οι «μνημονιακοί», έστω και αν δεν το ομολογούν δημόσια. Απλά αυτοί θεωρούν ότι η Ευρώπη σε επίπεδο Γερμανίας και Κομισιόν, μετεκλογικά θα δείξουν την διάθεση εξορθολογισμού των Μνημονίων. Κάποιοι άλλοι αρχίζουν να επενδύουν στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρώπης των επόμενων ημερών. Πιστεύουν δηλαδή ότι ένας άξονας Γαλλίας-Ιταλίας θα σπάσει ή θα πιέσει τη Γερμανία να αλλάξει στάση σε σχέση με τη μονομέρεια του Βερολίνου, ότι η δημοσιονομική σύγκλιση είναι προααπαιτούμενο της Ανάπτυξης. Πιστεύουν ότι θα υπάρξουν ευρωομόλογα χρέους ή απευθείας χρηματοδότηση των κρατών από την ΕΚΤ ή χωρίς τους γνωστούς περιορισμούς, χρηματοδότηση των τραπεζών από την ΕΚΤ για να χρηματοδοτήσουν οι τράπεζες, την αποπληρωμή των χρεών των κυβερνήσεων-κρατών. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί. Η Μέρκελ δεν υποχώρησε στο Κάμπ Ντέιβιντ, εκτός έδρας και μάλιστα σε εχθρική έδρα για τις απόψεις της και θα υποχωρήσει εντός έδρας, στη Σύνοδο Κορυφής;

Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας θα ήθελε να ακούσει μια δήλωση για την ύπαρξη αποφασιστικής κυβέρνησης στην Αθήνα, η οποία θα διαπραγματευθεί τον εξορθολογισμό των Μνημονίων, με στόχο την ρήτρα Ανάπτυξης και την ακύρωση ή την αναβολή κάποιων μέτρων ύφεσης, που βρίσκονται στους εφαρμοστικούς νόμους, που έχουν περάσει όμως από το ελληνικό Κοινοβούλιο, με εντυπωσιακή πλειοψηφία.

Δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο όμως. Είναι ήδη φανερό ότι η γερμανική διπλωματία, αμέσως μετά την επικράτηση του Φρ. Ολάντ στην προεδρία της Γαλλίας, καταβάλλει σημαντικές και μάλιστα επιτυχημένες προσπάθειες, να μην συγκροτηθεί μέτωπο του Νότου απέναντι στην στρατηγική της. Δεν δείχνει ότι το Βερολίνο τα πάει άσχημα. Έχει πάρει με την πλευρά του την Ισπανία. Ο Ραχόι έκανε δήλωση υποτέλειας στην απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχία, του γερμανικού μοντέλου. Η Ισπανία έχει διαφορετικό πρόβλημα από την Ελλάδα και είναι κρίσιμη γι' αυτήν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της. Κάτι πιο λογικό για τη Γερμανία, στο πνεύμα των συνθηκών και τις λογικές της ΕΚΤ, από αυτό που ζητά η Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, Ιταλία και Γαλλία έχουν πολύ φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να δημιουργήσουν δομικά προβλήματα. Στο τέλος θα συμβιβαστούν στα ευρωομόλογα ανάπτυξης, αλλά και στην εφαρμογή της Νέας Συνθήκης του Ευρώ, που θεσμοποιεί επί της ουσίας την γερμανική Ευρώπη.

Στο Νότο υπάρχουν χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, που αποτελούν «κόκκινη γραμμή» για την συνοχή της ευρωζώνης, εκ των πραγμάτων. Υπάρχουν όμως και αναλώσιμες χώρες, που το Βερολίνο μπορεί να δοκιμάσει την αποχώρησή τους. Η Ελλάδα ή η Πορτογαλία, ακόμη και η Ιρλανδία στον Βορρά. Κύπρος, Μάλτα επίσης στις μεσογειακές, ως παράπλευρες απώλειες.

Στο παρασκήνιο της συνάντησης των 8 στην Αμερική προέκυψε και διαφωνία για να αναλάβει το Eurogroup, ο Σόιμπλε, με την απερχόμενη αποχώρηση του Γιούνκερ. Η Γερμανία όμως από την πλευρά της έχει ένα χαρτί διαπραγμάτευσης. Ποιος θα είναι ο διάδοχος του Πορτογάλου Μπαρόζο; Ιταλός όχι λόγω Ντράγκι στην ηγεσία της ΕΚΤ. Άρα Γάλλος ή μήπως Ισπανός; Ο Σόιμπλε έχει πιθανότητες, μακριά από την αμερικανική πρωτεύουσα.

Απέναντι σε όλα αυτά η Ελλάδα. Εκλογές στις 17 Ιουνίου, ελάχιστο χρόνο πριν την αφετηρία του Ευρωπαϊκού Συμφώνου. Το πιθανότερο είναι η Γερμανία απέναντι στην διαπραγμάτευση που θα επιχειρήσει η Αθήνα, να επιβάλει ένα μεγαλόπρεπο «όχι». Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευθεί, γιατί τον Ιανουάριο, με την κυβέρνηση Παπαδήμου στην εξουσία, στηριζόμενη από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, επικύρωσε (και όχι μόνον υπέγραψε) τη νέα Συνθήκη του ευρώ. Μια συνθήκη που για να ισχύσει θέλει ομοφωνία. Μπορεί δηλαδή μία χώρα μέλος να την τινάξει στον αέρα. Άρα η Ελλάδα, όπως και η Πορτογαλία, από την υπόλοιπη ευρωζώνη, έχουν κάψει τα χαρτιά τους, για μια διαπραγμάτευση ουσίας. Είναι και οι δύο αναλώσιμες.

Ότι και αν προκύψει από τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου, είτε ακολουθήσει δημοψήφισμα για το ευρώ είτε όχι, ο καιρός περνά και η Γερμανία συνεχίζει να δοκιμάζει στην ελληνική περίπτωση το «όλα ή τίποτα». Μάλλον δεν δείχνει βελτίωση της στάσης της, επενδύοντας στην έξοδο της χώρας μας, η οποία σε πολιτικό επίπεδο μάλιστα δείχνει απολύτως ανεπαρκής να δημιουργήσει την «θετική έκπληξη», μιας γρήγορης ανάκαμψης εκτός ευρώ, που θα επηρέαζε καταλυτικά και τις άλλες χώρες που δοκιμάζονται από τα σύμφωνα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η Ελλάδα με τα σημερινά δεδομένα δείχνει εντελώς χαμένη τόσο εντός όσο και εκτός ευρώ. Για τη Γερμανία, είναι ο απόλυτος όμηρος, που θα εκτελεσθεί άμεσα, για να παραδειγματισθούν οι υπόλοιποι. Δεν ξέρω αν αυτό ευθυγραμμίζεται με την ηθική του Λούθηρου ή με την τακτική του Ράιχ. Αλλά στο τέλος-τέλος ποιος ενδιαφέρεται για τέτοιου τύπου, φιλοσοφικά, ερωτήματα;